Alle inzendingen over gedichten over de du

stake as un wilt beeist du mait paktu du avont su was un schaduwgeeist en gunoot ut meeist ga henu sai du geeist en ontkleet ju net as mai geein fent sal hier dan komme want bai du meeist blotu staa du keruls in du rai…

- Van waar koms du* getreden Zo laat door rein* en wind, Van waar komst du getreden, Alleen, du blonde kind? - Du smidje van de woude, Ik kome van het veld Waar vader heeft gestreden, Waar vader ligt geveld. - Lo*! viel hij, ’t was met ere*, Dijn* vader welbemind. Wat bergt dijn blauwe schabbe*, Du arrem heldenkind?…

Sinds jij elders slaapt, sluimert de zon Daar hoog boven ons schijnt ze minder fel, minder warm Ze verslindt me niet meer na de dageraad, ze roept me niet eens wakker, opstaan kost me moeite Alleen 's middags stroomt mijn bloed van haar licht en draagt ze het gewicht van mijn zorgen Dan kan mijn hart vliegen als een draak, desnoods verdwaal…

Wanneer bomen zijn ontbladerd dagen bleek in grauwe ramen staan zit zij het opgejaagde hert verscholen in de stilte op haar taboeret voor haar bonheur-du-jour Zij schrijft niet fragmentair houdt van fraicheur en franchise Een gedicht met licht in het land van de eenzamen. Een vrolijke noot een dans als een Franse quadrille.…

Een meisje staart over het water Lijkt gelukkig Van binnen alleen Niemand die het ziet Een harde wind Vertekend gezicht Golven van verdriet…

‘n Hartz raken kannst om weem du zijt en niet om weem of wat du kennst of met Wederhaling van heilige Bronnen die voor du zijn verzonnen weil du niet zelf na hoeft te denken wat du uit dein Hartz schenken wil probier erst maal in eigene Woorden ‘n Zin aan dit Leben te geben voor du weder die verruckte Non-Spraak der schmoetzige Mannetjes…

Wie weet daar dan nog iets van Dat kon je toch bij de Chinees afhalen Covidius waer bestu bleven Du coors die doot du liets mi tleven…

Soms dan waren wij het vuurbeest veel te plat om dood te gaan bekeken wij zijn prentenboek van kaft tot kaft - licht aangeschoten trapten wij hem op zijn staart of op zijn oude bokkenpoten gaven wij het ongezegde door het ongewoon gezegde door van leven en de santenkraam en alles wat men zag We waren duizendkunstenaars zeiden de bloemen…

' dan vraag ik als egidius 'hoor 'ns even du coors die doot, maer wien liets du tleven?'…

Voor de tiende maal op rij, lopen zij die " iets " hebben met het monster kanker, de Alp op. Voor de tiende maal op rij en al ben ik er zelf niet bij, mijn hoofd loopt mee! Voor hen, die voor de tiende maal op rij alles opzij zetten om de mensen die eraan stierven, of eraan lijden een groot hart onder de riem te steken…

Buitengewone opluchting toen jij mij zei ach Du mimosa…

ik mag niemand zeggen dat ik anders ben ik mag niemand zeggen dat ik raar ben als ik dat ga zeggen heeft niemand respect voor mij als ik dat ga zeggen wordt niemand blij ik mag niemand zeggen dat ik anders ben ik mag niemand zeggen dat ik homo ben en nu ze het weten was ik bijna dood en nu ze het weten weegt mijn buik niet meer…

Dag onze lieve hond, Het moment is aangebroken dat we je moeten laten gaan maar wat hadden wij een geluk dat jij in ons leven bestond. Daarom verschijnt er nu door het einde, van verdriet een traan. Het leven hoort niet te bestaan uit alleen maar pijn. Als dit er alleen nog maar is om te overleven kan al dat lijden, natuurlijk niet de bedoeling…

Als dat komt door dit gedicht dan sla ik mezelf nu voor mijn kop. Ik heb er hoe dan ook mijn uiterste best op gedaan, en ik hoop dat Nadine dit dan ook goed genoeg vindt... Ik verwacht ook niet dat ze er applaudisserend voor gaat staan, want dit gedicht is niet te vergelijken met een wedstrijd die ze wint.…

God wat is er hier tog gaande, wat is er aan du hand? ut antwoord kryg ik later ut staat sochtends in du krant. du woorden flitsen voorby, er komt un beeld tot stand, zet muself aan du kant God waar ben ik nu beland? want du dinge die ik zie zyn op mu netvlies gebrand, ik leef niet in un Sprookje nee dit is Nederland.…

