Alle inzendingen over hectiek

in de chaos en hectiek vandaag zie ik een sarcofaag die pure rust uitstraalt bij afwezigheid van tijd door millennia gekleurd met trotse zelfverzekerdheid zijn is zo in stand gebleven met alle exhibities uit een rijk vroeger leven het hebben is vergaan in strijd en dwaze oorlogen waarvan de zin ons is ontschoten wie zijn we nog…

zoveel meer dan vleeslijk klinkt huidliefde als tastbaar bewijs van tederheid en o zo aaibaar het wegdromen in een zweem van wellust ver van de hectiek van de schrijnende werkelijkheid…

je vulkaande in hectiek smeet magma tot op hoge sferen droop rood de helling af in een steeds opnieuw proberen brak de rots in een veelheid van erupties ik zag de onderkant waar vruchtbaar groen zich wortelt in een eeuwenlange reconstructie daar vond ik jou je glinsterde in ruwe diamant ik zag en voelde je karaat jouw glans…

Werd haar de stress te veel, al die hectiek? Had zij genoeg van Trump, nam zij de benen? Maar nee, het echtpaar komt niet in gevaar, Want Donald Trump heeft nòg een exemplaar.…

wanneer je altijd maar voor het voetlicht staat dan verlang je ook wel eens naar het duister...…

ik heb de momenten van stilte omarmd in hectiek en drukte van de grote stad woordloos etaleren zij rust op een serene plaats in ruimte zonder haast in het stilstaan van tijd krijgen wij respijt tot overdenken eindelijk weer aandacht aan elkaar te schenken toch kleeft ook hier patina van teveel handen met emoties en banden…

verdriet is die oude boerderij te strak omarmd door de hectiek van een verkeersknooppunt... gelatenheid is de quasi huislijke geur uit de branderij van Douwe Egberts die neerdaalt op de hoeve zelfs met de deuren stijf gesloten en de blinden voor de ramen jaagt de nieuwe tijd ons op de boer kan het beamen…

Er is altijd iets belangrijkers Belangrijker dan ik Flitst er weleens door mijn hoofd Op een onbewaakt ogenblik Niet dat ik mij altijd stoor Aan de hectiek van alle dag Niet dat ik mezelf nou Zo laag inschatten mag Niet het geneuzel van domme mensen Dat maakt mij soms zo moe Maar het feit Dat men mij ziet En het gevoel geeft Dat ik er ook…

een blik in het gastenboek leert mij dat de noodzaak er is een rustpunt voor alle gezindten troostrijk gelegen op het hoogste puntje van de Zenderse Esch een plek zo verteld het boek mij die de mens sterkt en loutert en laten we dat nu juist zó nodig hebben in een wereld vol angst hectiek en onrust…

hectiek bedolven onder immense golven ze spoelen mijn gedachten schoon in een zee van rust waar euforie grilligheid laat smelten en vrijheid terugbrengt naar het diepste van de ziel een zee van rust waar liefde tot leven komt verbeelding ontwaakt en starre blikken verdwijnen in een hemelse glimlach…

De twinkeling in jouw ogen schitteren van het doek dagen en nachten gaan zonder tijd langs mij voorbij ik voel rondom mij de rillingen van kilte in mijn nek met windvlagen door de hectiek in de maatschappij.…

het leven ijlt door hoge koorts onzin over dagen hectiek lijkt de goede diagnose genezing een tijdelijke pose het blijkt een verslaving aan het bestaan op het scherpst van de snede te zijn een ander volgen maar als de messen snijden voel jij alleen de pijnen geen medicatie en uitbehandeld zijn tot de adapter faalt en jij je…

wil de rust en stilte terug na de hectiek dit jaar uit lange nachten komen spoken niet afgehandeld of al klaar zij schreeuwen dwingend om het einde rammelen met botten hun misbaar breken stilte ijlen onrust door mijn kop nog even en ik ben kapot maar ik ga ze verjagen met duizendklappers tegelijk ze verknallen anders hoofd…

niet uit kon spoken ging naar morgen er was geen race tegen de klok maar wat moest werd ad hoc opgehoest nu korten uren hun minuten met gepeins en overleg de tienden van seconden zijn al verder van mijn bed het razendsnelle kaatsen over een reclamestunt is vervangen door de koffie met een chocoladepunt bestaan lijkt zijn hectiek…

nog laait poëtisch vuur en tatoeëert succes in helder rood je ziel jij geeft jezelf kwetsbaar bloot in vlammend samenzijn maar wie voelt dadelijk weer de pijn als stilte smeekt om rust en even eenzaam zijn omdat jij je sporen weer moet vinden in het wad weg van hectiek en bulderend gelach niets is vergaan want onder grijze as…

zij cirkelen bogen vingers wijzen bevlogen naar een mooi perspectief zij schaduwen woorden benadrukken klanken die anders niet of veel minder lang blijven hangen zij dragen de taal die in je blik staat geschreven accentueren het belang van intensief leven vinden ontspanning in het strelen en helen van kwetsbare delen die in de hectiek…

