Alle inzendingen over kokkels

Boosaardig trap ik kokkels stuk en verbrijzel nonnetjes. Die lege hulzen achter mij - hoe ruchtbaar nog hun gruis.…

Boosaardig trap ik kokkels stuk en dunne nonnetjes. Het gruis van lege hulzen, het knerpt nog achter mij.…

En nog steeds, op de strandjes bij Warder, tussen Hoorn en Edam, vind je schelpen, kokkels, strandgapers vooral, uit de tijd van de Zuiderzee die pas zijn losgewoeld, opgestuwd, aangespoeld. Er staat me nog heel wat te wachten. ----------------------------- uit: 'De Gids', mei 2012.…

De zeewolven kun je horen met beide handen voor je oren, als de dagen wat luid zijn geweest, stilte gesprokkeld tussen golven, daarin belooft een lege kokkel nog het meest om het rumoer te smoren, onder een grijze lucht waar meeuwen zich baden in nog wittere sneeuw, besluiten we hier te blijven wonen.…

Ik zie hoe de zee hoger komt en de kokkels weer van het zand verdwijnen en weer met de golven naar de diepte gaan.…

in augustus is het licht aan zee zo wonderlijk hoe speels ook in een weerkaatsing op het rozenhoedje van het kind dat kleurenwoordjes zingt overstemmend de schreeuw de krijs van een grijze meeuw mijn ogen vinden schoonheid in een droomkasteel van zand de glanzende kokkels tussen een schelpenrand ik zweef, ik weef zoveel lieve…

in de verte de ebbende zee die fluistert kom , kom maar mee zich terugtrekt en zachtjes weer opkomt en dichter en dichter been voor been drapeert zij een schuimkrans om mij heen een kokkel legt zij aan mijn voeten terwijl de wind de wolken roert en t spiegelbeeld mij zacht vervoert word ik de wolken en de zee http://www.youtube.com…

Op een eiland zonder treinen volg ik het spoor van zon en zee de bielzen in mijn hoofd verdwijnen maar de machinist rijdt mee met kokkels, zaagjes, slakkenhuizen en alle schelpen die ik vind probeer ik jouw dood weg te sluizen maar ze voelen als bruin grind als een jutter langs de kustlijn sprokkel ik mijn laatste deel liever een zoutpilaar…

Geen pokken en geen kokkels, ze gleden lang geleden terug naar de branding, verlangend naar magere handen. Twee broers slapen hun roes uit in de loungezetels van de Bamboo Club, wijdbeens, languit. Boven hen, een vogel aan een nylon draad, meewiegend met de luchtgolven, dromend van de eindeloze zee.…

. ------------------------ uit: 'Kokkels', 1960.…

Vuurboetsduin ontzie mij niet wanneer ik hier uw ziel geniet met ogen van een kind dat droomt van overzeese buren van lantaarntjes op zee in wat het Vlie hier achter liet in kokkels van verdronken land die dreven op een zeemanslied waar ik als kind U nader riep met moeder, zusje, vader liep over dit land van Stortemelk waar ik stil stond…

Het was een lekker soepje van kreeft en kleine kokkels, lokaal ambachtelijk brood en uitzicht op de zee. Een duik in 't woeste water, met ongewoon sterke branding, de zon aan hoge hemel rond de klok van twee. Mijn huid begint te gloeien, kamerwit wordt kreeftrood, in 'n onbewaakt moment aan 'n ijskoude Noordzee.…

Zee kun je horen handen voor beide oren in kokkels bij zee. Hond, die onzin blaft tegen ontvreemde manen, gingen hem voorbij. Zonbeschenen steen, heet zonder af te koelen, zijn wij, in het nu. Boot, die het land verlaat, zon die op de toppen schijnt, gevlucht zonder doel.…

Golven kun je horen handen voor beide oren kokkels verstaan de zee. Hond, die onzin blaft tegen ontvreemde manen, gingen hem voorbij. Boot, die een land verlaat, gevoel die op een toekomt lijkt, gevlucht zonder doel. IJverige mier ze sjouwt met dode vliegen wordt een centaur.…

ze lacht het tongetje glibbert naar de hoek van haar lippen waar het kokkel-schuchter naar buiten steekt een knipoog na is net een toetje ze trapt en is weg de weg naar mijn eigen fiets weer vrij “Hoi hè,” roept ze nog lekkerding kan ik alleen maar denken een mooi heel haasje de bocht om de wereld uit…

Ze zei hartlap noch suikerbout, bietje, hartputje, kokkel, hondje of zelfs maar afgelikte boterham, noch snoep, aardig diefje, troeteling of liefje. Ze viel van al haar stokken tegelijk, lag voor gehakt in de pan. De kraantjeskan kreeg mijn broertje Jan. ------------------------------------- uit: 'Huisraad', 1998.…

vrouwelijke kokkel en purperslak plots man en vrouw tegelijk een wonder met de hormoontjes zei de bioloog met rode koontjes unieke transformatie in de genen mens dit is pas echte imposex een tegennatuurlijk abuis beestjes in hun schelpenhuis aangedaan door tribultyltin gif in aangroei werende verf och die arme waterbeestjes dubbel sex…

ik staar naar de horizon zie de rondingen van je krullen voorbij mijn zicht wapperen ik denk aan je ik voel aan je ik denk je te voelen in mij aan mij voel ik je denken voel me denk me zo ik jou voel denk ik een spoor aan voetstappen achter ons gelaten vervagen in het schuimen van de zee aangespoelde kwallen hoogvliegende meeuwen kokkels…

Toon me niet, ik breng de nacht door in schelpen, de parel in mijn rug en alleen de vloed van kokkels en het kleur van hun behagen stemt mij. Verfoei me niet, ik ben hun prins. Ik heb een stad in mij en van de liefste der dingen kijk ik door haar heen. Licht is mijn dochter, ze smaakt zout en zoet.…

met eierkapsel op z'n wulks tikkeltje pinnig stekelrogs enterde ze zeecafé de makreel van oudsher jolig en fideel joop de jutter in haar zog als steeds kokkels bol op zak strandgaper met aan alles lak brutaal in beeld nog hondshaai ruim betekend door veel kraai ze zag er echt niet uit mijn venusmosseltje van weleer - durf het bijna niet…

rode linten dansen in de zilveren armen van wat lome golven, blozend aan hun borst gevlijd leveren franjes avondrood zich zachtvrijend uit aan hun kokkelende waterpartijen uit de gespannen nachtboog langs de schemergordel tuit dorstig langend scharlaken zonnegloor haar schone lippen landinwaarts waar boven duin een saffranen maan als luchtbaken…