Alle inzendingen over evenaar

Waarschijnlijk zult u het ook zo ervaren, als u een ander wilt evenaren. Het is een van uw dromen Om op gelijke hoogte te komen, Gelijk op te stomen. Maar de evenaar heeft het rare, Dat je die niet kunt evenaren.…

En geen rijk mens, die arme mensen evenaar.…

Op de evenaar van mijn leven Tracht ik de even en oneven aren van mijn innerlijke storm eindelijk te bedaren Positieve en negatieve herinneringen te voegen gelijk een ritssluiting die niet langer scheidt doch gapende wonden verbindt Opdat uiteindelijk alleen wat littekenweefsel achterblijft…

op de evenaar van mijn leven tracht ik de even en oneven aren van mijn innerlijke storm eindelijk te bedaren positieve en negatieve herinneringen bedachtzaam te verenigen zoals een ritssluiting die niet langer scheidt doch gapende wonden verbindt opdat aan het slot littekenweefsel rest…

Toen de nacht nog vol beloften was (je lippen zacht, een stil gezicht) en er zich uit onze liefde hevige verlangens hadden opgericht (en ik mij reeds in tweevoud waande) Toen de wind zich door de muren drong om onze naaktheid te doen beven, wenste ik met jou niet groots maar ontzettend KLEIN te leven.…

En komen we elkaar vervangen, wordt de hengst van passie als overwinnaar bereden, beteugeld, gevleugeld van verlangen en verschuiven tekens aan de evenaar.…

zie de aarde eens dag en nacht windt ze garen rond de evenaar…

Zo volledig dat zelfs de intensie van de leegte erna niet te evenaren is.…

Een kunstschilderes uit Midlaren die wilde Van Gogh evenaren toen sneed ze voor straf haar eigen oor af maar heeft geen roem kunnen vergaren.…

aanschouwen ze ontwaren ze observeren ze staren ze loenzen ze bedaren ze turen ze gebaren ze ogen ze evenaren ze stilzwijgend verjaren ze…

jouw spil was niet de as waarom je draaide, het was de plaats het moment waar het sterven in jou de dood ontmoette het klikte, het voelde als geslachtsrijp het genieten van een ontembaar verlangen dat werd gesluierd met witte vlokken die de daad verhulden met kou en wonden waarvan het bloed reeds was gestold jij evenaarde zoals het vuur…

Op deze manier valt te begrijpen vonken op een paardendeken zachtheid in ruwe wol verpakt Sterren allemaal geteld, daarna constellaties bepaald Natuurlijk ook de toekomst voorspeld met mogelijke waarschijnlijkheden Niet beter weten, maar een roetvlek op je wang weg gekust en de route naar een kloppend hart gevonden…

de geur van bloed overpeinst de straat, met het denken losgerukt van stem en stil gebaar, de wind zuigt aan de valreep waar benen zich lossen van het openbaar gewoel want alles lijkt de dood te doen herrijzen als de slagschaduw van de overspelige zon de tijd verduistert en manke nerven vervoederen tot de eenvoud van het dansen aan de evenaar…

Het onbereikbare geeft je reden van bestaan. Jij hebt je zinnen op het onbestaanbare gezet, jou spreekt het onuitsprekelijke aan. Pijnig je geest tot gekwordens toe tot je de ervaring van de dichter evenaart, zich boven zich verheffend in de dreiging der ravijnen, tot hij van extase vrijwel buiten westen raakt. O de aanwakkerende vrees compleet…

hoe, dit te evenaren een gratis kunstwerk in miljoenenvoud kleurstelling en vorm in volkomen harmonie als natuurlijke gratie juist vergankelijkheid geeft extra glans aan deze dag…

