Alle inzendingen over dwaaltocht

Een geur van hoger honing verbitterde de bloemen, een geur van hoger honing verdreef ons uit de woning. Die geur en een zacht zoemen in het azuur bevrozen, die geur en een zacht zoemen, een steeds herhaald niet-noemen, ried ons, ach roekelozen, de tuinen op te geven, riep ons, ach roekelozen, naar raadselige rozen. Ver van ons volk…

heb ik gedroomd natuurlijk van jou fantastisch maar telkens opnieuw een illusie als de zon met gouden stralen mij wakker schudt zoveel prachtig licht ik knijp mijn ogen dicht roep mijn ziel ter verantwoording voor de dwaaltocht in het nachtelijk duister al wat ze zegt is: "luister, spiegel de zon in de nacht die je zelf bent…

Dwalend is mijn hart ik wil de verlatenheid begraven in grotten om op zoek te gaan naar vaste gronden om weer te leren leven en lief te hebben zo dat mijn dwaaltocht ten einde is.…

heb ik gedroomd natuurlijk van jou fantastisch maar telkens opnieuw een illusie als de zon met gouden stralen mij wakker schudt zoveel prachtig licht ik knijp m'n ogen dicht roep mijn ziel ter verantwoording voor de dwaaltocht in het nachtelijk duister al wat zij zegt is: "luister, spiegel de zon in de nacht die je zelf bent...…

Hun slapeloze blikken zijn de boodschappen die ik verzamel als ik hun stemmen kan vinden en hun echo's mijn eenzame dromen vullen zoals ze mij verlaten en niet van hun dwaaltochten naar genezend geluk terugkeren.…

het woord de belofte hoop en geloof mens zoekende naar licht in de duisternis en de waarheid arme arme zoekende hopende gelovende onzekere bange mens aan wiens woord en belofte gehouden en wiens woord en belofte te vertrouwen zoekende naar het licht in de duisternis behoedt de dwaaltocht van geloven u voor de waarheid van niet…

in een vaas met bloemen Zijn dwaaltocht begonnen aan een open deur In haar vaart en capriolen door mij niet te stuiten Hier onwennig de weg -in kleuren- echt niet weten Waren het de kleuren? de geuren? van bloemen juist van de markt meegenomen?…

toen viel de stilte hoorbaar als een waterdruppel begon de dwaaltocht door de grot kalksteenkegels sperden ons de weg als stenen afgodsbeelden wanhoop droop in pegels van het gewelf langs torenhoge ijskaskaden van langvergeten angst heel even fonkelde het meer agaten spiegel in het vuur van onze fakkels, onpeilbaar als het navelstarend…

verdwaalden, tot een roepstem van de overzij, luider aandrong om te komen en tot hulp te willen zijn, met lankmoedigheid daar aangekomen zeer geschokt door wat de ogen zagen, werd aangevat wat mogelijk was en de schouders konden dragen een volle tijd gevuld, met dank voor daden en leerden; dat een leven zonder licht of gids, in een dwaaltocht…

trekt daarmee een smetteloos laken over de lappendeken van de laatste zomerdag, achter deze spiegel staat een droombeeld wat zich laat herkennen, de hemel drinkt het eerste glas wijn van de dag als de schrijver droomt van z’n onvoltooide werken als baken, getooid met rouwkrans van de inkt uit de sprakeloze fles van gisteren, dwaaltocht…

schoot van de telefoon De kronkelende witte navelstreng vereeuwigt hun amoureuze toon Metalen klemmen wachten als duimschroeven voor allerlei geschriften Ovale bruine elastiekjes plachten zicht te vleien rond de stiften De slang met stalen tanden rust op de met spiraal gevlochten cahier waar wilde notities landen als haven voor vergetele dwaaltochten…