Alle inzendingen over fictief gedicht

(fictief gedicht)…

( fictief gedicht)…

Vaak wordt er gevraagd: “Waarom ik?” Waarom moet mij dit erge overkomen? Mijn levensgeluk is mij geheel ontnomen Alles is veranderd in één ogenblik Waarom toch moet ik dit meemaken? Ik voel me nu zo alleen gelaten Denk dat ook God mij heeft verlaten Wat heeft dit kunnen veroorzaken? Toch wil ik op God blijven vertrouwen Wetende dat Hij…

O, God, U weet hoe mijn dochter is Dat ze niet meer naar mij wil horen Mijn woorden gaan bij haar verloren Dat stemt mij tot grote droefenis. Ze gaat steeds maar haar eigen gang Ze is zo moeilijk en zit in de pubertijd Ik heb al zo vaak om haar geschreid O, God, houdt haar vast, ik ben zo bang. Ze gaat elke avond uit en komt laat thuis…

Soms is iets fictief Is dat dan lief Of stout Het is maar Net Hoe jij dat beschouwt…

Laat mij mijn weg maar gaan, deze ruimte is mij te verheven, mij te schikken naar diegene die de grenzen stelt, die eenzijdig te bewaken, en in eigen flexibiliteit verstrikt geraken, zal stikken in verlangen, vrij te ademen, denk niet dat ik mijzelf al ken. Onafhankelijkheid ingebed en gewend aan ruimtelijke vrede, verlaat…

de zweep openen zich als vanzelve, tegelijkertijd, de mij zo toegewenste helle gewelven * door de poort achter in het zwart verlaat ik het eeuwig licht eens op voorspraak aan mij toegedicht (fictief)…

Eenzaam zat zij in de mist alsof ze niemand had, zo alleen dat ze niet wist waar ze precies zat. Want wanneer je eenzaam bent doet de zit-plek er niet toe maar 'k hoop wel dat ze weg is want daar blijven zitten leidt nergens toe.…

Daar zit ze dan, gans alleen niemand, nog geen zeemeeuw om haar heen 'k vraag me af, of bij de oceaan ook zeemeeuwen hun slagje slaan? Daar zit ze, in gepeins verzonken golven komen rap naderbij, da's niet zo vreemd want nog even en 't is toch echt: hoogtij. Daar zit ze, krijgt natte voeten golven maken haar benen nat ze lijkt 't niet…

Lachend liepen ze voorbij, spraken over 't verlies schaterend om hetgeen verdween zo triest en zo intens gemeen. Ze lachten, lagen dubbel terwijl hij daar lag op straat maakten zich vrolijk omdat vrienden bleven trappen, bleven slaan. Toen hij zich niet meer bewoog geen vin meer verroerde, ze zich bukten om te zien of hij toneel speelde misschien…

Verloren zit hij daar, in zichzelf gekeerd van god en iedereen verlaten, wat oh wat deed hij toch verkeerd? Geen mens kijkt nog naar hem om, ook wordt hij niet begroet, je zou meelij met hem krijgen, maar juist dat moet niet. Hij poogde haar zijn wil te leren, manipuleerde aan een stuk, hij zou haar wel laten omkeren zodat alles ging, zoals…

'k Zat aan je bed, doelloos, je ogen open, radeloos Je hand frunnikte aan de lakens, rusteloos Ineens sloeg je hard op het matras, heel boos: Ik ben het zat, 'k wil niet meer, redeloos! 'k Pakte je hand, warm en vol gevoel, ach lieverd, ik weet, ik WEET wat je bedoelt, kalm maar zeg me wat je wilt en het gebeurt het is jouw leven, jij beslist…

Telkens onze voeten contact hadden was het weer laaiend vuur Zoenen uren durend smekend oplaaiend en oh zo puur natuur. Picknicken en wandelen, schuilend in dat hutje, drassig nat Hutje werd het onze- mijn weggemoffeld stringetje - bevestigt dat. Toevend in rijpe gras en bovenop genietend van de volle maan Kussend kon ik alles bij je kwijt,…

Dan knalt er een vloek, door de straat terwijl de zon hoog aan de hemel staat een man, knikkert van de stoep, hoor een hoop au- en wee geroep, doorspekt met vloeken er extra bij kijk ‘m liggen, ik loop dichterbij. Zijn voet in een wat vreemde draai z’n ogen blikken boos omhoog, alsof ik zorgde voor die smak, waardoor de enkel de bocht uitvloog…

De rode schuur de zwakzinnige peuter sliep in de rode schuur hoe walgelijk hij ook was, weg doen was geen optie, - niet na al hun moeite om hem te krijgen - ook al snotterde en kwijlde hij altijd. gelukkig woonden ze in de heuvels, niemand hoorde de afstotende geluiden die hij maakte bij bezoek sloten ze hem op in de oude aardappelkist waarin…

een kwelgeest vecht met mij in een doodlopende straat die het waarom steeds dieper uitholt zodat mijn denken het gebroken wezen niet verstaat en in het hart lijkt de hoop gedoofd, wordt vreugde gelaakt de dag weet zich al jaren van vrijheid beroofd (fictief)…