Rust in mijn hoofd lijf en leden Een gelukzalig gevoel binnengetreden Niet te bevatten of te evenaren De stilte in mij te mogen ervaren Te zijn wie ik ben in mijn eigen domein Bijzonder gelukkig in het alleen zijn…

de tijd is afstand tussen oud en nieuw oude kindren verwijderen grijze haren en zoeken vandaag geen verse rimpel ze willen herinneringen evenaren maar jonge knuffels bewegen te ver de oude dag verdwijnt achter de evenaar nu denken ze nog aan een avondster heden leeft de vergeten beeldenaar kinderen vullen het prentenboek een album voor…

groene vlakken, tint op tint een werveling door goudgele halmen braakliggende grond voren met hier en daar een kronkel witte of paarse bloei - een aardappelveld het platteland, door geen kunstwerk te evenaren…

De glimlach van de lente doet ieder mens stralen als ze haar kleed weeft met bloemenweelde en alle tinten groen want de schoonheid van dit bijzondere seizoen is door geen enkele schilder uit te beelden en te evenaren…

zo lief, mijn lief laat zijn waarden varen lieve lief om mij te evenaren zoekt hij niet meer naar gerief en daarom ben ik week dag in, dag uit periodiek onthoud ik wat ik hem geven kan deze lieve, warme man…

Mijn hoop vervliegt in vluchtig denken in gedachten die vliegen over evenaar of pool en ik denk aan hoop bij de einder waar gedachten samen smelten in één hoop. Een hoop die nooit vervliegt.…

de foto zegt eigenlijk genoeg het gevoel evenaren van toen dat gaat mij voorlopig niet lukken veel is melancholie doch deze pijn zit zoveel dieper zodat ik er misschien maar eens een chanson de chagrin over zou moeten schrijven Lejo…

zoeter nog dan het suikersap van de honingbij groter nog dan de eerste stap uit het eenden-ei rechter nog dan het levenspad van de evenaar reiner nog dan het rozenbad rond het tortelpaar warmer nog dan de zomerzon aan het hemelblauw verder nog dan het eindstation gaat mijn spoor naar jou…

ik veegde langs blauw maar het wit wilde niet wijken zocht hogerop waar beweging alleen al tot grote strepen verijsde al ben ik god mijn hand kan niet scheppen in een aards beseffen pas in het zijn kan ik ervaren hoe het is om het goddelijke voor tijdelijk te evenaren…

meisje waarom duik je in elkaar je verlegenheid weet beter als ik je angsten evenaar Wil je dat ik je zo niet zie? wil je liever even niets maar meisje, ik weet het er is iets…

in de luwte van de zonnewind waar veel manen schijnen ben jij mijn kind geboren tussen sterren die verbleken nova gaan expanderen imploderen naar een nieuw bestaan ja licht maar op met jou wil ik in zonnetijd de eeuwigheid met onze liefde evenaren…

Vandaag is de tijd, nu is het moment, dit is de vrijheid, die ik nooit heb gekend, vrijheid als zoete, doch zoute pracht, alles in deze vrije wereld, is anders dan ik had verwacht, als de zon en maan, evenaren wij elkaar, dit is mijn lucht, dit is mijn adem, dit is mijn leven, jij bent mijn liefde……

Met stralen warmte geven in bundels helder zijn schijnen volop duurzaam voor een gegeven leven je bent niet alleen begin nu met licht te geven verrijk je met het schijnen al is het maar met kaarslicht probeer de zon te evenaren terugblik van een mens een liefde waard…

O, lentebloesem wat ben je mooi aan je ranke takken hangen prachtige trossen in roze en witte bloementooi dansend als een ballerina in de wind je aanblik door mij zo teer bemind Je schoonheid is niet te evenaren want in iedere lente raak je weer m'n hartesnaren…

Dat wat er mag zijn niet meer en niet minder Chambreer de rode wijn als een gelukkige vinder Ik proef de seizoenen Van prachtige jaren Ze is vol van smaak en niet te evenaren Ik had het niet verwacht dit zonnige moment Dat dit was weggelegd voor deze vent Proost op een g(l)oed nieuw jaar…