Alle inzendingen over eigen ruimte

ik stam uit deze bedaarde aarde mama laat mij met rust teruggetrokken heb je mij voorheen jouw vrucht nu richt ik op spreid en bloei een eigen ruimte in het licht ik ga niet meer dicht…

ontwakend uit de begoocheling laat niets zich nog vangen in de wildernis der gedachten de steen van stoffelijkheid rolt uit het bewustzijn en zal weldra zweven als een komeet door eigen ruimte vrij van tijd richting oneindigheid…

geef ze vrijheid om te kiezen geef ze de tijd om mens te zijn geen beperkende belemmeringen laat ze fungeren in zelfverwerkelijking heb lef en ambitie gooi je voelsprieten open toon je impulsen en benut je meerwaarde laat niets onbenut beklim die bergtop wees geen standaardvrouw maar benut je eigen ruimte…

‘t Verkleurde licht van sterren roept het universum te weerleggen het tegendeel is ook, beroept zich op zijn recht niet te ontzeggen gepatenteerde feiten nemen de eigen ruimte in, de stelling om stelling, houdbare systemen veroordelen een andre velling donkere materie blijft verhuld voor het oog maar is niet te negeren althans, het vreemde…

Ergens waar een kamer gevangen is in zijn eigen ruimte Waar het donker is En de kilte guur afsteekt tegen de verlaten muren Waar de muren vechten om de ruimte Waar zelfs het verste hoekje haast onvindbaar is Daar ergens, waar het licht al lang geleden is gedoofd Ligt een verloren briefje Zwarte letters op wit papier De woorden zeggen: ‘…

ruimte…

Ja ik weet wel dat het pijn doet nu je kinderen uitvliegen maar GENIET toch van ze laat ze gaan in hun eigen ruimte Ja soms vallen ze neer met een smak op de grond maar je bent zelf ook vaak gevallen het bleek niet eens zo ongezond Ja ik weet wel dat jij ze wilt behoeden voor de fouten die je zelf hebt gemaakt maar leven is geen leven…

Maar in de zeeën van de tijd kreeg zelfs de aarde eigen ruimte. Maar als je jezelf nog niet begrijpt is er een vergezicht in je eigen hart. Want jij bent minstens even duizelingwekkend als de kosmos in al zijn verten. Achter de sterren in jouw hart verborgen, is een veld vol met wilde bloemen. Ze zingen van geluk onder duizend zonnen.…

ruimte wetend dat de ander nog in leven is hun huilend liefdeshart heel even ruimte gevend ik zucht met hen bijna vergetend hoe ik begon aan dit gedicht.…

ruimte immers wie schrijft mag blijven zo is nu eenmaal de spreuk en gezien de boodschap van mijn gedicht hoeft ook dát niet te worden toegelicht "luister naar mij, ik spreek over weinig" julius dreyfsandt zu schlamm (2006)…

ruimte Even de wereld uit Even onstuimig bedrog Even in contact met schaarse rust Tot de zon het spel weer breekt En mijn lief mij wakker kust…

is de kunst je als een kenner te vervelen en langzaam, slok na slok, de doffe streken van het daglicht te vergeten, is de kunst je lichter te bewegen, wild en wilder alle hoop en wanhoop van je af te slaan, is de kunst een schoonheid te bewegen naar het Prado van je bed te gaan. ---------------------------------- uit: ‘Zwart als kaviaar…

Hier, vanuit tijd en ruimte Wordt aandachtig geobserveerd Hoe het met tijd en ruimte staat Of alles is gecatalogiseerd. Al die onzin over dit verschijnsel Over wat je hoort en ziet Alles uit de lucht gegrepen Je gelooft je eigen oren niet.…

Wil je geest maximale ruimte Of draag je het stempel schizofreen. Ga dan op zoek zou ik haast zeggen Om eigen grenzen te verleggen In de ruimte om je heen. Het bovennatuurlijk Vind je boven, natuurlijk.…

De stille ruimte Waar zonder mensen Geen warmte te vinden is De stille ruimte Waar zonder muziek De stilte de vloeren bekleed De stille ruimte Waar zonder meubels De echo je angstvallig toespreekt Maar als ik in de stille ruimte De lichten weer ontsteek me nestel op mijn fijnste plekje en het me weer even eigen maak Dan voel ik me…

