Netgedichten

netgedicht (nr. 1.647):

Kantoormagie

De perforator staart me
als een papegaaitje aan
terwijl de meetlat de
post-its net heeft verslaan

Stekkers en veel draden
voorzien het scherm van stroom
Mappen met stalen beugels baden
in papier zo wit als room

De hoorn vleit zich in de
schoot van de telefoon
De kronkelende witte navelstreng
vereeuwigt hun amoureuze toon

Metalen klemmen wachten
als duimschroeven voor allerlei geschriften
Ovale bruine elastiekjes plachten
zicht te vleien rond de stiften

De slang met stalen tanden
rust op de met spiraal gevlochten
cahier waar wilde notities landen
als haven voor vergetele dwaaltochten

Voor mij ligt het witte blad
waar koolstof zich verblijdt
en zich in het niets verspreidt
terwijl niemand weet dat...
het zich tot glooiende gedichtjes vleit.