Alle inzendingen over ik sterf niet meer

Sterf niet voor mij, sterf voor jezelf want aan je sterven zal ik niets hebben, enkel mijn verdriet. Vrees niet, jij blijft leven want ik vergeet je niet. Ik kan niet vergeten, iedereen blijft leven. Tot ik sterf, maar ik sterf niet, ik beloofde het aan morgen……

als ik sterf dan heb ik vrienden zoveel vrienden niet normaal als ik sterf dan ben ik goed o, zo goed echt wel de beste als ik sterf word ik beroemd alleen maar dood word ik erkend!…

Bij elke herinnering aan jou, Sterf ik een beetje. Bij elke traan, Sterf ik een beetje. Bij elke gedachte dat ik je kwijt ben, Sterf ik een beetje. En als ik al die beetjes samen tel, Voel ik dat ik samen met jou gestorven ben...…

Als je moeder sterft Dan sterf je niet een beetje Dan sterf je helemaal Je wordt opnieuw geboren Maar nu zonder haar Je moet weer leren lopen Maar niet meer aan haar hand Je moet weer leren leven Zonder moeder aan jouw kant Als je moeder sterft Dan sterf je met haar mee Alleen jij wordt hergeboren Nu alleen En nooit meer twee…

Wanneer ik sterf bij het plukken van jouw naam Wanneer ik sterf als ik jouw adem haal zetten de tranen mijn hart in bloei en bloed ik voor een laatste maal gedreven……

ik adem en sterf, vlucht, adem, sterf ik ben de zondaar van de winter…

Wat pompeus geklater, het valt, of valt tegen, het stijgt, of stigmatiseert, ontbering van verlating, vier dubbele ontkrachting, sterf, sterf, sterf, sterf.…

Misschien sterf ik wel morgen in mijn ziel en is er niemand die het wil zien.…

Sterf niet mee Sterf niet mee met mij Ik ben er nog en wil dat je leeft Ik ben altijd bij je Je bent mij niet kwijt Je hart weet hoeveel ik van je hou Je ziel hoort mijn liefdevolle fluisteringen Jouw reis zal ik altijd volgen Voor eeuwig vlieg ik met je mee Als een arend boven zee Ik zie alle rimpelingen in het water En wanneer…

Als ik sterf laat dan vreugde zijn in je tranen want ik zal je niet verlaten In het sterven bloeien nieuwe bloemen en het lichaam zal as worden maar ons wezen is eeuwig leven Mijn voetstappen mijn woorden en onze kussen zullen verdwijnen maar die zijn slechts de vormen van Licht en Liefde die altijd blijven schijnen Als ik sterf…

Het is juist goed dat ik de glorie derf, daardoor moet ik iets goeds maken voor ik sterf.…

Ik sterf mijn hele leven al voor jou.…

en heel, heel af en toe kruip ik in mijn holletje als een paracetamolletje, sterf een beetje, sterf allemaal…

ik sterf aan je wanneer je me voor het laatst door korenvelden draagt langs verlangen van oneindigheid waar iets van achter blijft in het werkelijke land je praat met me doordringt mijn lichaam en in zoveel om lief te hebben vertaal jij voor mij de ochtendstilte waardoor ik geruisloos als een vlinder ben meegegaan ik sterf aan…

Ik sterf weer. Dus ga ik maar door en schreeuw. Schreeuw, ik ben zover weg. Ik zal niet weer kapot gaan. Ik moet ademen, ik kan er niet vandoor gaan. Ik sterf weer.…

Hij gaat dood hij is dood ik ga dood omdat hij dood is sterf ik ook door het gemis weet dat hij er niet meer is dat hij echt dood is.…

ik struikel over mijn eigen voorzichtigheid bang als ik ben om te sterven sterf ik van angst om te leven doodgaan? dat is wel het laatste wat mij overkomen zal…

Tot men mij wakker schudt, waarbij ik ontwaak en langzaam sterf.…

Ik hoop dat op een keer, ik slapenga en nooit meer wakker wordt, sterf in alle stilte, zonder pijn, rustig doodga en verdwijn...…

de natuur is hier in mijn kooi mijn ruimte is tien vierkante meter als ik sterf wordt mijn leven beter vinden jullie dit nu zo mooi?…

In kleine stukjes raak ik weg, sterf verder af, ben ik voorgoed verloren.…

Later word ik een fossiel langzaam sterf ik af en voel me iets anders worden misschien niet van steen maar wel iets hards niet te doorgronden…

Ik sterf getroost. Maar zij, die later leven, Zullen mijn lied, mijn leed en mijn hartstocht verstaan.…

als ik daar eindelijk lig met mijn wit gezicht gedrukt in een nog witter kussen dan zou ik willen dat ik een mop vertel en vervolgens, zonder zelfbeklag sterf met een schaterlach…

", is wat ik bedenk, het maakt dat ik een duizend doden sterf.…

Sterf... lig op mijn eigen erf dit graf was nog niet af wilde het proberen kijken of 'k me kont kon keren en dit is nu mijn straf nú is het dus ook af.…

Ik leef mijn leven met humor en pijn Ik zal als het kan er voor een ander zijn Ik droom in dromen Laat gedachten vrij Ik sterf in mijn dood Maar die “laatste zucht” die blijft alleen van mij!…

maar vanbinnen, vanbinnen sterf ik van verdriet.…

Men mag (zei hij) als ik sterf, dit op mijn graf zetten.…

neem mezelf eens op de schop graaf verder dan naar wie ik nu ben spit door tot wie ik werkelijk wil zijn eigenhandig leg ik mijn wezenlijke " ik " bloot want eens als ik sterf wil ik wel als mezelf doodgaan al is het met zwarte nagels…