Alle inzendingen over geknakte

herinneringen, bedrukt, slaan letters een leven over, ooit geleefd, tot de dood ons scheidt, haalde de man met de zeis mijn leven eerder in dan het graf gedolven kon worden, bedolven onder gehuilde tranen zal de diepste kuil niet het vertrouwen opgraven dat verloren is in het zout der aarde, al komt er ooit een nieuwe lente, zij is al geknakt…

Meer dan gebogen, geknakt. Geknakt door teleurstellingen, de vele pijn. Een zwaar gewicht dragend. Net niet gebroken en weer doorgaan, doorgaan tot het ooit breken zal.…

Geknakt bleef ik achter Gebroken nog niet Jouw vlijmscherpe woorden Dat was de limiet Jouw ogen die doodden en raakten mijn ziel 'k Begrijp tot vandaag niet waarom 'k voor je viel...…

ik heb je ooit mijn bloem gegeven je kopte me alleen het groen mocht van jou leven…

In de werkplaats van mijn gedachten veeg ik de woorden in een hoek die her en der liggen te wachten op verschijning in een boek ze sterven als vertrapte wezen zo ongewenst, geknakt en bloot nooit meer te horen, noch te lezen hopend op leven na deze dood.…

Een dode zwaluw ligt langs de kant van een sloot en een reiger staat krom gebogen tussen het geknakte riet. En de anders zo kwakende kikker zie en hoor je nu niet.…

'k zag een roze hangen, geknakt op haren steel met gebroken hart, geen lust meer tot groeien van verdriet werd haar kopje vroeg bruingeel ‘k zag een roze hangen, geknakt op haren steel verdorde blaadjes vielen tussen het struweel maar in Gods tuin mocht zij als mooiste bloeien ‘k zag een roze hangen, geknakt op haren steel met gebroken hart…

lijdzaam gebogen geknakt, maar niet gebroken levenservaring…

geknakte narcis verlaten op koude grond toch fris gebleven…

verwarde gevoelens van wazige angst verweren mij niet tegen dit illusies gestolen verlangen geknakt en alles wat blijft dat ben ik…

Dus wordt zijn menszijn afgepakt En ieder lichaamsdeel geknakt. En toch verbaasd zijn over haat!?…

Blijf bij me als de avond valt met de pijn en de koude nacht tot na de dromen die weer komen Over de wind die de bloemen striemt tot ze hun kopjes maar laten hangen sommigen voor altijd geknakt anderen slechts tijdelijk gebogen Over de vlinders met gekrulde tong die begerig naar nectar zoeken in gebogen of geknakte bloemen vermoeid…

Waar het lichaam heeft gelegen is het gras geplet takken zijn geknakt de plek wordt vergeten het gras zal herstellen de tragiek blijft…

Mijn cello had een zonnesteek Snaar D van dood Slap over de kam ontstemd geknakt levenloos En ik, ik liep ongemerkt steeds in de zon…

Onder geknakt riet wacht roerloos de oude snoek op snelle actie daarom doen we maar het spel wie het eerst beweegt verliest…

de kersenbloesem is geknakt door diepe rouw in een Japanse lente een bij zoemt vergeefs waar is zoete honing? ginds daalt hij neer voor nectar in papavers…

Voor Lina Nadat je met Geknakte benen Uit het ei gekropen was En je dit leven lang Niet zonder hulpmiddelen Door kon komen Zijn nu ook Je vleugels gebroken En fladder je vandaag Met gebroken vleugels De hemel in…

Sorry Voor mij Mijn onderrug Mijn bekken Geknakt Met vallen Mijn basis Mijzelf Niet gehoord Niet gezien Niet serieus genomen De ander Geleerd Dat ik Er niet toe doe Sorry Nu op weg Naar genezing…

ik heb haar zien groeien op de kale rots altijd winderig in armetierig licht met nauwelijks zon waar anderen wiegden schichtte bliksem in donderslag zag hoe fier zij bloeide terwijl toch alles tegen zat zij is nooit geknakt tegenslagen kleurden haar karakter strak zij heeft vrucht gegeven om haar kracht door te laten leven…

Schip geknakt, nog niet gebroken, oh, wat ging het net weer goed Ook al klonk er eerst nog weerwoord onder Lenie’s hoge hoed Als straks alles is geborgen gaan weer vragen naar Den Haag Ziet nou niemand eens naar Zeeland, ’t hoeft niet eens perse vandaag!…

wensen en toekomstmuziek huisje, boompje, beestje of een spannend bestaan jij wilde ervoor gaan als de brandweer met licht en geluid en dan slaat reuma alles aan diggelen suikerziek ben je er van je woont in je bed je komt er niet meer uit dan gaat toch de knop om en zie ik jouw glimlach die deuren opent…

Werd de Liefde eens geknakt in haar tedere knop, Tot haar blaren verwelkten en vielen, Geen genegenheids-zon wekt haar leven weer op, Want maar eens bloeit de lente der zielen.…

ben nooit aan jou voorbij gegaan zag je altijd staan hand in groetgebaar een blik die van herkennen sprak de knik die warmte gaf maar tot een echt contact is het nooit meer gekomen er was iets tussen ons geknakt…

heb je geen bloemen gegeven geknakt in hun bloei jij wilt het leven samen voor groei niet in langzaam verval heb je mijn handen geboden warm hart en een lach zag het ja in je ogen de kus kwam niet onverwacht…

er was zoveel vertrouwen toen ze aan jou toevertrouwd werden weekend na weekend nu na jaren blijkt dat vertrouwen misplaatst die jij moest behoeden heb je geknakt getekend voor het leven zelfs de dood pleit jou niet vrij…

Als je huilt om een bloem, die in de knop is geknakt. Om een liefde die niet kon en mocht ontluiken. Een hart, dat niet werd verstaan je in het donker liet staan. Zal je toch eens weer horen dat de vogels buiten fluiten. Dan stap je uit de schaduw om in de zon, verder te gaan.…

ze woont in een droom gekneld tussen zomer en herfst er hangt een geknakte zonnebloem aan de binddraad na het laatste onweer hij krijgt een binnenplekje in een vaas terwijl ze kastanjes uit haar zakken schudt wordt er gerild door merg en been…

ontroostbaar zijn geknakte zielen die doelloos rondzwemmen in een poel van rouw stemmen echoën na vlijmscherpe tongen kerfden diepe wonden op hun ziel zij die wanhopig opzoek waren naar ontkenning van verlangend naar bevrijding zij kozen hun (eigen)weg…

nog steeds herken ik ze mensen, die zwalken geknakt door ondragelijkheid zware energie heb ik gegeten mijn cellen schreeuwden tanden knarsten door zoveel duisternis bijna gaf ik op houvast was verdwenen ik draaide mij om keek mijn angst aan zag dat hij liefde is…

Niet als de verkrachter; als je geknakte. Niet als de dronkaard; als je drenkeling. Niet als de viller; als je levend gevilde. Niet als de bezitter; als een bezetene zal ik je liefhebben en vluchten, lieveling. ---------------------------------------------- uit: 'klacht van een grootgrondbezitter & 20 andere gedichten', 1985.…