Alle inzendingen over hief

De hardvochtige hief een glas droge sherry tijdens de zondvloed.…

Bij het denken aan de liefde Heb ik de liefde lief, En 't is de liefde tot u, Geliefde, Die mij tot die liefde hief. --------------------------- uit: Liedjes (1930)…

Bij het denken aan de liefde Heb ik liefde lief, En ‘t is de liefde tot u, Geliefde, Die mij tot die liefde hief. ----------------------- uit: Pan (1912)…

het kindskind schreef de dode een brief en hief zo aan: ‘toen jij nog bestond, zei jij...’ - het wist nog van de ziel…

Ik schaakte speels een pink hief toen lief hand en mij omhoog naar van uit het vuur zo heet langs de trappen van Terug.…

Dus hief hij het glas om nog eens te kunnen proosten met niemand in de buurt die hem zou kunnen troosten.…

Maar toen hij fier zijn krijgsbanieren hief, Onthulde hij zijn eikeltjesmotief.…

heel zachtjes zo vroeg in de morgen hoorde zij een ochtendconcert vogelkeeltjes jubelden ontroerd hief zij haar hoofd van het kussen waarop nog de contouren van haar natte wangen sporen achterliet lente fluisterde de wind…

En Hennis-Plasschaert hief daarna het glas. Een plas, en alles bleef zoals het was.…

Hij hief het glas en sprak als woord van dank: “Je wodka is de ware toverdrank!”…

Toen het gewone volk in lockdown was, Ging Boris Johnson zijn verjaardag vieren, Het huis in Downing Street liet hij versieren, En met zijn vrienden hief hij toen het glas. Ze zongen luid: “Hij is een goeie vent!”, Maar dat wordt nu van links tot rechts ontkend.…

De VVD wou hard zijn op migratie Een slimme zet, tenminste, op papier De deur naar Geert ging open op een kier Al heeft die een omstreden reputatie Naar woensdag bleek hief Dilan ongewild Haar concurrent als winnaar op het schild…

Ik hief verlangende blikken omhoog Naar de glans van de zilveren maan. Ik hief het smekende aangezicht Naar de stille rust van het manelicht. O! dat ik de vrede grijpen kon Van die rustig stralende maan. Ik hoorde des avonds de nachtegaal slaan.…

Mijn lippen trilden en in mijn hart Laaide hittige haat; Maar hij glimlachte en hief tot mij Zijn bitterschoon gelaat. En 'k sprak en zei: Ik ken u niet! Wat, aan mijn haard, zoekt gij? Doch hij antwoordde niet, maar hief zijn hand En brak het brood met mij. En ik herkende ...; 's morgens vroeg Is hij weer heengegaan...…

Hij hief zijn vinger dreigend: “En jou haal ik ook wel op, maar dat duurt nog even.”…

Na een poëtisch middagje in Emmen, -Bij Groothuis, welbekend bij elke Drent- Gaat één lichtvoetig huiswaarts uit die tent: Die hief het glas (maar niet met bitter lemon). Dat is de nieuwe Light Verse Kampioen, Past ‘onze’ Bart dit keer die gouden schoen?…

hij was niet zeker of hij de volgende stap zou stappen want die verplaatste lucht en kon ontaarden in een orkaan zoals eerder voorspeld maar dat ging toen over een vlinder hij aarzelde evenzeer of hij de volgende denk zou denken want als die zou leiden tot E = mc³ was het eind niet zo zeer zoek dan wel niet meer opportuun hij hief…

de leegte die door mij stroomt ontpopte op die groene heuvel waarvan de naam mij is ontschoten zwierden takken die kusten de grijze nacht die hen in evenwicht hield zwarte vogels cirkelden om de hoofden van degenen van wie de zin verloren had knaagden bevers zich een weg door het onoverkomelijke 'n naamloze hief haar kelk op…

Daar hief zich de hand. Ach het was zij eigen, zijn eigen rechterhand. Weg wilde hij, weg uit deze kroeg, maar zijn lichaam hield hem tegen. --------------------------------- uit: 'Liefdesstratenplan', 1994.…

