Netgedichten

netgedicht (nr. 85.877):

Niet zo snel, niet zo luid

Ik loop iets te zacht
voor een wereld die raast — maar
ik hoor wel het gras

Wacht even — ik voel
nog trillingen van gisteren: stemmen,
lichten, de haast van lichamen die passeren. Alsof
stilstaan iets is om je voor te schamen. Maar ik adem liever diep dan vluchtig.

Ik zie wat jij niet ziet: het
knikken van een bloem, de aarzeling in je
ogen, de stilte die zich tussen woorden nestelt. Ik moet
die wereld eerst in mij voelen, voor ik verder kan, voor ik werkelijk kan begrijpen.

Ze zeggen: schiet op, doe
iets met je tijd — maar de mijne stroomt
traag, langs mijn huid naar binnen, als water door zand. Ik wil
blijven waar niemand nog kijkt, waar adem zich spreidt en fluistering hoorbaar wordt.

Dus nee, ik schuif niet opzij.
Ik schuif langzaam terug, de diepte in waar ik
eindelijk echt besta. Er moet toch ergens ruimte zijn voor wie zacht
wil lopen, zonder zich telkens te verontschuldigen voor het gewicht van wat ze voelen.