Zij omsluit hem met haar benen Laat hem rusten tegen zich aan Ze speelt met hem en hij met haar Gevoelens versmelten zich met elkaar Op het hoogtepunt ‘t is werkelijk waar komen ze gelijktijdig zoals heet te zijn het ideaal verhit en vermoeid klaar de cello en z’n bespeelster…

nog erger dan het sterven is bij leven verlatenheid erven en chaos je zuigt in een kolk waar de ziel likt aan een scherpe dolk *dans le paradis du coeur* het touw naar de hemel lijkt gebroken de opperherder is, onaangekondigd, ondergedoken ik hoef niemand te vertellen hoe mensen mensen pellen *dans le paradis du coeur…

Halfweg september Place du Tertre je mantel grasgroen die kleuren van toen weet je nog het was mij om het hazelnootbruine van je ogen te doen…

De hele dag roep ik uit ganse krachten, En du, mijn God, en wilst daarop niet achten; Ik hou niet op van schreien alle nachten, En zwijge niet. Daar du nochthans door 's werelds gans gebied De heilge bist: Ja 't eeuwig lof en lied Van Israël in alle zijn verdriet Blijfstu genadig.…

Chaos is een keuken vol konijnen na een rampzalig kerstdiner, eten met je vegan dierenvrienden; het leek zo’n leuk idee. Til je hoofd op van de tafel, jaag de meute naar hun hok, weg de wortels, weg de sla, en geef Flappie aan de kok. Stop met tobben, geef niet op, ga nu maar gewoon uit eten; en als je met Pasen koken wil, laat dat dan…

Ach, waar is de tijd gebleven dat de Duitse ploeg bestond uit spelers die je eikels vond, arrogant en zelfverheven? Die altijd scoren vlak voor tijd, Matheussen en Völlers, de om-rode-kaarten-brullers die flirten met de ongerechtigheid met zulk opzichtig matennaaigedrag dat je ze heerlijk haten mag.…

Ik weet nog niet of zij een valstrik spannen, misschien mij naar verlegenheid verbannen om een gedicht dat slechts een woordensnoer is, zonder inhoud of belang; droog voer, terwijl in fijner schotels, ranker kannen de poëzie verlokt tot proeven van een geraffineerder maal (zoals de Cour du Nord serveert, zegt Michelin). Ach wat...…

rode rozen zomaar vielen op de mat hoort de postman zingt weg Ik geef je ’n roosje mijn Roosje Conny Vandenbosch Negentien zus en zoveel Alles vergeelt gaat dood Alleen de klank Die blijft Weisst du die Rose, die Du mir gegeben?…

Du coors die doot, zoals allen moeten, Du liets mi hier, alleen en klein. Van alle dingen die ooit vergaan, Blijft slechts een liedekijn, een refrein.…

Irgendwie bist du süss staat er met viltstift geschreven op een bank van het tweede perron te Bad-Bentheim blijken Duitsers irgendwo toch poëtischer dan ik ooit heb durven dromen…

Irgendwie bist du süss staat er met viltstift geschreven op een bank perron 2 te Bad Bentheim blijken Duitsers irgendwo toch nog poëtischer dan ik ooit heb durven dromen…

Bij ons is er op dinsdag nooit malheur Het alomtegenwoordig panorama Der actualiteit voorziet in drama Doch niet op dinsdag, au jour du bonheur Ook onze sonnetteur wordt teruggefloten Ons podium blijft zelfs voor hem gesloten…

Ik zoek mijn vertrouwen Ik ben het kwijt Ik wist niet eens dat het zo verankerd zat Als een motor naast mijn hart Zo vanzelfsprekend brandde het me vooruit Nooit bij hoeven stilstaan Geen twijfel, pessimisme of spijt Ik zoek mijn vertrouwen Vertrouwen in mezelf, de toekomst en de wereld In een ander en het licht van een nieuwe dag Help…

Maar hij moest droevig verdergaan: het zwakke hart, dat nog niet wist, wel opmerkte de tuingeluiden in mineur: Bruder Martin, schläfst du noch? Hörst du nicht die Glocke? Hier begon de angst van negen symfonieën en de dood.…

Ik woonde niet eens aan een rivier toch staar ik weer in de verte naar niets, naar het water dat ook niet kiezen kan waar het terechtkomt over welke giftige gronden en stekelige verwachtingen verdund, bevroren of aangevreten door duizend kilometer zon Aan mijn schouders groeien zwarte vleugels van heimwee maar ik weet me gedekt door…