Alle inzendingen over klein bestaan

De vogels zullen fluiten, ook al kort de dag en schuiven wolken voor de zon en is er wee en ach, bedenk dat heel dit klein bestaan een druppel is in d'oceaan, een komen en gaan...…

Monte Subasio in verwondering loop ik over het dak van Umbrië beleef m’n eigen nietigheid in de holte van een krater tast in de schoot van moeder aarde naar de grond van mijn kleine bestaan…

akkers liggen gerooid maar voldaan in het goudkleurend avondlicht ik verzink in het vergankelijk beeld van groei en vergaan overpeins hoe mijn kleine bestaan verlopen is wat er na de dood van mij nog over blijft misschien wel verder leeft en of er ook iemand te wachten staat in het ooit gedroomde hemels licht…

Een laatste knal verscheurt de stilte, het oude jaar heeft afgedaan, de nieuwe tijden breken aan, de bergen in hun woest bestaan, de dalen waar ik door moet gaan, raken de diepten van mijn klein bestaan ---------------- als ik mijn oog maar op U sla en met uw schaduw aan mijn zijde de grens der tijden over ga, dan mag ik rustig…

zij zagen jouw blik keken mee ontdekten de magie van samen beleven een armzwaai je vinger wees ingehouden adem kwam ineens tot ontlading het was feest zij waren op pad gegaan maar kwamen niet aan het was of iedereen hun kleine bestaan zomaar vergat maar in jou herkenden zij stukjes leven waarvan zij dachten die zelf nog…

Maar kan dit klein bestaan toch vreugde vinden in de kleine dingen? Soms moet een hart doorheen de tranen zingen.…

Ernaast staat een klein vaasje, met één enkele rode bloem. Vanuit mijn stoel zie ik het aan, het hele plaatje, geeft zoveel fleur... aan mijn zo klein bestaan.…

Bedenk dat heel klein bestaan een druppel is in d'oceaan, een komen en een gaan.…

Het kraaien van de vroege haan roept heel wat bij hem wakker; heldhaftig op de bressen staan, meer dan de anderen vooraan, een ogenblik van stil vermaan bij 't bankroet van zijn klein bestaan, het kraaien van de vroege haan roept heel wat bij hem wakker; zifting van tarwe uit de akker, de meester wijst de route aan, Hij laat geen rots aan…

Je bent een mens onder de velen, je krijgt en geeft, en wil vooruit, dit klein bestaan dient om te delen en plots gaan alle vragen uit. Ook oude wonden kunnen helen, dus trek een vreugdevol besluit.…

Of moet ik verder kijken dan dit klein bestaan en naar de mensen die zoveel verloren? Er zijn er elke dag weer heegegaan maar er zijn ook weer kinderen geboren en zo gaat 't leven verder, ongevraagd.…

maar, lief geloven in alles en nog verder als dit is pit nog verder als een woordenboek dit is geen koek maar poèzie zoals wij ooit keken vanaf de toren van goud naar het zilveren heelal geen verklaring is waarheid geen streep zet grenzen in ons kleine bestaan luister naar de wind die koud lijkt wij zijn geboren uit de oudheid…

Het verlangen zo dichtbij, alsof ik het zou kunnen grijpen, maar zover, zover verwijdert, van mijn klein bestaan. Ik kijk en luister, verlangend, terwijl ik daar doodstil sta. En eindelijk, hoor ik ijl maar duidelijk. De klanken van een mondharmonica.…

Eindelijk valt de zwarte sneeuw de rode krokussen gillen van pijn zijn of niet zijn is buurmans klein bestaan een floers van rouw geeuwt Als de rook uit de giftige smeerpijp in het dronken land van bevingen de armen van Geest de ene vergeving na de andere door de strot knijpt Hulpvaardig staan de bolgewassen gereed om met hun mantels liefde…

Hóóg boven mensen en hun klein bestaan Zweeft er een vlucht breed-vleugelige accoorden, Dat zijn mijn boden, mijn getrouwe woorden, Die mijn vèr Lief vertroosting brengen gaan. Vrees niet!…

't is winter en de dagen lengen, en plots is er weer vrede met heel dit klein bestaan. Waar ook die vrede plots vandaan, ik kan alleen maar danken en vanbinnen juichen.…

bestaan verbindt met eeuwigheid, je wortels diep doet dalen naar de bronnen, je vastheid geeft in 't ritme van de tijd.…