Ik heb gehuild, gelachen en gevochten Ik lag in warme bermen en in gladde bochten Ik hief het glas, het viel in duizend scherven Ik wist de grijze hemel Toch weer blauw te verven Ben blijven pogen Al verbranden al mijn schepen Ik heb gebaald, gefaald En heb hem vaak geknepen Er was applaus en ik werd heftig uitgefloten Maar als ik ga dan zeg…

Ongenaakbaar volmaakt als de populierenoverpissing voor het wicht dat ik tot lief hief op mijn manier. Vrouw die niet meer vloeit, gruwelijk van de minne gebeten, minne die over mijn walg van je zegeviert. ------------------------------------------ uit: 'De dame van de tapisserie', 2007.…

toen de rivier in nevelen was gehuld dacht hij aan het rood van ijzer en aan blauw het blauw van koper toen hij de rand van de rivier naderde zag hij haar verscheurde lichaam in de weerloze kleur van bloed in het vertrapte gras hij hief het hoofd naar de loodgrijze hemel een rauwe schreeuw doorkliefde de stilte hij sloeg de handen…

Zo uit het niets sprong ze in het oog Een gouden zonnestraaltje Ik hief mijn handen naar omhoog Plukte haar van de hemelboog En vlijde haar in een schaaltje Onder het deksel van kristal Schittert een warme lach Een Godsgeschenk uit het heelal Dat dichter bij ons blijven zal Verlichtend als bij toverslag Gelovend in haar grootste kracht…

de blinde wildeman hief het hoofd toen hij van ruisende bomen droomde hij strekte zijn armen naar hoge populieren uit om in een droom van verbondenheid boom met de bomen te worden mensen zouden hem zien zouden weten wie hij was aanraakbaar wilde hij zijn een zuchtje wind streek over zijn hoofd de blinde wildeman zag de alziende…

Ik was nooit echt je kameraad tenminste niet op zondag jou club is rood met wit die van mij niet mijn club is roodwit ook zo iets in een ander land geen vijand hief de hand een Hollander schreeuwt spuugt en kankert en eet haring Je club wit rood en andersom slim dom waar ging het ook alweer om en we zingen springen…

ik hief het glas met onversneden hartstocht messcherp keek je me aan fileerde mij tot op het bot vond geen ruggengraat sneed diep in mijn ziel waste onschuld en bloed van je handen er was geen verweer een vriend had mij het mes op de keel gezet na jarenlang droog trok ik weer aan de bel ging voor crime passionèl jij bent gegaan…

Na de regen straalde de avond En breidde zijn blauwe armen wijduit En hief het lachend gelaat van de aarde Door de dunne nevel van tranen Voor hare fonklende wimpers Weder blozend omhoog; Laat mij zo lachen hemel, En hef mijn ziel tot uw borst, En laat de dampen van mijn leed En van mijn kleinheid en van mijn duffe gedachten En van mijn…

miljoenen lazen het in de krant als hij niet meewerkt met de senaat worden kinderen van ons soldaat voor een oppermachtig heilig land stoere man, hief zijn hand tot granaat wij vechten mee tegen de vijand demissionair den haag larmoyant dat is ons politieke dukaat miljarden begrootten het kwaad en velen lieten van zich spreken in harmonie…

De zotte glimlach hief de tederheid naar een verzakte plank bedwelmd door handgewassen stank Voorbij, te snel voorbij, gleed de lente heldhaftige haver groette het gerst dat weelderig opschietend het verst in wasdom was gevorderd. Hij ventte het ruwe tarwebrood langs elke deur in een roes van bedwelmende tarwegeur.…

Men gaf hem op 't geboortefeest Van hand tot hand, tot, stil en lief, Een gast hem kussend aan de lippen hief, En allen keken... later is gezegd: Hij gaf een zuiver klein geluid, Verschrikt en schoon, zoals een nieuwe fluit, die men probeert en peinzend nederlegt.…