Alle inzendingen over grafzerk

ik hoor tranen stromen op jouw grafzerk met een brok in mijn keel lees ik woorden gebeiteld in marmer jij bent super veel te groot voor het eten van genadebrood…

ze verkopen als zoete broodjes zijn woorden lijk gebakken lucht klieven de schedels der onwetenden ze hakken in hun hersenpan het laatste restje waarheid kan zich slechts stil verschuilen achter een welgeklede leugen de beste van alle werelden het antwoord voor de massa die alleen maar waarom vraagt en dan verder met het leven gaat zonder…

de vele leestekens we tellen ze niet langer vertelden over ons samenzijn ze zijn vervaagd zoals de namen op een verweerde, vermoeide grafzerk van een vergeten rustplaats zo nu en dan probeert een van hen verbleekt en haperig onze levens te verlichten de vele leestekens ze tellen niet langer we zijn samen…

't is in vakjes, in categorie van simpel woord tot moeilijke vers laat het zo, nog veel te doen groeien in ons werk, tot de laatste grafzerk 't hoeft niet altijd te rijmen niet zo correct, toch zo strak van Abecedarium tot Xeniën om verwarring te vermijden 't toch "right"?...…

Ik verga in tranen opgezweept door een schor verleden Onder grafzerken rukt mijn hand aan vertroebelde geesten Door onbegraven gehuil splijt de hemel zich in de donkere lucht Geketend aan het marmer sterf ik onbeweend in een tergende vlucht Te diep geworteld draag ik mijn gebeente onder de holle treden Verduisterd zal mijn…

De duisternis van mijn gebroken gevoelens vallen als een schaduw op jouw grafzerk.…

In Drachten rijdt de jonge meubelmaker trots op een motorfiets door zijn mooie woonplaats opeens maakt een ongeluk een einde aan het leven van bijna negentien jaren zijn bescheiden grafzerk toont de sterke woorden "Veilig in Jezus' armen Veilig aan Jezus' hart" bemoedigt ruim een halve eeuw bezoekers van de begraafplaats kijkt met krachtige…

alg en schimmel versmelten tot een groene, grove korst onthecht zijn ze kansloos ze slorpen verstikkend stof traag woekerend met geduld op de kale rotsflank de grafzerk die schuin zakt een ijswand in het hoge noorden her worden ze niet verdrongen maar dringen door de fijnste porie zelfs verdord slaapt het door tot de dauwdruppel hem…

verre hemelen met kind gekruisigd Alles wordt tot stof als oog en silhouet kruisen, degens begraven De dorstige mens drinkt het gif uit haar wonden van dode handen Uit een nieuwe kern onder een oud gesternte werd zij geboren Op helblauwe kraters van de zoekende mensheid rust een felle zon Zijn stralen klimmen over steen en grafzerk…

zacht glinsterden stofjes alle kleuren op de thermiek van de warme middagzon het glas in lood speelde met de kleuren van de dood die onder koude grafzerken begonnen was nog dwarrelden vleugjes wierook in het voorbij gaan van gelovigen die in devote rust de zomer en hitte waren ontvlucht bij een kaarsje baden om regen op…

Mijn vingers staan afgeleefd vastgezogen aan een ingevroren grafzerk. Hier ligt de Herinnering aan de zomers van ons leven. Ik ratel nog altijd van de rillingen wanneer het korreligkloppende gras me influistert dat zij de zomers korter en de winters kouder maakt. echo Wortels verstenen in de ingedampte klei.…

Verdwaald in donkere spelonken Van herinneringen en emoties In oeverloos verdriet verzonken Zoekend naar gelukgaranties Waar gevoelens ooit verdronken Veel leed om te verwerken Pijnen bijna niet te verdragen Verschuil het onder grafzerken Wil voor alle komende dagen Mijn welzijn versterken Gevoelens naar boven halen Die pijnlijk en beschadigd…

Eens ziet ge minzaam ook op mijne grafzerk neer; Met der ontslaap'nen stof zal zich mijn stof vermengen; Dan scheidt geen noodlot mij van mijn geliefden meer, En 'k zal om hun gemis geen enk'le traan weer plengen.…

voor Jan Palach Kale elzetakken flirten met grafzerken, eenzaam als verstokte vrijgezellen. Winter- licht valt op het plekje naakte aarde, niet ver van de kerkhofmuur. Ik ken zijn foto, de zachte jongenstrekken, eenentwintig jaar, zijn toekomst legde hij in de as (ofschoon geen zelfmoordenaar).…

herkenbaar refrein Samen staan we sterk De maatschappij vervreemd en komt niet tegemoet Stapel de problemen en ik ga aan het werk Iedereen gaat me voor en ik volg deze stoet Wie ben jij om me te vertellen hoe het moet Ik geloof in god maar niet in de kerk Ik bepaal wat ik ervaar als kwaad en wat als goed Dat ik geleefd heb zal prijken op mijn grafzerk…

kersepittenschietende deugnieten Op het van Stuivenbergplein van toen Als onverschrokken bokkenrijders Vermaledijend ten strijde trokken Tegen de Filistijnen van de Veldstraat In zijn verbeelding vonden ze een uitlaat Verzochten de klantjes mijnheer pastoor eens Hun wapenuitrusting te zegenen Maar de kruistocht ging niet door Want de heilige grafzerk…

Zelfs vergeten grafzerken worden omringd door zacht ontplooiend nieuw leven. Wieg mij, schommel mij zachtjes naar de lente toe. Laat mij verdwalen in hemels blauw tussen witte schapenwolken waar d' eerste zonnestralen mijn huid zoenend bruinen.…

Zelfs bij de grafzerk van Marcel Proust zwaai ik magertjes. Even denk ik Oscar met veel gedreun uit het grote grafmonument te zien snellen om mij terug te kussen.…

.- Stenen vloeren zijn de bodem; Schuilt daaronder ook een grafzerk, Prijkend nog met vreemde krullen, Wapenschild en bisschopstaf… Wat kan dat de citer letten? Wat deert dat de dolle, volle, Rinkelende tamboerijn? En zou vriend Guiseppe daarom Met Carlotta zijn zoetliefste, Minder jolig er op dansen? Tarantella! Tarantella!…