Alle inzendingen over geestesoog

Verscheen zij plots weer voor mijn geestesoog gespleten twee-eenheid der trinitas die zinsbegoochelende genitas dan wist ik niet meer wie het zwaarste woog het zinderend meanderen van Mei de vlam uit het herwonnen paradijs de sidderende slang altijd op reis met variaties op een schone lei wie kan dat exenleed het best verzachten Erato…

Een kop: '300 Haaien nu op Twitter’ Dus voor mijn geestesoog verrees het beeld Dat smartphones aan hen waren uitgedeeld Maar nee, zij zijn voorzien van een transmitter En elke badgast aan een linke baai Krijgt nu bijtijds een tweet met ‘#haai’…

Jy het my gedruk na ’n eensame hoekie op ’n eiland, waar ek helder oordag drogbeelde sien fladder in my geestesoog. Dit gaan nie goed met my nie, nie na jy my by jou wêreld ingetrek het, my getap het, misbruik het, ek maar net nog ’n voetstoeltjie in jou sekskepades was nie.…

Vanmorgen reed ik op de fiets En je raadt het al ik zag bijna niets Er hing een mistige deken om mij heen De wereld was zo klein, ik leek wel helemaal alleen Op zich is dat niet zo erg Ik zie er toch niet tegenop tegen die berg Tijdens de druk op mijn pedalen Verschijnen de meest hartverwarmende verhalen Het is het geestesoog Dat…

Zo stil in het hoofd, zo stil, zodat ik altijd wat hoor, die verstomde geluiden kwetsen mijn gevoelig oor, de witte vlekken van mijn geestesoog, rust is wat ik zoek, overmand, verlamd, doe ik dingen die om een antwoord vragen, ik antwoord niet, de wijsheid laat zich in de stilte dragen.…

Verstild hoofd, zo stil, ondanks ik altijd wat denk te horen, stomme geluiden kwetsen dovemans oren en de witte vlekken van mijn geestesoog, berusting is wat ik zoek, verlamd en overmand, doe ik de dingen die om een antwoord vragen, die komen niet, stille wijsheid laat zich in een illusie dragen.…

Kleuren van een schoonheid ongekend en fel glijden langs ons geestesoog verdwijnen in de verte Waar een wazige horizon hun inhoud doet vervagen achter waaiers van licht die het diffuse laten stralen Zo gaan wij op weg als we de stof verlaten verdreven uit de dichtheid zwevend langs heldere paden…

Ooit had ik een 'Ikeadroom' (z.a.), met wonderbaarlijke séances edoch in de hypermarché's van blueband Ab del Haize wordt nog altoos mijn geestesoog op zonderlinge wijze in toevalstreffers meegesleurd die naderhand haast nonchalant in bliepend barcodegescan, daar waar haar bossen eeuwig ruisen, achter toonders klapdeurtjes…

Zo stil in het hoofd, zo stil, zodat ik altijd wat hoor, tussen alle regels en wetten door zijn vermomde geluiden kwetsend voor het luisterend oor, ze vullen ongenode de witte vlekken in mijn geestesoog, het is de rust die ik omarm, ook niet van een dialoog, geen pretentieloze discussies, waarin altijd iemand over z’n waarheden…

Hoge bergruggen diepe dalen dwalen langs mijn geestesoog waar ik loop te dwalen klimmend naar omhoog... 'k kan de top maar niet bereiken is voor mij te hoog met een klap val 'k naar beneden het dal wat mij bedroog...…

Vandaag kwam gisteren opnieuw tot leven Als long time yesterday in yesteryear Een bomexplosie richtte mijn vizier Op toen, Melissekade Leidsche Rijn Voor mijn verdrongen geestesoog verschenen Castellum Hoge Woerd Heliomare De Dampkring Westerlengte Evenaar Monarchvlinder Partout en Pratumplaats De Réaumur Beaufort en Fahrenheit De Johanniterweg…

tomeloze kracht die mijn stroom van woorden brengt in een vrije val als een sneeuwbal die bergafwaarts voortrolt, ongeremd en groeit zonder oog voor werkelijkheid steeds weer passeren striemende beelden mijn geestesoog verlating, jaloezie vernedering amper overwonnen dient een volgende zich aan een wond die ik open houd bezeten…

In de reflectie van het schemerdonker verscheen er niets - alleen zijn geestesoog dat schouwde in het donker van de schemer hij keek en zag toen zijn weerspiegeling als ware die niet van dezelfde man maar van een ander - er doemde een glimp van een triomf na een intieme roes tiramisu was het die hem bezat omhooggestuwd tot eros…

Een zaadje ontkiemt in de koude donkere bodem van deze wereld of is het alleen maar onkruid dat mijn geestesoog ziet terwijl ik verder in het drijfzand wortel schiet. Tijd rijpt deze boom en zal hem ook oogsten hopelijk zullen we de vruchten ervan plukken voordat het te laat is en hij afsterft.…

wezen een licht, een baken, uit donkerte verrezen, bij daglicht mis ik haar het meest Niettemin blijf ik dan onbevreesd, want zij heeft vele malen bewezen, -en wordt daarom door mij geprezen- op haar best in de duisternis te zijn geweest Elke nacht brengt weer een nieuwe kans, geen last van afleidingen als licht, haar essentie op mijn geestesoog…