ik bied je vannacht mijn vuurwerk aan door bij je te zijn in een magnifiek gebeuren zullen stralen en bogen de hemel doen kleuren maar ook met de pijn en onzekerheden waaraan wij samen hebben geleden in vuurspuwers en draaiers dansen licht en beweging hun eeuwig komisch spel alles ging snel in een jaar vol hectiek over bergen door…

het begon eerst als een saaie vlucht bijna iedereen zat te gapen maar toen ineens die rare lucht het leek wel een chemisch wapen de mensen raakten in paniek een enkeling viel er flauw en al die chaos en hectiek werd veroorzaakt door een vrouw ze had haar parfum opgedaan maar het was echt veel te veel toen sloeg ook het alarm nog aan en…

Het doet me pijn als jij je sluit Ik doe mijn best en meer Zoveel meer, onzichtbaar veel Het gaat verloren in hectiek Maar draag met liefde graag mijn deel Toch zal het stoppen Ooit verdwijnen Neem ik mij steeds vaker voor Na weer een huilbui Zachte troost Ondanks dat draait alles door…

je wilde de stilte niet die jij zo nodig had mensen en hectiek een sneer en snel repliek jij was de vis in het water pronkte met je kleuren maar vond nooit rust er was geen branding loze kust tot de muren gingen spreken jij de woorden niet kon vinden omdat jij jezelf was vergeten geen zelfbeeld maar slechts schijn omdat anderen…

Als een oase midden in de hectiek lijkt het de ideale dag om aan jezelf iets terug te geven. Van een geestelijk leven dat zich niet wenst in te laten met de doordeweekse dictaten. Die dictaten van het immer moeten en het nimmer tijd hebben om over die leukere dingen van het leven te praten.…

onbestendige tinten grijsden met angst ons bestaan er waren geen rustpunten in de hectiek van vluchten met vrees en schrik in weten wat ons en ik gaat overkomen in het slechtste samenraapsel van onze dromen die we ooit beleefden het waren de hoge uithalers in de muziek die opborrelden uit aarde waar modder drab en verrotting…

Met de overgang van dag tot dag Kan ik alles met m’n vlinder delen Zodat ik liefheb, leef en lach En de wonden van het gister helen Met de overgang Van week tot week Zit in alle hectiek wel even rust Om te beseffen welk paradijs Er opengaat als ik je kus Met de overgang van de seizoenen Blijkt in alles een bekroning van liefde en ik blijf…

nieuws uitproberen toch heeft ook zij haar stille momenten zweeft heel even zonder uit zicht te raken onze aandacht voorbij nog is er het bekende gebaar bevestiging in oogopslag het volgen maar haar ziel is niet daar ik weet dat ook zij reflecteert in tijd dat het niemand deert zij wervelt in wind leven als volwassen kind hectiek…

Geschrokken… in paniek, Zorgend voor een hoop hectiek. Moeheid… verdriet, Nee, we willen dit niet! Een echo… nu wetend dat het echt zo is, Nog klein, leven… ik beslis. Je wilde bij ons zijn, Een keuze maken voor jou… zoveel pijn! Het leek een seconden, Besloten… je bent weg… diepe wonden.…

dagelijks hun plaats innamen ben opgestaan heb de gordijnen opengedaan in een vriendelijk welkom voor deze vreemde dag zal ik alles op een rij zetten of de ellende van alledag als handbagage naast me neerleggen ik had gelukkig het bivalente van de dag goed aangevoeld zondag dus de keuze uitgesteld mocht ook wel na alle hectiek…

rijgen Als een 'sputterende' kaars welke je toch branden wilt laten tevens een eigen weg wilt gunnen zodat er tijd ontstaat om te praten zonder te weten dit aan te kunnen je leeft compleet in je eigen wereld; op aarde met voldoende dingen omhanden toch is het besef af en toe van onschatbare waarde want je kan niet als enige stranden in de hectiek…

Nu het verleden wordt geïsoleerd en compassie vindt bij het slijten van gevoelens door het verdriet vindt de onzekerheid jouw route en krijgt de weg het hectiek in perspectief tot definitief.…

Een mens denkt vaak dat goud en rijkdom gelukkig maakt maar dat is slechts schijn het is een vlucht voor ons werkelijke zijn want in de hectiek van ons bestaan raken we steeds meer van ons zelf vandaan we rennen van hot naar her en zoeken ons heil in dure vakanties en dan het liefst heel ver dan grijpt de stress ons naar de keel we willen…

goddelijke dode keizer dienend we zijn gedolven uit ’t midden der aarde bevrijd uit zand en dikke lagen verf sta ik hier onaantastbaar en verheven boven een dagelijks schimmenleger nog immer in stramme houding aanschouw ik verbaasd deze wereld door mij zo eenvoudig veroverd alleen ’s nachts even uit de plooi na die dagelijkse westerse hectiek…