Verhanging Waar ik van fantaseerde Heb jij het vannacht gedaan Waar ik toen fictief sneed Heb jij je net verhangen Waar ik mezelf hervind Werd jij nu afgevoerd Waar ik weer Leef Bleef jij willoos in leven…

(bij een fictief schilderij) fragiel het doorzichtig negligé daaronder de roomwitte teint van het verleidelijk vlees de vegetariërs onder ons zijn waarschijnlijk al allemaal afgehaakt de echte mannen daarentegen houden braaf stand al weten ze drommels goed dat 't niet altijd zondag kan zijn…

een fictief blaffertje veel mensen hebben een onzichtbare hond zei de vrouw in de lift die zag dat ik naar de riem keek zit de hond in de zak die je in je hand draagt vroeg ik haar nee hoor giechelde ze mijn hondje doggy staat braaf naast ons te wachten tot we beneden zijn…

Mag ik nog een keertje, je gezichtje zien mag ik nog een keertje met je praten mag ik nog een keertje je stem horen mag het alsjeblieft? We dachten: alles is gezegd, alles is gedaan we dachten zo van: nu mag je dan wel gaan we dachten, maar alles ging zo snel we dachten: nu, nu kan het wel. Maar we missen je zo, ze vreselijk we missen je…

Mijn lieve liefste, mijn liefste, Wat waren jouw gevoelens, mijn lieve liefste, die ene seconde, toen het vliegtuig werd getroffen door een onbedoeld krachtige doeltreffende raket? Ineens is er dat luid, intens en meer dan oorverdovend lawaai, in de zo veilig geachte stalen body van de stoere Boeing 777, alles trilt, schudt, schokt en bonkt…

deze avond is fictief bestaat alleen in neergedaalde geuren ijl en onbespreekbaar, met een deksel dat sluit achter glas hierover werden geen vragen gesteld onbekend blijft het geweten dat herinnering doet herstellen jij en waar je nooit was alleen het onaanraakbare met handen en voeten…

hij ziet eruit als Pipo, zijn gezicht spierwit geschminkt ogen omrand door houtskool en men heeft zijn mond zwart gestift er komt pers en het zal in het nieuws komen dan trek je alles uit de kast nietwaar? hij grijnst eens naar zichzelf zijn gele tanden lijken door de schmink geler dan dat ze in werkelijkheid zijn. zijn zwarte pakje…

stilte maar even niet alles heeft woorden niet alles is te omschrijven te verklaren, te rijmen laat het maar helend zijn als zodanig beklijven want als de woorden zouden komen als niet meer te houden stortvloed zal geen kabbelend beekje meer beeldvormend veilig zijn dus laat de woorden maar even anders verbleek je de kunst van fictief…

daarvan droomde ik vannacht niet dat bij geopende ogen het bewustzijn daar aan dacht het was meer een schok dat ik de eigen weg afsneed mijn handen bleken vrij voor een laatse ademslok de dwingende slaap schiep dat beeld in het vizier en toonde zich genadeloos wreed het ontbrak mij aan gevoel waarom de overgave dat deed (fictief…

Herinner jij je die vent nog die zei Wat is het toch een prachtig paar Zie ze stralen, die verliefdheid… Vele prachtige levens leefden wij gewoon in een dag tijd Maar het lijkt nu alsof we ze en masse begraven Is het een doodlopende weg die we zijn ingeslagen richting die horizon die we wilden verbreden Wordt jij er nog wel gelukkig van…

en dan zo-even en zo fictief dat god de namen niet eens wist sloop hij in de rode nacht als een dief door de sponningen van het duister…

Omdat we blijven lachen, gelaten huilen we tuiten, vallen er gaten in harten en gezichten, verscholen achter maskers in een strak mimme, biggelen tranen over de wangen van de tijd,gesoufleerd in een dramatisch slot, uitgebeeld in een onvoorspelbare acte van een geënsceneerde remedie, is de juiste plot in deze wereldse komedie nog…

de spreuken zijn gezegd rituelen volbracht blauwsel op verborgen plekjes vooral als mensen je graag zien geliefden beschermen je want bloed is dikker dan water hun cultuur kent mogelijkheden Menig keer werd er een als vijandig gezien individu besproken hardop , in een kring werden de bijpassende spreuken gezegd deze woorden met…

wie heeft nog nood aan poëzie als het gaat om zichzelf aan de hand slaan en de lichtvaardigheid zwaar over de rand tolt wie wijst me het ongenaakbare aan met vingers van vertrouwen en het geweten van de onderbuik van al wat is ligt met de bezwangering op de maag en ook daar is doorgang van moeilijk te verteren metaal trekt zware strepen…