Ik kom graag bij mijn 'eige' bij mijn 'eige', eigen ik ik kan het heel goed vinden met mijn 'eige', eigen ik Maar 't allerliefst ben ik me 'eige' bij jou, ook een 'eige', eigen ik jij leeft altijd in mijn eigen met een lach en met een snik Dus ieder eigen en ook samen het ultieme wat liefde biedt door steeds ruimte te geven…

eindelijk benoem je de stilte in woorden die tekenen voor verdriet jouw ruimte was zijn gebied Laat de regen je schoonwassen weer verrassen zonder grenzen met eigen wensen jouw gebied geeft geen ruimte aan zijn verdriet…

het is de vorm waarmee ik ruimte pak reserveer voor mij alleen kleuren onderscheiden wat ik genomen heb delen in bestaan als klein of groot segment maar onlosmakelijk geïntegreerd in het geheel harmonie is eigen keus mijn ruimte is nu openbaar geef uw oordeel maar…

Om in de ruimte te overleven Moet je leren, vrij te zweven. Hier zie je met eigen ogen Dat ik niet heb gelogen Of jullie heb bedrogen. Een makkie Kat uit het bakkie.…

Als je ruimte steeds beperkter wordt ik bedoel, niet de fysieke, die vul je wel in maar je geestelijke ruimte dat unieke van je eige je eigen brein je eigen zijn dus niet de ruimte krijgt heeft je bestaan dan nog zin?…

Zo geef je ruimte aan het feit van eigen onachtzaamheid.…

het voelde alsof ik in een donkere ruimte zat leegte en trillingen overheerste me een racebaan van emoties opgesloten in mijn eigen gedachten geen uitweg mogelijk…

grenzen blijven achter het veld ligt open je ademt ruimte elke stap geeft tijd om verder te lopen dan je eigen horizon…

Ik wil het, ja ik ben er aan toe, ik weet nog niet waar of in hemelsnaam hoe? Maar ik wil het samen met jou, schat, ik weet heel zeker dat ik nu genoeg van je houd. Komt het uit vanavond, kan je dan? het moet heel speciaal zijn, ik word er echt gelukkig van, het word vast heel fijn. Ik steek kaarsjes aan, geef je een behaaglijk gevoel,…

Ik voel mijn schouders schokken van de ingehouden snik mijn lichaam krom gebogen dat is mijn eigen ik.…

Is dit democratie Waar men een stem heeft Die niet wordt gehoord Maar wordt bestraft Met financiële moord Is dit vrijheid Waar eerlijk hard werken Leidt tot het omhoog gaan Van andermans salaris Die feitelijk slechts stilstaan Nederland is tolerant Maar iedereen weet Wie zich in ons verplaatst Ziet dat in nederland is het zo Eigen…

tegen ’t raakvlak van licht en schaduw leunen mijn ogen aan op momenten, zo heftig of luw die na een ogenblik vergaan blikvelden zie ik, volgroeid van gedaante in vol ornaat fluisterend en luisterend geboeid naar het bestendige waarom 't gaat…

Ik wil tegen je aanliggen, de ruimte hebben. Genieten van elkaar, Zonder woorden te gebruiken. Alles ontdekken, net zolang doorgaan, totdat we niet meer kunnen. Totdat ik aangekleed ben, met jouw liefde. Totdat de ruimte is gevuld, met onze lichamen, die elkaar net hebben ontdekt.…

Geef me de ruimte! ik hoef je niet meer. Geef me de ruimte! ook al doet het zeer. Je hebt me bedonderd, bedrogen, gebruikt! Geef me de ruimte! ik gooi je eruit!…

Ik zal je ruimte geven het ging je iets te snel Ik doe het echter uit liefde maar ja dat weet je wel Ik wil je niet teveel pushen maar ik ben erg enthousiast Ik wil je steeds overtuigen en haal alles uit de kast Pas als ik zeker ben van jou zal ik pas wat rustiger zijn Je zegt dat je zeker bent en dat vind ik heel fijn…