Alle inzendingen over kompas

Als een kompasroos zonder noord pijl zoekend in de verte naar een onbekende weg zoals jouw vaders vader voor jou Een innerlijk geweten dat steeds tegen je zegt dat jouw verlangen de grenzeloze ruimte zoekt en jouw liefde door de muur van de angst heen breekt, dat het ochtendlicht de nacht een halt toeroept en hij jou als het donker…

Mijn kompas kwijt Ik weet meestal de richting wel Maar als ik even verloren was In de grijze mist van het bestaan, dan was jij mijn kompas Nu draai ik rond In de mistige nevel van het leven Als een rad van fortuin In de vurige hoop dat ik de gele stenen op het gebaande pad blijf zien De lange weg naar de stad van Smaragd Een reis…

Het licht kijkt glazig in ’t avondrood de nacht verwacht en slaat het leven dood. In de woestijn knaagt een kale rat aan dorrend vlees, dribbelt door een vaag visioen. Er dreigt een storm en het donker verzandt in ademnood, verliest haar grip. Een eenzame gier aast blind op niets, geen zicht geen speling van het licht en wie…

Naar noord en oost en andere streken, door sneeuw, dor gras en drassig land. Bergen voorbij, langs zee en strand, waar woest de wind waait golven breken, zoek ik met jou een merkteken van de route: de houten hand, of rode verfstreep die het zand, het vocht, de tijd deden verbleken. Nooit meer wil ik nog verdwalen, in kringen gaan…

Ik liep averij op terwijl ik dacht in veilige haven te zijn Woorden met orkaankracht dringen door mijn wanden Als woeste wind komt de haat binnen De utopie verloren Het zuigt mij de kolkende massa van verbetenheid in Geen rust of hogerwal Ik koers door onbekende werveling Zoekend naar een thuishaven…

niet meer werkte ik weet nog dat ik dacht geef me dan een beter kompas…

in ben de weg in mijn gevoel kwijt gevangen in een donker bos mijn verwarring laat je verdwijnen in de mist je moet me laten gaan, je laat mijn hand los onder de sterren lijkt de wereld immens groot en onzichtbaar, en ik levend en blind ik heb je nodig om het te ontdekken maar ik ben klein en nietig, en ik voel me een klein kind jij kunt…

Mijn kompas stuurt me verkeerd ‘k Loop al urenlang te dolen Dat komt vast zegt hopman Geert Door die godvergeten polen…

luisteren naar jou is zoeken in het riet of plots wakker worden met verwarring in 't verschiet is het vissen in een vijver zonder aas toe te voegen wat versta je onder gevulde ijver als altijd lege handen je droegen ik leef zo het leven brengt eerst beheerst, vooringenomen later draag je mee wat is verzengd soms beklijft dat aan gewenste…

In reactie op Clovis' vers over de ingesleten sjablonen van doorsnee gedragspatronen der gemiddelde zeventigjarigen van wie ik hier graag het tegenovergestelde belicht ________________________________ Geluk zij met de zonderlinge door ervaring wijs geworden al dan niet afwijkend eigenwijs eigengereide alle zeven zeeën bevaren…

Ik weet nog dat we op deze bank zaten. Om het verste pitten spuugden. Later je lang naar je kaart staarde. Je het noorden zocht. Langs mos op de stammen. De witte plooien me deden denken aan de lanen. Hoe wijde brandwegen lopen. Dwars het dennenbos doorklieven. Een eenzame roze zwemband geeft zich over aan hoe grillig iets kan stromen.…

ingebouwd kompas zon en sterren op het oog niemand kan er bij…

luister naar jezelf vaar op je eigen kompas de juiste richting…

Vuurtorenlicht achter me als een ster in de nacht Mijn herinneringen zijn als het kompas op een verre zeereis.…

