dansen aan de evenaar
de herfst ontluikt als een droom
diep gelegen in het erbarmen waar zwijgers
takken hakken en bladeren worden ontmand
als filosofische krijgers
de geur van bloed overpeinst de straat, met
het denken losgerukt van stem en stil gebaar, de wind
zuigt aan de valreep waar benen zich lossen
van het openbaar gewoel
want alles lijkt de dood te doen herrijzen
als de slagschaduw van de overspelige zon
de tijd verduistert en manke nerven vervoederen
tot de eenvoud van het dansen aan de evenaar
deze dagen rusten als barbaren tegen een kille
horizon die slechts als schim de tijd vertraagt
Geplaatst in de categorie: actualiteit