Alle inzendingen over helaas moet ik afsch

in de hemelse gordijnenpoort waar de jaren zo mooi vervlogen moest de tijd toch komen om het belichte pad te verlaten zoals de natuur het bespeelt, want het is de hoogste tijd om mijn vleugels open te slaan waarin ik fladderend in de natuur mijn eigen wegen ontvouw met een verfrissende uitdaging in het leven…

wél moeten gaan zelfs zicht op de horizon biedt geen uitkomst meer daar waar rede en onrede met elkaar vechten om voorrang in gedachten slaan links en rechts, zonder uit te kijken, af en steken over in zinnen onderwijl struikelend over opgebroken klanken ooit gehoord bij de ingang van het weten, waar eenieder aan mag komen, maar helaas…

Gebeld worden door een relatieve onbekende, die je een, twee, misschien drie keer hebt gezien, een stem, rustig, degelijk en vertrouwd bovendien, die jouw interesse in een reisje met haar verkende. Het gebeurde mij een paar uur geleden, een vooruitzicht van een twee weken durend avontuur in Turkije, waar hier en daar de boeren nog met ezel en…

Hij werd geboren in april Terwijl de merels zongen Op het geboortekaartje stond: Helaas, het is een jongen Hij is gestorven 's morgens vroeg Bij het kraaien van de haan Op de goedkoopste grafsteen staat: Ik vond er geen donder aan.…

Ik ben op zoek naar mezelf en ik ben zo moeilijk te vinden. Het is zo frustrerend. Ik kan me er zo over opwinden. Waar is mijn eigen ik? Ik ben niet wie ik ben. Hoe verander ik dit toch? Anderen kennen me niet zoals ik mezelf ken. Ik zou het zo graag laten zien. Ik zou hier zo graag over praten maar hoe begin ik erover, want niemand heeft…

Als het leven je ontglipt en de dood is zo dichtbij dan verdwijnt de woede en voel je je vrij De strijd is gestreden je hebt je best gedaan de pijn zou verdwijnen je wist dat je moest gaan……

ik wil je opsluiten in de omhelzing van m'n armen ik wil je vastpakken om nooit meer los te laten maar ergens diep vanbinnen weet ik dat het niet kan niet jij en ik wel jij wel ik niet wij…

Daar zat ze, daar, op de koude grond. Zo koud door de zon die, daar niet meer leek te schijnen. Ze wachtte daar, daar, op de koude grond. Ze wachtte, tot iemand haar halen komen zou. Zij wachtte daar, maar het leek of niemand, ooit meer zou komen dagen. Gegrepen, gegrepen door die vreselijke kou, die vreselijke kou van de oorlog.…

Wat gebroken is kan je lijmen Dan heelt het nog misschien Maar het wordt nooit meer zoals vroeger Want de barsten blijf je zien…

Een klein woordje met zo'n groot effect. Een stom woordje doet je huilen van schrik. Een woordje van 6 letters groot. Voor de één een scheldwoord, voor de ander de dood...…

Ik ben wie ik ben maar weinigen weten mij te doorgronden. Denk maar rare dingen over mij, want of je het nu echt denkt of niet, ik denk toch altijd dat jij het denkt. Zeggen wat ik denk, daar heb ik geen aanleg voor. Zeggen wat anderen denken, daar ben ik dan weer een talent in. Hoewel ik zoveel in mijn mars heb, en toch zelf kan denken…

Negeren, negeren, negeren... tot haar hersens exploderen! Kan een man een vrouw erger kwetsen, dan haar ziel te bezeren en haar daarna stráál te negeren? Vertel het mij maar ...…

Iedere dag moet zij zichzelf bijeenrapen. Moed verzamelen en zichzelf toespreken dat dít het gevolg is van haar keuzes. Accepteren hoe ánderen het ervaren; als een moeder haar pubers "achterlaat", op de plaats die hun thuis is en zichzelf losweekt uit hun dagelijks leven... Mensen zouden eens voorzichtig moeten kunnen kijken…

De huid drukt door de naald als een afgespleten plint die toch weer tegen de muur vol gaten aan wordt getyft, losgeslagen met momenten en streken van kwasten en granaten. Het vallen is als een ballingschap, als een tegen bezetenheid verbrand lijk en als de druk die stijgt tot voldoening en verwerping op het vlot van de afgunst. De ziekte…

