Alle inzendingen over duchtig

zomerse regen een winterkoninkje zingt er duchtig op los…

December dendert door de dageraad De duffe dinsdagochtend deprimeert Die drammerige d demotiveert Dat dwarsboomt duchtig deze dichtersdaad Doch dankzij diepgevoelde doorzwoegplicht Daagt desondanks dit drieste daggedicht…

Dat dwarsboomt duchtig deze dichtersdaad Doch dankzij diepgevoelde doorzwoegplicht daagt desondanks dit drieste daggedicht.…

Dat dwarsboomt duchtig deze dichtersdaad Doch dankzij diepgevoelde doorzwoegplicht daagt desondanks dit drieste daggedicht.…

Mijn moerstaal heb ik duchtig bestudeerd, Maar toch krijg ik soms zinnen onder ogen Die uitgaan boven mijn begripsvermogen En dan vraag ik mij af, licht gegeneerd: Staat hier ons oudste Nederlands te lezen Of zou het juist de nieuwste dichtkunst wezen?…

De bodem van de schatkist is in zicht, Dus gaat van Rijn persoonlijk ervoor strijden De mantelzorg eens duchtig uit te breiden, Men is dat nu nog slechts moreel verplicht. Nog even en het komt ook in de wet Het wordt straks razend druk aan opa ’s bed....…

zucht in geel, omrand met niets meer dan verlangen naar ‘buitengewoon’ verlegt hier zijn betekenis en God almachtig wist er, op een haar na wat ik mis de roze luchten zuchten luid zij weten het niet beter, dan dat wind op huid een schakel is, een immerbloeiend jubelen aaneengeschakeld luchtig breidt het wolkendek haar kantwerk duchtig…

als een kleine kleuter kleurt hij nu opnieuw duchtig buiten de lijntjes. als een kleine kleuter kent hij nu geen enkel gevaar, niets is te groot, te heet of te zwaar! als een kleine kleuter begint hij nu opnieuw in 't bed te plassen zelfs tijdens de dag in zijn broek.…

Wil ik je dan duchtig brommen, Je zoent al mijn brommen weg, En je omtovert me zo met een lachje, Dat ik niet meer weet wat ik zeg. Ja, al zie je nu nog zo verwijtend Mij met dat starrenpaar aan, Meen je waarlijk, ondeugend liefje, Dat dit maar zo voort kan gaan?…

Wil ik je dan duchtig brommen, Je zoent al mijn brommen weg, En je omtovert me zo met een lachje, Dat ik niet meer weet wat ik zeg. Ja, al zie je nu nog zo verwijtend Mij met dat starrenpaar aan, Meen je waarlijk, ondeugend liefje, Dat dit maar zoo voort kan gaan?…

Op het land, na duchtig werken, Viert men vreugd met luid gezang En 't patatten-loof het vuurt er Overal met hoge vlam. Groot en spokend zie 'k de schimmen Van het zingend boerenvolk Om de vuren weemlen, woelen, Rood-belaaid en zwart-omwolkt.…

de dauw In de verte de kreet van een pauw Een kat doorkruist het natte gras De wind streelt het gewas De mees zicht zijn mooiste lied Een krekel klampt zich aan een grasspriet De berk buigt zich sierlijk in de wind 'n rups popt zich in,voor de metamorfose begint de strijd tussen de mist en de zon die reeds vroeg begon Een specht hamert duchtig…

Net voorbij de rede komen Goden voorbij die zo lang Monddood zijn gemaakt, Maar die zich in het zicht Van de eindstreep duchtig roeren…

verder dan de dijk voorbij de lage drassige velden schuurt de stroom tegen overvloeiende lijnen soms op mateloze wijze maar ook in haast aaibaar deinen onderhavig aan een onduidelijke macht beheerst door het land doch vaak evenzeer wanneer het water zijn kracht doet gelden terwijl het weder soms onberekenbaar het strijden duchtig…

al wat slaat is waanzin van wild om zich heen schoppen het leven en ik lig niet eens op de steen van hardvochtigheid ik wou er me duchtig de kop splijten maar tussen het oog en de lippen ligt de boutade die de ruggegraat abseilt het verwordt me tot een doorn in het oog van de tijd die ik nog heb had ik liever nog even het echte de adamsappel…

Heden vaste rotsachtige grond onder de voeten Enkels duchtig verzwikken; pijn die soelaas biedt De stuk gegooide vaas lijmen, verwerken wat ooit was Zeer geduldig timmeren aan een waardevol kwalitatief leven Hem erg dierbaar danken tot de laatste schrille ademstoot. Afscheid genomen van dat ondraaglijk Loodzwaar Juk…

takken voor woedende wind, weerbarstige regen breken de bomen, de kwetsbare scheuten breken ze de wind, vangen ze regen waar stille eenzaamheid begint bedrinken ze begeerlijke dromen uit voorraad van vervreemde bomen op het uitgetekende bomenlandschap bloeien dromen in de wilde natuur de meeste mensen voelen het verbeelding groeit duchtig…

Ze maakten de Spanjerds duchtig te schand, Tot in Spanje klonk hun schreeuwen: Refrein Kwam er nu nog eenmaal zo'n Zilveren Vloot, Zeg, zou jelui nòg zo kloppen? Of zoudt gij u veilig en buiten schoot, Maar stil in je hangmat stoppen? Refrein 'Wel! Neerlands bloed Heeft nog wel moed!…

Twee ogen keken het meisje aan ze spiegelden enkel maar verwijt Ze kon zichzelf om de oren slaan van haar daden had ze nu al spijt Twee ogen keken het meisje aan ze drukten enkel radeloosheid uit In kleine hoekjes blonk wat traan om haar duchtig gehavende huid Twee ogen keken het meisje aan ze getuigden woordloos van pijn Ze wilde ‘t nu…