Alle inzendingen over haar betovering

Kortstondig de betovering Aangeraakt heeft hij haar Aan de oever van de Maas, aan de kade Gekust en gestreeld met 'n haarlok gespeeld Haar wimpers op echtheid getest Wat rest... laat zich raden De betovering... kortstondig.…

kwam zei ik dat een nieuwe betovering en verovering mij zo veranderd had…

[Senryu] perzikbloesemtak betoverende spiegel van mijn eindigheid…

Achter het glas toont de onderwaterwereld betoverend moois…

een sneeuwvlok bedekt het levenslustige blad betoverend mooi…

als betovering breekt in tranende ogen magie verdwijnt door stil verdriet de dag vervaagt gevangen in grijs verlangen naar morgen kleur overstijgt zal passie ontwaken in duizend tinten jouw traan gelaten verdwijnen in het niets en harten geraakt liefde omhelzen waar betovering breekt in magische ogen…

nacht met volle maan krachtig en betoverend een wens geboren…

Haar ogen betoverend... Haar lijf magisch... Haar stem bezwerend... Haar karakter...ontgoochelend.…

aan de fazant die ons maandenlang betoveren kwam ik mis je mijn fazantenman veel meer dan men een fazant missen kan…

Ik hou van jou zijn woorden die horen bij jou en ontstaan door jou zonder dat ik ze zeg maar ze laat gaan langs een betoverende weg Ik hou van jou zijn woorden die voor jou blijven bestaan zonder dat ik ze zeg maar steeds weer kies voor die betoverende weg waar ik mezelf terug vind terwijl ik me aan jou verlies.…

De betovering Verbroken! Mijn droom Als flarden nevels Weggeblazen! Op de golven Der wind Uiteengespat!…

Jouw betovering heeft mij smeltend in bezit. Geen regenbui die het innerlijk vuurtje blust. Geen toverspreuk tegen de vibrerende onrust. Mijn hart klopt door jouw chique verschijning. Mijn hart blijft kloppen door jouw betovering.…

Betoverend sprak hij U ruikt naar de hemel Ik proef elfenpracht Stralend keek hij me aan Vanaf toen was ik verloren…

Een kreet om aandacht In dit onfeilbare landschap De betovering is verbroken Rivieren verdrogen Tranen stromen in de meander naar De Dood…

git steelt wit in betovering dwalen ogen bezeten naar oneindige verten die dromen verslinden en met trage stappen het beeld vertroebelen in een wankel evenwicht dat enkel kleurt met verborgen licht…

De nacht was over Doch ontwaken wilde ik niet Kon niet het dodenmasker afwerpen Om al wenende met betraande kussen De dodendans liefdevol te starten Dansend in de poelen van jouw ogen Daar ik nog steeds in liefde geloofde Dan overmeestert mij het blijde verdriet Weer dans ik mij omhoog op die kille berg Angstig om de betovering te verbreken…

ogen, De beleving van intens geluk Het ja- woord klinkt vol overgave, Aan mijn betoverend mooie man…

Je kan de lente bijna ruiken boomknoppen neigen al naar het tere groen alles zal weer ontluiken in bladertaal en lentebloem oogstrelend samengebracht in dat betoverende seizoen…

je woorden klinken betoverend zijn zacht als satijn kleuren de hemel avondrood je ogen stralen van geluk verdronken tot in je ziel verwarm ik met liefde je hart…

klein en fragiel ben je betoverend jouw schoonheid dwarrel je ingetogen over velden en wegen niet wetend waar jij je neervlijen zou zachtjes kus je Moeder Aarde…

betoverde luchtbellen bliezen we door de nacht ik keek ze na onwetend zwevend op weg naar een oneindig einde zoekend naar geluk een luchtbel zweeft tot de betovering verbreekt…

Ze woont in mijn schelp van ruisend verlangen In de wondere knop van mijn rozendroom En ik zie haar in een vlam van vlinders een regen van sterren hoor haar in het zingen van het gras op de koelte van mijn huid ontwaar haar in de zoete geur van een blauwe bloemennacht En ik hou van haar Een broos geheim in teder licht Betoverend…

Zachte zonnestralen, betoverende glimlach, jij, het Windekind.…

de nacht opent de deur van stilte onthult haar geheimen maanlicht fluistert betoverend de aarde luistert zachte golven dragen mijn ogen naar ongeboren licht van het morgenland…

bijna boven breekt de betovering aan de rand van een richel hangt het restant van een brug touwen zwiepen in canon tegen de rotsen driftig de holle zee er is geen weg terug .…

de stilte omarmd betoverend voor mensheid hemelse klanken de oren gevuld vol muzikale leegte ingetogenheid de laatste noten klinken in oneindigheid voorbij de stilte…

verdwaald in je tunnel van liefde gevangen in je web van hartstocht probeer ik geruisloos te ademen jouw blinkende ogen betoveren mijn hart zo innig,zo vurig ik voel me verlamd…

als een trekvogel reist mijn ziel naar andere oorden ik wil de betovering proeven van het ongeschonden zuiver pootje badend als een uiver niets méér te hoeven dan vissen vangen in een bron o god, als dat eens kon.…

Darwin had zijn tanden gezet, in de betovering van het leven: Wie ben ik? Als er een vraag was die altijd zou moeten worden gesteld, zou het dan zijn: Wie ben ik? Wankelende vragen, Vergeten dagen. Kiekjes die de dagen vasthouden: Wie was ik?…

Ik zal genieten voor de betovering wordt verbroken en er opnieuw een grauwe winter wacht.…