Alle inzendingen over geul

twee koeien lagen koei te wezen en aan de stilte te genezen ze zagen dat het leven goed was waar nergens hier een moet of spoed was ze dachten niets, dat was volkomen overbodig een koei heeft geen gedachten nodig 't gesprek ging enkel maar per staart zo'n staart is expressief veel waard het gras, de vliegen en de regen volkomen zeggen…

foto gemaakt van een ogenschijnlijk verloren hoekje waar de meeste mensen haastig aan voorbijgaan het willen zien de tijd ervoor nemen en vastleggen voor later al die vluchtige dingen even vasthouden meer is het niet... maar tóch…

Geul…

Het wilde water raast door de nauwe geulen van de rotsen. Hagel slaat in ons gezicht. Toch vermoeden van lente: soms de roep van de tjiftjaf.…

Het dorp Jansum tussen Oosterreide en Wilgum verdween in het wijde en diepe Jansumer gatt opmerkelijk dat naast die geul op een kweldereiland nog ruim een eeuw vee bleef grazen. De Dollard vrat zich een weg het land in alles zilt en nat werd geul en wad eb en vloed kwam uiteindelijk helemaal tot Onderdendam.…

Het dal van de Geul vulde zich met nevel, die op slag verdween toen de zon weer verscheen. Die legde een zilveren schijn over de rimpelingen in de duizend kronkelingen der rivier, waarlangs wij liepen, een lange sliert. Her en der las ik een gedicht, in metaal gegrift.…

De vloed was noch te stelpen noch te stulpen, Maar wie de goden structureel verzoekt Zal ooit een keer verdoemd zijn en vervloekt, Want alles ligt daar in de buurt van Gulpen. Niet onvoorspelbaar ging het daardoor mis, Daar ook in Limburg nomen omen is.…

Alles wat licht is Is toonbaar De zee herbergt vis En door de geul Vaar Klopt het weer eens niet Tussen bladeren Door het riet Zullen wij vergaderen Wat een pret Vreugde vol vuur Weer vroeg naar bed Het telt ieder uur…

Er komen pythons uit wc's gekropen En rond de tenten staan de geulen vol Je vindt haast geen last minute op Schiphol En iedereen moet heel snel goud gaan kopen De eerste wandelblaren zijn een feit Het is zelfs in dit vers Komkommertijd.…

stap, stap uitgelopen schoenen de hoek om uitgesleten geulen der tranen in het gezicht zijn ziel verloren misbruikt door hen ver achter zich vreugdeloos, doelloos met pijnsteken in zijn herinnering zoekend naar beter met z'n ogen smekend naar een nieuw begin…

Maar water loopt in greppel en geul tot aan haar laagste punt.…

In het winterlicht Scharrelen de wadvogels Op de wadplaten Kokmeeuwen lichten Wit zilvergrijs vuurrood op Boeggolven breken Stormmeeuwen wulpen Zilverplezier tureluur Doorwaden de geul Slenken glinsteren In diepblauw met de zon mee De twee zeehonden Blikken nieuwsgierig Vanuit het Waddenwater Geen visje te zien!…

amos sliep en liep de kwelder door geen vrede graast de kudde voor opgetrokken lippen heeft de vloed die geulen vullen gaat en prielen veilig wantij raakt volledig zoek de stroom omhelst de trage zielen ---------------------------------------------------------- 18 december 2001 zonneleen 18 Voor aantekeningen zie www.abelstaring.tk…

Van drie kilometer strand van Hoek van Holland mocht vanwege hevige trek in geulen en gleuven niet worden af gezwommen Nu weer wel wij mannetjes werden met drommen na heet in pannetjes te hebben liggen steuven tot in het diepste der diepten verwacht Meteen liep het bij Pier Zuid met fluiten de spuigaten uit…

het zand stuift argeloos tart bruggen en kastelen mondhoeken worden korsten ach, korrels zijn met velen de vloed heeft sporen gewist om voetstappen te vervloeken ik verdwaal in confectietuinen blijf de wildernis zoeken het water draagt zich naar zee mijn schepen verbrand langs geulen en kreken een pot met as in de hand…

onder wegzwierende zomervogels tegen tedergeelgesneden horizon sluimeren driften gezwind en ontvlammen kussen naar lomer smelt de wind ons warmwitte lichaam dat kronkelt oneindig tezamen op vochtgroenemossen rond dieprood knisperend berk en beukenblad zojuist gevallen door de herfst zacht uitgelegd tot in de geulen van ons verhittend…

de waarheid is een lekkende sloep die in de geulen van zeeën verdwijnt wijs naar het wolkendek val neer in het stof roep goden aan beschuldig anderen huiver omdat de oorlog altijd weer begint omdat we de ander verliezen laten we verhalen delen en samen reizen zonder huiver zullen we weten dat we de ander zijn…

