Alle inzendingen over humus

In de herfst van het leven vallen de bladeren alle seizoenen, laat de meedogenloze zwaartekracht de schoonheid genadeloos vallen, tot humus vergaan. Om in een volgend leven pas weer op te staan.…

Ik trek al krom, zo broos worden mijn nerven De strohalm zal mij niet lang kunnen dragen Ik hunker naar het zijn in aardes lagen En velen zullen- weet ik- met mij sterven Wat was de lente fris, de zomer drukkend Velen van ons zijn daardoor vroeg bezweken De wolken hielden zware donderpreken Het loof, met twijg en al, van bomen rukkend Zelfs…

je streek neer uit volle oogst krulde op in luwte kleurde nog in herfstgloed een laatste groet de wind heeft je gedragen naar het bladerbed waar jij door witte lagen liefdevol werd toegedekt uit jouw humus zal lente weer ontwaken na het warme winterslapen…

ze zijn niet eenzaam al is hun naam slechts een vink in het woordenboek dat onzijdig vertaalt of ze liggen onder een berg humus of wat afval uit de goot de hemel breekt wetten al oogt de zon nog warm toch schijnt eenvoud de balans te zijn tussen tijd en een ademsnik op één vierkante meter…

ruikt als verse tabak nog niet dood paddenstoelen de lucht staat strak van de kou die we voelen nog geen nachtvorst die zomaar ineens komen zou november smaakt als gember vallende bladeren geen redding de Ruiten Aa in haar bedding sleurt ze mee zonder idee waar naar toe ze worden zwaar en levensmoe verzinken in dikke pakken humus…

ik taalde niet naar talen van sprokkelhout of spreeuw moest het spreken weer van ver halen van voor deze eeuw het lukte na poetsen groene lagen onzorgvuldigheid verdwenen het koper kwam te voorschijn onder de humus van het dagelijks gebruik lagen woorden van niet ouder dan vier jaarringen verbaasd te blinken…

Ik kan niet bij haar geraken overal is de rivier te breed zijn de meanders uitgesleten gelijk mijn handen in haar het blad sterft op de oever geur van humus dringt door tot een verlegen donkerte in mijn hart, pindraad streelt de koebeesten, aait mijn vel het water ruist, speelt met de naakte vissen, zilvert dan stillekes de gouden zon…

Hoor het ademen van de bladeren eer ze weer voorgoed verdwijnen en tot humus worden op de grond. Hoor het zuchten van de luchten als ze boven ons verhuizen naar een plaats waar ze tot water worden. Hoor het klagen van de harten die elkander toch niet vinden en maar zoeken naar wat zin.…

Twee museumpoppen blijven gespaard en bewaard klaar voor een avondmis vol mist en humus. Tot ze stikken in ‘wrede’.…

Lente Zomer Verval Ik val In een oneindig bodemloze put En ik blijf maar vallen Dat valt heus niet mee Het vallen Het verval De bladeren blijven maar vallen Deze herfst Tot humus Tot winter Daarna Punt Uit Eindigheid In een oneindige stilte Het eeuwigdurende niets Totdat de rups In en uit de cocon…

nog donkert herfst in de humus van nat blad wintert vorst sporadisch onder dit afdekkend pak het rustige is schijn onstuimig bruist en heelt de evolutiepijn daar ontkiemt wat ooit is geweest maakt lente al tot feest voor hen die in de aarde onrust voelen waar voorjaar is gaan woelen wil melker 03/01/2019 www.wilmelkerrafels.deds.nl…

Ik mijmer langs de straten waar koude nog primeert hier en daar wat bladeren tot humus gereduceerd maar toch zijn er al tekenen lente weer in zicht bomen vertonen minuscule knopen de onzichtbare dingen die de natuur het eerste verricht loof van eerste bloemen breken het zand laat de sappen vloeien geloof het of niet er…

de jacht naar grond heeft bergen hun bomen gekost waar wouden domineerden dekt humus nu de kale rots het vergeten dorpje in het dal deelde al snel de mooiste vergezichten tot de regens kwamen en de aarde losliet glijdend in haar vrije val de trots verdronk van generaties leven die wel in wortels zijn blijven steken…

Van niets te leven dan van de lucht en van de zwijgzame schoonheid uit de aarde om weer tot humus te vergaan, waaruit een purperen zon hem baarde, de vlucht te vinden in het ruisen van ontelbaar blad, energie geladen in de lichte nerven van hun dromen.…

