Alle inzendingen over gestamel

het onnoembare boeit mij door de onmogelijkheid er woorden voor te vinden al ons zoekend gestamel verstilt in haar kern…

Lees de woorden in mijn ogen als ik sterf van onvermogen mij in zinnen uit te drukken geef dan zin aan mijn gestamel geef dan zin aan mijn bestaan alsjeblief hou mij dan vast en blijf woordeloos verstaan: "ik heb je lief"…

nog ben ik in naaktheid van het afwezige verstijfd in stilte in het gestamel van betovering een voorschot op het leven nog blind in duisternis vervreemd nog zal ik opstijgen onaangetast in ontsnapping beetje bij beetje uit het lichaam nog nooit was ik hier maar in teken van leven werd mijn naam kenbaar gemaakt…

De muziek was verstomd, er klonk alleen nog gestommel en gestamel. Met verdwaasde blikken en vermoeide ogen werd er rondgekeken. Waarop zij me aankeek en zei: "Denk niet alleen aan mij, maar ook aan ons." "Zo zou je moeten eindigen". Verzuchtte ik.…

zichtbaar voorportaal de kerk kiert open een norse portier portretteert mijn trekken fragieler dan ze eigenlijk zijn ik ken de woorden die mij toegang kunnen verschaffen maar ze stokken in gestamel in zegging wil ik mooi, hard en schoon doch mijn schalmei klinkt schamel duidelijk, ik kom niet binnen foutgekleurd verzet ik mijn zinnen…

psyche mijn opvattingen worden genarcotiseerd door mensen in dronken beelden ik verlies mezelf in de massa geweten knaagt een gat in mijn hoofd het lijkt wel een strijd tussen filosofen mijn innerlijk aarzelt maar ik laat geen twijfel meer toe ons taalgevoel wordt dan wel een dagje ouder laat dichters toch maar ontwaken in goddelijk gestamel…

weet dat de winterkou mijn keel beslopen heeft, dat aan elk lied een randje rouw kleeft , liep te vaak aan mijn stem voorbij, dan werd moeilijk ademhalen voor het wezen dat met mij leeft, zonder eind, met eigen wil, wat vervoering brengen zou verzamel ik ontroering, toch spreekt het zich niet uit,en Chrysostomos besloten heeft dat gestamel…

ik schreef liefde in de lucht op mijn vlucht die in rode regen eindigde vlaag gewijs klapwiekte zwarte neerslag op mijn hartenklop voorbij weg van mij nog zag ik mijn letters in het blauw verrafelen door opkruipende kou er klonk geen hemelse muziek koud zweet en hysterische paniek dekte mij toe hoorde druk menselijk gestamel…

Zal ik je schrijven over jouw ogen, dat ze mij neersloegen en ik niet wil maar niet anders kan dan op jou wachten jouw blik op mij een woord tot mij de topjes van jouw vingers waarvan ik droom en niet kan slapen van angst en verlangen zelfs verliefd op dit gestamel van mijn geluk…

beslopen heeft, dat aan mijn lied een rafeltje rouw kleeft, liep te vaak de innerlijke stem voorbij, dan werd het moeilijk ademhalen voor het wezen dat samen met mij leeft, in de rollende wind zonder einde, in wat vervoering brengen zou verzamel ik de ontroering, toch spreekt het zich niet uit, zo ook Chrysostomos besloten had het gestamel…

Niets van dit alles wil ik nog bewaren: het zacht gestamel van je bloed, het waanzinnig lichte ademhalen van de vogels in je schoot, je handen als gebroken eierschalen, trillend in de broedplaats van de dood. De veerman kijkt en wacht. Hij heeft het touw reeds losgelaten.…

Ik broeide in het winterlicht maar glazig op hun verbeelding noemde ze zonnedochters met een missie en meer van dat gestamel Maar zie, ook zonder mij staan ze schuchter van schoonheid in hun kraag gedoken, niet van kunst te onderscheiden echt --------------------------------------------------- Uit: De tweede Ronde, zomer 2001…

Noem haar geen boom meer, zwaaiarm, twijgen die ik van tussen het gestamel raap, maar schrijf haar weg naar waar zij thuishoort, in het leeggoed van een woord zoals voortaan. Het touw wil uit haar vlees, en zeg het voort: Ook taal brengt wat wij missen niet tot staan.…

woorden lijk gebakken lucht klieven de schedels der onwetenden ze hakken in hun hersenpan het laatste restje waarheid kan zich slechts stil verschuilen achter een welgeklede leugen de beste van alle werelden het antwoord voor de massa die alleen maar waarom vraagt en dan verder met het leven gaat zonder zin, zonder punt gebrabbel en gestamel…

Ik hoor het oude deuntje klagen, klagen en zuchten beurt om beurt, en ‘t is me, of ‘t opwelt uit mij zelve en ‘t is me, of mij ’t harte scheurt… Wat in dat oud onnozel deuntje zijn kunsteloos gestamel beeft, mijn eigen ziel is ‘t, die het uitsnikt… Die heeft het, ach, zo vaak beleefd...…

II Het is het gestamel of het gehamer op goed fatsoen als Moeder zich geen houding weet Of het inktzwart in de priemende ogen van grootmoeders portret Moeder strekt haar rechterhand om te aaien wat zij zojuist met haar linkerhand doodkneep Het went niet om aan mijzelf te moeten ontsnappen En weer die druilerige hemeltranen…

mij huiveren doe het zijn de eigen ogen die mij breken en de stenen die als ontluikende bloemen langzaam aan mijn ingewanden groeien ik ben verdronken in dit drijfzandlied van waaruit duizend doden smeken: - in dit naaktlandschapp dat leven heet drijft doodgezongen de tijd uiteen - kringen verleden zonder heden woorden klanken gestamel…

, geen lief en teer gestamel, alleen de hoop dat 't allemaal in orde komt het sprookjesboek is uit, het laatste blad gelezen, jouw ring heb 'k afgedaan en 't geeft een leeg gevoel ook dat zal wel een deel van volwassen-worden wezen van leven en beleven met geluk als doel…