Netgedichten

netgedicht (nr. 17.269):

zonsondergang

rode linten dansen in de zilveren armen
van wat lome golven, blozend
aan hun borst gevlijd leveren franjes avondrood
zich zachtvrijend uit aan hun kokkelende waterpartijen

uit de gespannen nachtboog langs de schemergordel
tuit dorstig langend scharlaken zonnegloor haar
schone lippen landinwaarts waar boven
duin een saffranen maan als luchtbaken gezet in
klatergoud vol triomf verrijst
kranst en waant zich in de wende van dit
ongeschonden uur bolrond vorstin over
gans het oude hemelrijk

zoele zomeravondwind beneemt mij zuchtjes
adem in kinderlijk vrij spel - een dartel
duinkonijn duidt mij bestoven voeten begraven in droog
sprietend helmgras, bedekt met alsnog af te werpen zand
onverhoeds komt tussen vroege sterren een schaduwwolk tot
leven, betoont zich onverwrikt een
verre buizerd roerloos biddend boven maanbeschenen kust

bevangen door lunaire aardschijn kiert midderwijl
primair besef mijn nagelvaste lichaam binnen
losgerukt ga ik met afgepaste schreden op mijn
wachtend huis aan
draag tere avondlichten drempels over - ontsteek zo
nachtelijk luister binnenin de duist're stee - sluit
hiernamaals luik en poort aleer inpandig
terug te keren tot mijn bestendig moderaat bestaan