Zoals een vochtig mengsel van humus en zand.…

Nog even laait het rood en geel in oude eiken eer de bladeren vallen; ik tel ze niet, - weet niet van hun getallen maar zie dat het er wel heel veel zijn, die dan andere taken krijgen: ze worden humus voor een nieuw begin, zo vinden zelfs de bladeren een diepe zin en hoeven niet voorgoed te zwijgen.…

Nederigheid moet ik nog leren, humus worden zonder woorden, zonder te zien, te voelen soms maar dicht bij moeder aarde. In deze meimaand staat alles weer in 't groen en bloeit. Kan ik wel echt zwijgen? Ik hoop dat rust een beetje groeit.…

Ooit eens opgejaagd door herfstlijke stormen die de bleke naaktheid van mijn wezen herkennen even meedogenloos ontbloot tot wanhoop geborgen tussen sterven de zwarte bladeren die stilte krioelend benaderen met wormen de draden een rottende humus die langzaam verteert hier wacht ik op de zon wijl de broeierige hitte in de grond rondom mij…

Wespenlarve wentelt zich in de palm van een espenblad, de energie laaft zich uit de palmen van het hart, tonen van een groene synergie van stilte, van niets te leven dan van de lucht en van de zwijgende schoonheid in de molen van de aarde om tot humus te vergaan bevestigd de waarde waaruit de purperen zon hem baarde, het…

primitieve ijkpunten van de ooit gewaardeerde woordenstam en nu oorspronkelijke kleuren nog even mogen warmen voordat ze zich losmaken van hun vertakking komt opgekropte gramschap ineens tot volle uitbarsting verrot is het blad dat langs de stam naar beneden scheldt uitgedragen vruchten beschimpen de kleur van andere beginselen humus…

De berk treurt naast de wilg beroofd van hun laatste bladeren die langzaam liggen te vergaan tot humus voor het nieuwe jaar dat teert op oude resten Maar het gloren van het begin van wellicht een nieuwe lente ligt nog ver in het verschiet terwijl de ene bijna-dode voorrang vraagt boven de andere Niemand zei dat het makkelijk was maar…

Ik zeg u dank, hoge platanen Ook dit jaar is het uw tapijt Weer dat verrast en zeer verblijdt Al kan het nat zijn van uw tranen U plengt die samen met de wolken Ontroert mij, raakt mijn weemoed aan Straks humus, zal het blad vergaan Jong groen zal u daarna bevolken De levenskracht die in u schuilt Die zie ik aan met winterogen Ik leef…

Wespen larven wentelen zich in de palm van een espenblad, de synthese laaft zich uit de palmen van het kleinste hart stromen van groene synergie door de nerven van stilte Van niets te leven dan van de zucht naar die waarachtige schoonheid om in het tijdswiel van de geaarde ziel tot humus voor de toekomst te vergaan waaruit een…

Van niets te leven dan van de zucht naar die waarachtige schoonheid in het tijdswiel van de geaarde ziel tot humus voor de toekomst te vergaan waaruit een purperen maan hem uit het verleden baarde in een sacrale metafoor en in het daglicht vergaarde in de fluistering van stemmenrijk en vanuit het bladerdak, van eigenwaarde…

het december bos in diepe rouw met alle bladeren die gaan sterven, verkleuren van bruinrood naar zwartgrauw, verspreid als humus nu... op vele boerenerven !…

Je kon ook zingen nog vanbinnen al zag je aan de bomen hoe hun laatste blad moest losgelaten en humus worden voor een nieuwe lente. Dag lieve Sarah, wees nu helder als de zon en straal je licht naar ons die donker wenen want jij ging henen en deel met ons jouw hoop en oeverloos vertrouwen.…

Er hoeft maar een hagedis op de deken in het bos te kruipen en onze voeten schrikken van elkaar tot de dennenaalden weer onverdraaglijk onbeweeglijk humus zijn, dat kleeft aan ons. --------------------------------------- uit: 'Al wat winter is en waar', 2001.…

De stilte weegt, maar moet uiteindelijk de humus zijn van waaruit leven komt en liefde, al moeten we ook sterven, nu en hier, al volgt een zwijgen, als het zaad in wintertijd.…

Zoals de herfst nu bladeren doet dwarrelen en hen doet vergaan om humus te worden voor weer een nieuw bestaan, zo weten we allen wat eenzaamheid is en trachten we weg te lopen van vragen die te groot zijn voor een antwoord.…

Geluk is als een tere bloem Met kleur-en-pracht en bij-gezoem Die dagenlang bekoring brengt Maar dan opeens, alsof verzengd Dof, droog en slap gebogen staat Haar blaadjes eenzaam vallen laat Om snel tot humus te vergaan Te wachten op een nieuwe maan Te wachten op een nieuw seizoen En alles dan weer overdoen Eerst maar die winter…