mag ik ervan dromen om eens stroomopwaarts te komen ooit de bron te bereiken die mijn leven zal verrijken ik meander mijn bestaan tussen kribben en kades laat me gaan in razende wielen en rust in de waarden wil weer wellen tot beekjes frank en vrij dansen in geulen heulen met zon en de wind watervallend spelen als zorgeloos kind…

een waterval woorden stroomt naar zee op oeverloze vakantie geen kanalen geulen en bedding maar in vrije expansie nog is er wind met zijn vlagen draaien en hozen buitengaats komt er rust in de golvende letters dichters vissen naar stilte hebben soms beet maar om te scoren moeten zij poëzie laten horen in hun leefnet…

Waar Nederland ophoudt en Bourgondië begint en bronsgroen hout zachte heuvelruggen tint, waar de Geul zich schuurde door het mergelmassief en men bokkeriejers hellevuurde om hun vermeende brandbrief, waar Neanderthalers vuurstenen houwden en vroege feodalers het betere bier brouwden, daar kerfde ik haar naam in de gele mergelrots…

waar Nederland ophoudt en Bourgondië begint en bronsgroen hout zachte heuvelruggen tint waar de Geul zich schuurde door het mergelmassief en men bokkeriejers hellevuurde om hun vermeende brandbrief waar Neanderthalers vuurstenen houwden en vroege feodalers het betere bier brouwden daar kerfde ik haar naam in de gele mergelrots en gaf eeuwige…

Noordzee, ik heb de branding weerstaan ik voel het water met kracht terug lijn 12 naar het Markenseplein en dan nog struinend door de duinen op weg naar het onmetelijke blauwgrijs schep en emmer voeten in de aarde strijd, water jeugdig fort geulen gegraven maar de zee liet zich niet temmen nam mijn kasteel zomaar mee en nu bruist een…

Zoekend door lanen waar gewortelde schaduwen mij nastaren door half maanverlicht duister of paden waar geulen gaan vind ik noch mijzelf noch anderen die doelen vinden of kennen de weg waar we veilig zijn houden de onzekerheden vast waar wij zo dikwijls elkaar naar toe leiden om uiteindelijk te vinden het smalle pad dat naar huis leidt…

wakkert 'm aan nieuwsgierig naar die naam niet meer na te gaan of dat dorp ooit heeft bestaan waar het lag in het veen van Reiderland ingeklonken met ijverige hand afgegraven dat het voor de Dollard een koud kunstje was de restanten weg te vagen slecht dijkonderhoud de zee brak in maakte alles zout en brak en nat geul en wad slib…

niet verbaasd zijn over die tijd die er nog niet was wel over ons die niet weten wat zalm vangen is terwijl je uitkeek over de veenmoerassen en daar doorheen ploeterde met dezelfde koude vingers waarmee je nu iets uit het vriesvak soms even met een flits van heimwee wie toen zalm ving zal het lang nog vangen zal door diepe geulen…

Waarheen ik ook loop, altijd komt er een eind aan mijn reis aan de kust van een zee waarin het land uitmondt met uitzicht over oneindig vruchtwater dat leven geeft ieders bloed doet vloeien en jouw zaad draagt door geulen, over bergen en dalen naar het hiernamaals, het vult mijn cellen, mijn borsten rond van vreugde lest mijn dagelijkse…

het liep hier de spuygaethen uit een en al drassige troep dichting kwam ongekluisterde vrijsters met breekbare geloften legden geulen aan ter droging ook voor 't weids uitzicht maakten er een tuintje van verse groentjes voor de zieken nee geen dansmariekes geen dollemina's ze heetten begijnen naar hun hofje plus kapel later bezet…

ik heb dit jaar van het versgemaaide gras de geur nog maar één keer opgesnoven zeker, de zon heeft het groen wel degelijk verwend en spattend nat heb ik ook wel herkend toen regenbuien zonnestralen van licht en warmte wilden beroven * thans kleurt de hemel anders blauw en sloten lijken geulen zelfs de wilg weigert zijn…

Ontkomen langs de geul Tussen de bomen Glijd langzaam de rivier Traag gaat het water In snelheid weg van hier Het klettert goed Ik zie een waterval De vinger uitzicht In een stroom geval De urine in zicht Vanuit de inham De bron Verborgen Opgeborgen zei hij: Wat een zeik wijf In de zeikgenomen Als ik hier een bronvermelding Bij…

in het gieren van wind zal ik je horen de lach van jouw kind dat steeds wordt geboren het bezweert alle golven met muren van zand graaft geulen met voeten schept met verliezende hand je huist in gewoonte draagt sociaal als pak niet als gegoten maar vaak veel te strak als je dan thuis komt wieg je je kind geeft het de vrijheid…