Alle inzendingen over innerlijke onrust

warrelend waaien populieren bladeren om mij heen nat geel met zwarte stippen landen ze achteloos in goten en op paden wachtend op verrotting niet meer is het betoverende bladgeruis te horen dat mijn geest zo zalfde een zomer lang nu, met de kale winterwind om de oren groeit mijn innerlijke onrust ben ik bang…

Een visueel verleidelijk spel van andere ogen die niets van een innerlijke onrust vermoeden. Die onrust van het hart, dat niets van ritme met gevoel verwart. Een spel dat een speler niet kan behoeden; en deze tussen geest en hart een nieuwe start geeft van het niet vermoeden.…

De waterkant, met spiegel van de zomer bood weinig soelaas tegen de innerlijke onrust die zomermiddag op het adolescentenkamp voelde ik de heimwee dieper dan ooit naar het land waar ik geboren was als klein kind verkocht aan Hollanders maar door ‘t Indische bloed in mijn aders stroomde rivieren van weemoed voeren zielenboten tegen de wind…

onrust niet kalmeert is iedere minuut nieuw en schijnt alles anders omdat niets meer hetzelfde is hier, zonder jou ~* Lady Love *~ *~ Voor Carla Furth - Voor altijd in zomerland ~*…

Als het spotlight aflaat niet meer streelt En men denkt het verkregen alleenrecht te verliezen Hergroepeert innerlijke onrust in darmen die kraken En revancheert hij met ongenuanceerd populistisch braken Theater concurrentie geen Oude Diva zal hem verstoten Van zijn publiekelijk verkregen niet altijd even fijnzinnige troon Aangehoord met…

Vertraag uw tijd. Vertraag. Geef al uw zinnen ruimte. Sta steeds vaker stil. Ervaar het wonder. Zie medemensen om u heen. Sla uw gedachten gade alsof. Alsof het trage wolken zijn die komen en weer gaan. Vertraag uw tijd. Uw snelle tijd. U bent uw gedachten niet. U bent uw angsten niet. U kwam van verre. U bent nu hier. Samen. We…

Lippen openen Vlijmscherpe woorden spuwen eruit Een fatale minuut Het hooggevoelig antwoord blijft zitten Scherven scheuren zijn ziel Slapeloze nachten Het licht van de dag verkort De hobby verliest zijn plezier Verlangen naar oren die horen Met een pennentrek werd de hoop afgeschreven.…

Ik herken zo goed de onrust die leeft in mij onzekerheid twijfel en angst. Ik herken zo goed zoeken naar stilte in het diepste van mijn innerlijke ziel. Maar ik herken ook gevoel en warmte mijn genegenheid voor de medemens.…

de innerlijke rust die jij voor mij zo vurig wenste is niet mijn deel noch lot- of reis- genoot het stormt in hoofd en hart golven zwiepen belagen het gemoed boorden stromen over onrust wakkert aan knarsetandend ervaar ik jouw verscheiden klaprozen in ’t groen waar ben je in mij dichtbij of onderweg…

Er is vaak wat onrust in mijn hart en wat is dat toch dat mij zo tart, waar komt dat toch vandaan? Is het de wereld rondom,die mij benauwd die lijkt soms zo kil en dikwijls koud zo gesloten,zo zelf voldaan.…

Die uiting geeft aan wat er innerlijk leeft. Innerlijk soms tot onrust barend van het vragende kind dat in ons allen leeft. Nieuwsgierig in een peilen op onzekere gronden. Bloemrijke taal groeit soms bij een onverwachte ochtend- stond. Wanneer met muziek iets nieuws lijkt te zijn geboren.…

Geen regenbui die het innerlijk vuurtje blust. Geen toverspreuk tegen de vibrerende onrust. Mijn hart klopt door jouw chique verschijning. Mijn hart blijft kloppen door jouw betovering.…

hij is de zeenomade die zeilt naar de maan voorbij de ijsgrens over de randen van de wereld hij reist - de ogen vastgeplakt aan de horizon - in stilgevallen tijd meer en meer de oorsprong naderend als hij doordringt in de desolate leegte hoeveel betekenis kan hij dragen nooit klonk stilte zo luid…

Voorbij onrust heerst innerlijke vrede. Voorbij tegenstrijdigheid groeit saamhorigheid. Voorbij de tijd, voorbij gisteren en morgen, leeft eeuwigheid. LUISTER! aandachtig, naar vogels die blijven zingen. ZIE! met open ogen, hart en ziel, hoe witte wolken blijven drijven. GENIET! van het wonder van muziek. Elk moment opnieuw.…

