Netgedichten

netgedicht (nr. 40.128):

Fragment La vita è bella

Wanneer de eerste klanken
door de kamer klinken
voel ik reeds de ontroering
door mijn lichaam gaan

zie in een waas de jonge vader
bij de platenspeler
en zijn verwachtingsvol gezicht
zoekend naar zijn geliefde die zich
van haar brits opricht
langzaam in trance
zich naar het raam begeeft
hij ziet haar schim
vanachter het gordijn
ze neuriën geluidloos
in hun eigen ruimte
wetend dat de ander
nog in leven is
hun huilend liefdeshart
heel even ruimte gevend

ik zucht met hen bijna vergetend
hoe ik begon aan dit gedicht.

Geschreven bij een fragment van de film La vita è bella n.a.v. de bijbehorende muziek voor de radio.