Verstild hoofd, zo stil, ondanks ik altijd wat denk te horen, onwetende geluiden kwetsen dovemans oren en de blinde vlekken op mijn geestesoog, worden helder als de woorden gestorven zijn op de lippen, geketend door de muilkorf van verwachtingen.…

Ontwaakte dag, Met droeve ogen en voeten in de kou. De tijd gaat onmeedogend Van helder weer naar grauw. Onmetelijk ben ik alleen Met droefheid om me heen. Waarom is alles grijs Zelfs dit aardse paradijs?…

óok de ogen van Angela worden nat door alle emoties van dit moment in gedachten gaat ze twintig jaar terug ziet zich met al die andere Ossies dóor de eerste bres over de brug gaan achter kinderen aan lopen Lech en Gorby met haar mee van oost naar west beelden van toen vermengen zich met rijen vallende dominostenen voor mijn geestesoog verschijnen…

rij van a tot z totdat hij breekt bij de k als een tak die knapt de prijs van de omelet is het breken van het ei teken van voren, opzij en boven contouren van een lichaam splinters klinkers spatten tegen je veiligheidsbril weet wat dit worden moet de vormen moeten uitnodigend lezen hak er een taille uit leg handen op zijden je geestesoog…

als in de winter van haar leven het laatste uurtje bijna slaat als ze in gedachten even terug naar vroeger gaat dan trekken er veel beelden aan haar geestesoog voorbij ze heeft er veel verzameld het is een lange, lange rij ze leefde vele levens een kind groeit naar volwassenheid als ze aan haar leven terugdenkt kwam er veel precies…

De steen is gelegd Het water volgt een ander spoor Ik hunker naar je liefde Maar weet het is voorbij Wennen zal het nimmer Het missen van je geur Je hoofd op mijn schouder Gevangen in jouw blik Voort schrijdt de tijd Nietsontziend en monotoon Bladerend door mijn gedachten De liefde langs mijn geestesoog In mijn hart zit je Dwaal je…

of gewoon verdriet, of een magere hoop bevestigd aan mijn onvermogen, als havik die z’n blik verheft naar een loden lucht en een vierkante zon, waarin z’n talent wordt besmeurd, of wat daar nog van over is, en te licht met ervaringen wordt geleurd, wat maakt dat ik stik, blijft dit geestesoog op een oneindig doel gericht, wat aangeeft…

Doch afscheid gloort nu al pijnlijk voor mijn geestesoog…. niet aan denken, eerst maar genieten van gastvrijheid en jolijt…. Straks terug in die andere plaats komen weer dagen van schrijnpijn en snikkend heimweegevoel. Dezelfde tranen maar dan omgekeerd zullen mijn hoofdkussen benatten… Ik wil niet terug naar huis…….…

Rust voor het getergde geestesoog, daar gaat het om. Door lange halen van een gewimperde zon, zodat ijstijden dooien in lauw strijklicht. Patronen tekenen zich af in isobaren als lijnen van gelijkenis. Zonder eigen aard, om anoniem de ware hemel te schragen. Thuiskoffers, gedragen in eigen kring op de vlakte van nabijheid.…

Houdt hij, begraven onder humus’ dril Een winterslaap, of ligt hij er te beven Trillend van faalangst niet in staat te weven Webwoorden, interpunctie, want zo stil Maakt hem de grote dosis informatie Zo nietig maakt hem elke monoloog Zo moe de velen voor zijn geestesoog Die voor en met hem vrijuit verzen schreven Die zullen blijven schrijven…

BOVEN DE REGENBOOG Ik zweefde boven wolken hoog boven een dode wereld, ver weg Voorbij een pastellen regenboog en wist nogmaals heg noch steg Ik zweefde met de wolken mee dwars door een frêle regenboog En toen, je gelooft ‘t amper, zeg trok jij voorbij mijn geestesoog Ik zweefde achter wolken aan evenwijdig aan mijn regenboog Ik ontdekte…

Vertoon u Zomer, laat de macht'ge plooien Der slui'ren, die voor 't geestesoog verdonkren Der godheid beeld u niet tot voorbeeld strekken. Onthoud ons de gena niet van uw trekken Zo niet bij dag, bij nacht uw ogen flonkeren Grauw zijn de schoonheên, die uw leden tooien. juli 1907…

kon ik mezelf maar bevolken zonder mensen of adem te verliezen in een tekstloos rondeel kon ik maar ontwaken zonder grenzen daarvoor hebben alle dagen woorden teveel het lijkt dat de overvloed die ik ooit bezat al lang is vervlogen met alle winden mee de wind opent deuren naar het zwarte gat dat verschijnt aan ons geestesoog gedwee aan de…

Zie hoe d'inflatie stijgt met rente 'k Verwijl thans in de put op 't Ganzenbord Daar zweeft zij voor mijn geestesoog, Diana Onverschrokken dalwaarts op de latten 'k Gooi dubbel zes om haar te zien en daarna Gaan wij ons in een après-ski bezatten Geheel alleen met haar in een châlet Zonk ik half laveloos tussen haar benen Tot zij…

Gestaag verrees de lust omhoog, traag luisterend naar z’n geestesoog, misschien doorgeschoten, dus hij zweeg in alle talen, alleen met z’n nachtlatijn, of elk lokaal en kroeg toegankelijk zou zijn, het leek of alles om hem geslonken was, voordat hij alle lege glazen geklonken had, wat deelde in het oordeel, sprak alleen om bij elke slok…