Weer die onrust in mijn donder weer dat jagen in mijn lijf waarom ben ik niet wat blonder scheelt mij toch een hoop geschrijf !…

de tijd staat stil zo merk ik ter zijde op doch mijn stemklank verraadt enige ergernis, vertaalt derhalve de onrust van een aanzwellend innerlijk ongemak overeenkomstig het drammerig gedreun van een horde aanstormende paarden in galop mijn eigene ongeduld staat voor kenners merkbaar in brand zeker als wachten mij tenteert…

Door de boog van de schepping te spannen suizen de beelden van gisteren door het innerlijke oog. Raakt z’n pijl de roos van het licht waar de schaduw van de tijd zijn rug recht in zijn afgesloten kooi. We zijn een theater van overdadig geluid, souffleurs van een glorierijk verleden meningen en stemmingen uit het heden.…

de bliksem sloeg de wind uit je benen de kracht uit je arm de zin uit het leven je was pas vier groeien was pijn kijken naar afzien van maar binnenin onrust en honger innerlijk ongeschonden verbeten streven surrogaat leven maar iedere avond toch weer naar huis met je krachteloze benen je kromgegroeide arm geen zin meer in leven…

Wanneer paniek en onrust op mijn pad kwamen, als verdriet en pijn telkens weer aantraden; altijd was jij er dan helemaal voor mij.…

Ik liep langs akkers van verlatenheid Door dorre droogten vol met onbegrip Gegroeid in jaren tijd Ik zag geen kleur meer Die mijn onrust kon verstoren Slechts het grauw Moest mij bekoren En de strijd De eigen innerlijke kracht En soms façade Waren broeders Teer, hard en dan weer uiterst zacht Die hielpen bij de ommekeer Waar plotseling…

stilte, zal onrust bevrijden.…

Soms die onrust dolend in de tijd Zoekend naar iets de innerlijke strijd Soms zo verloren dat mijn hart bloed Golvende tranen emotionele vloed Soms droom ik en lijkt alles lucht Oneindig zweverig als ik weer vlucht Soms ben ik leeg en vol van binnen Wil en moet weer opnieuw beginnen Voel denk en leef tast naar de kracht Grijp…

Niet op reis gaan maar terugkomen van ver het zout smaken dat in de lucht blijft hangen en het zeewier ruiken het onaangeroerde reisgoed terugbrengen en verwacht worden. ----------------------------------------------------- Uit: De bladen voor poezie, 1937.…

Ik ben geen plant: ik wil geen rust ’k Ben jong – en van mijn tijd, Brenge ieder uur mij leed en lust En telkens nieuwe strijd! Als ’t plan wordt een daad, Zonder raad of beraad, Als ik liefheb of haat, Als ik schrei, als ik lach Wel honderd malen iedren dag, Dan ben ’k ’t leven mij bewust, Dan leef ik eerst naar hartelust, Al…

De regen tikt op het raam het weerspiegelt mijn zijn onrustig en onstuimig Mijn hart doet zeer ik voel me zo alleen en daar aan de rand van een nieuw leven sta jij waarom laat ik je niet gewoon binnen?…

Die te Amsterdam vaak zei: 'Jeruzalem' En naar Jeruzalem gedreven kwam, Hij zegt met een mijmrende stem: 'Amsterdam, Amsterdam.'…

Onrust Een scherpe blik, een grijns Een omarming, een kus Mijn vlees, mijn bloed Mijn onmacht Mijn zoektocht Oneindig groot en zonder grenzen Een zoektocht naar mijzelf Een weg, een pad, een struikelpunt.…

Ik ben geen plant: ik wil geen rust 'k Ben jong en - van mijn tijd, Brenge ieder uur mij leed en lust En telkens nieuwe strijd! Als het plan wordt een daad, Zonder raad of beraad, Als ik liefheb en haat, Als ik schrei, als ik lach Wel honderd malen iedre dag, Dan ben ik 't leven mij bewust, Dan leef ik eerst naar hartelust, Al…

De onrust die mijn denken scheurt Mijn fronsen laaft, mijn handen stuurt Laat jou weer binnenglippen, traag In mijn gedachten, hecht ommuurd.…

Dichter die uw laatste vragen Stellen zult wanneer gij sterft, Antwoord zonder zelfbehagen Welk een leed uw geest doorkerft Dat gij nooit tevree kunt zwijgen - Of ge uit iedre schemering Bleke maan van angst ziet stijgen Die uw mond tot klachten dwing'. "Bleke maan niet, maar het weten Dat mij, reizende in de nacht, 's Morgens weer…