Deze tocht door de duisternacht voert langs vreemde gewoontes mijn voetafdrukken mijden het woordenballet, dat je voor me uitlegt alsof mijn wichelroede niet deugt in deze danszalen van vreugde is de liefde slechts een schaduw die met je mee danst op de muziek van schimmen die trommelen voor vrede omdat de dood nog ver weg lijkt en soms…

wind die zijzelf had gesticht in een welving van een aards gazon, die ik in elk voorjaar beween, een terp van de wildste rozen in het heem, geplukt als een dichtboeket waar zij langzaam in verdween, daar ruist haar rust in een machtig lied vriendschap op een denkbeeldige steen in een zee van teksten zover men ziet een reis op het kompas…

overmacht gekooid, verving haar kracht in een nieuwe wind die zijzelf had gesticht als welving van een aards gazon, die ik in elk voorjaar opnieuw beween, die terp van wilde papavers in het heem, geplukt als een dichtboeket het rood waarin zij verdween, daar ruist de rust in haar kalmste lied van vriendschap op de zonnesteen, kompas…

Laten we het ritme volgen eb en vloed de zee van golven breken nu de nacht ons vraagt te varen blindelings zonder kompas driften in gevoel…

soms hoor je mijn woorden spreken en voel je het verleden jouw kompas ligt dan onder een zwarte deken mijn ogen en lippen lijken dan alleen te getuigen van geweld, zonder rede…

Als de broodjesberging op het noorden was Dan waren het de naalden uit ’t kompas…

(een stukje Noorwegen) noem het de hang naar ginds een vleugje folklore of onbestemd verlangen kortom een blik op 't kompas wijst ons de weg naar het hoge noorden waar mensen wonen die dromen van het zuiden…

Zoals een verloren reiziger in een ijzige storm Slaat mijn kompas in het rond gevoel van richting volledig kwijt Wat blijft is die terugkerende gedachte als een tunnel van knipperend licht Jij was het noorden de bestemming van mijn reis…

De beelden die voor mij verschijnen, wanneer ik voor onze spiegel sta, bereiken mijn nog argeloze oog, met de snelheid van het licht. Het beeld dat MIJN oog nu ziet, ben IK, en niemand anders. Mijn aangezicht verdwijnt vanzelf, nadat ik mijn tanden heb gepoetst. Mijn oog kan ik nu niet langer zien. Mijn 'IK' heeft me verlaten. Ik ga…

Het zal niet altijd rozengeur wezen en strijd zal het ook zeker zijn Houdt daarom je kompas in de gaten, zonder dat, loop je in zig-zag lijn.…

Op een onaards uur vertrokken, wars van alles, zonder reisplan, elke overlegging mijdend en mij weidend in mijn vrijheid bij het dansen van de draden, weet ik feestelijk in mijn jaszak het kompas, dat onder Arkel ik als kind eens op een morgen heb gevonden in de wegberm. Dat mijn trots was, dat het nog is, dat ik Boreas gedoopt heb.…

‘Oké’, loeit een koe uit Hurwenen, ‘wel leuk dat die mensen dat menen, maar waar zit de naald?’ Ik snap dat ze baalt. Het blijft toch een gok, met vier spenen……

Volgens het kompas is het zuiden het noorden maar ik kom pas uit het westen te lang onderweg naar het oosten waar de wijzen wonen in de ban van al hun goden die zij denken te kennen nog beter dan zichzelf Terug naar de bron waar het allemaal begon om te concluderen dat alles al ergens moet zitten in jezelf Leven lijkt de kunst…

Compassie komt pas, met passie als compas.…

Het gaat niet lang meer duren, tot ik je niet meer mis, want opdat je terug kan komen, gaf ik je een kompas.…

je hebt mij vast volledig in je macht ik doe wat je vraagt blindelings volg ik je wil je bent mijn kompas mijn rechterhand op plaatsen die ik niet ken vooral in een vreemd land je leidt mij subtiel doorheen een web van grillige wegen recht naar mijn doel mijn slimme gps ik kan je niet meer missen in een wereld van auto rijden ben…