Netgedichten

netgedicht (nr. 81.238):

Bomen

Bij nacht wanneer er niemand getuige is
op het onvolprezen groene kerkhof
van de eigentijdse melancholische narcist

waar bomen simpel bomen zijn
is de echo in haar oren te horen
nymfomane van het woordgebied

met beide voeten op de grond
geworteld in het ruwe heden
buigen de ontbladerde takken

voor woedende wind, weerbarstige regen
breken de bomen, de kwetsbare scheuten
breken ze de wind, vangen ze regen

waar stille eenzaamheid begint
bedrinken ze begeerlijke dromen
uit voorraad van vervreemde bomen

op het uitgetekende bomenlandschap
bloeien dromen in de wilde natuur
de meeste mensen voelen het

verbeelding groeit duchtig in de wildernis
van de woeste onmenselijke natuur
waar bomen simpel bomen zijn.