't Is voorbij je leven het had je zoveel goeds kunnen geven Je wilde het niet meer dat deed ons zo'n zeer We zullen altijd aan je denken we hebben je veel liefde kunnen schenken Je blijft eeuwig in onze gedachte hoe lief je naar ons lachte Bij deze dag zullen we stil staan maar wij moeten echter doorgaan helaas... zonder jou…

Alziende leven in een stad die blind Het voorjaar reeds vermoedt en ziet gelijk Een slapend kind; slenteren door het grint En zand van een in aanbouw zijnde wijk Of door het centrum, samen met een vrind, Half dromend uitrusten langs de dijk En luisteren naar vogels, water, wind: Dat alles schuift langzaam buiten bereik En wij geraken enzaam…

Alziende leven in een stad die blind Het voorjaar reeds vermoedt en ziet gelijk Een slapend kind; slenteren door het grint En zand van een in aanbouw zijnde wijk Of door het centrum, samen met een vrind, Half dromend uitrusten langs de dijk En luisteren naar vogels, water, wind: Dat alles schuift langzaam buiten bereik En wij geraken enzaam…

vluchtige momenten van lang vervlogen kussen met altijd onrust en haast omdat ik met hoge snelheid opweg was naar volwassenheid nu het zoveel later is de spijt ver voorbij en allang niet meer zo gehaast komt het besef dat ik destijds meer tijd had moeten maken…

10 jaar werkte Driek van Wissen enthousiast mee aan onze site. In de nacht van donderdag op vrijdag is Driek onverwacht overleden. Wij zullen hem en zijn snelsonnetten missen. Wij wensen zijn vrouw, familie en vrienden sterkte toe met dit verlies. De komende periode zullen we op zaterdag een snelsonnet op de site plaatsen waarbij we een…

Helaas, pindakaas.…

luisteren is een ding waar ook ik de mist mee in ging vroeger dan wel te verstaan is me later beter af gegaan maar niet voor mijn kind begrijp ik nu daar baal ik van hoe ook zo enorm cru ik hou van haar met heel mijn hart maar ben nu ook verward weet het even niet meer kan niet helpen nu kan enkel zeggen lieve schat ik hou van je had…

de kindersterretjes zijn snel vlotte meiden geworden die precies weten hoe zij zich in de maatschappij waarin zij bekend zijn geworden moeten handhaven alleen is er helaas nog een ander model dat inzicht en aanpassing vereist van normen en waarden die zij niet in de opvoeding hebben meegekregen net als stijlvol leven een veelvoud…

Waardoor de zoektocht helaas niet ten einde is, om af te sluiten met het gemis. Naar vertrouwde warmte en geborgenheid, de band tussen twee mensen vanuit oprechtheid. Die misschien dan toch ergens anders verborgen ligt dan in die onbekende verte aan de horizon, beschreven in de eerste paar regels waarmee dit gedicht begon.…

stemmen naar elkaar vogeltaal zonder ondertitels hoog heel hoog een vliegtuig tekent iets bloemen of barsten op een doek dat niemand ziet de zon tast aan mijn voeten zoals een kind dat geleerd heeft dat zacht niet hetzelfde is als veilig ik draag een dons masker voor wat komt voor wat nog niets zegt en de eerste lentewind begint helaas…

Helaas…

Als ik aan de poort sta bij Petrus wat dan? en ik zoek jou, waar ben je dan? Pasjes heb ik niet, wie vangt mij op? ik ben nu ouder dan jij, herken je me wel? Sta je me op te wachten, misschien te popelen met 'waar bleef je zolang' Ik hoop dat jij er staat en ik dan in je armen vlieg want vleugels zal ik dan ook wel hebben Met de woorden…

Ik mag alwéér niet op m’n werkplek komen, Daarom heb ik me thuis geïnstalleerd, Ik raak volledig in mezelf gekeerd, En zit achter m’n laptop weg te dromen. Een enkel dingetje bevalt toch beter: De koffie binnen anderhalve meter.…

Met gesloten ogen lig ik in je armen, al genietend voel ik je mijn hart verwarmen. Stiekem droom ik daarna nog vaak van dit moment, sinds de nacht dat ik ons gevoel heb gekend. Ineengestrengeld tellen wij de uren, hopend dat dit eeuwig moge duren. Deze aanraking doet ieder besef van tijd verdwijnen, en doet alle onzekerheid met de minuut verkleinen…

je zal nooit echt begrijpen wat me hart voelt voor jou, ik ben bang dat we uitelkaar groeien en ik alleen verder moet gaan zonder jou....…

met hardhouten kop geschorst voor gans het leven krimpen mijn wortels…