Netgedichten

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 86.731):

Dwaaltocht

Wie ben ik, waarheen?
In lege nachten dwaal ik,
Gedachten zonder einde,
Schaduwen over mijn brein.

Vader, o zieke sterveling,
Waar ga je straks verloren?
Godsdienst die zich telkens buigt,
Zoekend naar een geest in stroom.

Rusteloos, ik jaag de slaap,
Levensvragen spoken,
Muziek dempt slechts de stilte,
Het hoofd een kolkend vuur.

Tot plots, een licht gaat aan —
Samenhang, alles verbonden,
Zonnestelsel, water, atoom,
Dag en nacht, cycli van bestaan.

Dualiteit weeft het leven,
Warm en koud, goed en kwaad,
Een veder wit op stoep,
De sterfdag brengt een teken aan.

Radio weergalmt mijn tocht,
Een busje belooft zonder zorgen,
Tekens vouwen zich tot patronen,
Geloof groeit in het onbekende.

Voorspelling van stormend land,
Ik word boodschapper, brenger van hoop,
In straatlicht schijnt een eerste zon,
Verheven door het lot, de profeet.

Oordeel nadert, sirene gilt,
Vluchtend op de fiets,
Verdwaald in plattegronden,
Zoek ik schuil in de stadse nacht.

Mijn ouders sluiten het slot,
Maria en Jozef in hun betekenissen,
Het dakterras vangt mijn roep om hulp,
Politie aan de poort van mijn verhaal.

Het hek om het ziekenhuis beschermt,
De kamer, een vesting van angst,
Hier de keuze tussen duivel en licht,
Verlies en vondst, het goede en het kwaad.

Vrienden ontvolgen, berichten van zorg,
Maar ik voel me lichter dan ooit,
In dit dolende bestaan
Op zoek naar het einde van de nacht.