Toch duurt het leren een leven lang, we vallen en vergeten telkens weer, het lijkt wel of we dwazen blijven ondanks alle lessen van dit klein bestaan. Maar is dat juist niet wat elk kind moet leren?…

Dat, achter 't alledaags gedoe Van grote strijd om klein bestaan, De mensen naar hun sponde gaan. - Die goede, oud-bekende - Daar, tussen waak en sluimer in, Vindt menige goedheid haar begin En menige smart haar ende... -------------------------------------------- uit: Op zachte vooizekens (1923)…

Oases van koffie bestaan, temidden van plantages in Panama. Daar waar zangvogels zingen. Oases van koffie bestaan, in kopjes koffie van Boot. Wat groot is wordt weer klein. Wat klein is groot.…

Het vrouwtje zoekt met hem de zin van het bestaan. Maar nergens is nog plek om voor jezelf te gaan. Het bestaan voert soms over een doodlopend spoor. Ik en te vol, de kleine aarde draait door. De kleine aarde, ik en het welbehagen. Het mannetje viert kerst, mag om de vrede vragen. Het vrouwtje sleept hem door de eenzaamheid heen.…

Ik kijk naar een boom En ik zie god God is leven Leven is genot Als naar de kerk ga Voel ik mij goed Elke zondag morgen Priester aan mijn voet Soms zie ik het licht als ik de lamp aandoe Maar meestal blijft het donker Gordijnen zijn dicht Maar bomen zijn bedrog Dat is gewoon zo Dat zei mijn oma En daar de buurjongen van Niets…

Flarden mist Heiige weilanden Een stille wereld Vroeg in de morgen Langzaam verschijnt een lichtpunt Kleurt de hemel In een zacht oranje gloed Verlicht de stille wereld De wereld ontwaakt Gaapt en rekt zich uit Kijkt nog slaperig om zich heen De stilte wordt langzaam verbroken…

Ik kijk wel maar ik zie niets De wereld is donker De lichten gedoofd Ik luister wel maar hoor niets De wereld is stil Geluiden verstomd Ik tast wel maar ik voel niets De tastzin verkild Vingers verdoofd Alleen het hart klopt nog De geest maalt Het bloed stroomt…

Oh ik had zo’n mooie droom Ik was de beauty van het feest Lieflijk, blond, bijzonder knap En met een oh zo slanke leest Ik was geliefd door elke man Men bleef maar naar mij staren Ik lachte blij en danste voort Al zwierend met mijn haren De prins, die ook aanwezig was Omringd door mooie vrouwen Hij had alleen maar oog voor mij Hij wilde…

En ineens zijn ze dan zo groot Dat ze je niet meer nodig hebben Hun eigen leven gaan leiden Niet meer thuis met het eten Niet meer zitten op de bank Vertellen van de schooldag Niet meer mopperen op broers Die er óók niets aan konden doen Want ineens zijn ze dan zo groot Dat ze zelf hun potje koken Hun wasje draaien Hun kamer stoffen en zuigen…

Na lange tijd begint dan weer de kraan Zachtjes te lopen En voor dat ik er erg in heb staat hij Weer heel ver open Een kopje vol, een emmer dan Een voetenbad vol woorden Met letterzeep en zinnenschuim Vormen zij weer akkoorden. Wat heerlijk is dit, eindelijk weer Gedachten te kunnen schrijven Die zomaar, in mijn letterbad Weer boven komen…

waar we samen krasten in oude notulen van voorbije nachten en vergeten passie nogmaals de dubbele oxer namen foutloos zwegen…

In het vroege ochtendgloren is ons kleine meisje geboren... Alles er op en aan, klaar voor een volwaardig bestaan. Hoe blij kun je als oma zijn met deze kleine poppedein. Het blijft een wonder der natuur, en natuurlijk ga ik ook voor haar door het vuur!…

Ik dacht vroeger dat ik al volwassen was, al was ik toen nog zo klein, groeide net uit de kleuterklas, en wilde zo graag zelfstandig zijn. Men denkt nu dat ik groot geworden ben, al is dat alleen maar schijn, 't verschil is dat ik mezelf nu ken, maar ik blijf nog altijd even klein..…