Alle inzendingen over kuil

Dementie: mama bezoeken valt wel eens mee – maar altijd tegen.…

Ons land is tegenwoordig veel te saai, Geen Duitser wil hier zijn, nee zelfs geen dag, Tenzij hij iets speciaals beleven mag, Zoals op de Maastrichtse Kesselskaai. Kom weer naar zee om je aan seks te laven, Dat ziet geen mens, als je bent ingegraven.…

heb de kuil gegraven die ik al jaren wilde maken op het warme strand het huis waar ik kan schuilen een plaats voor mij alleen maar het zand is koud en kil ik wil er niet verblijven kijk over de rand want voel dat daar beneden voor mij geen vrede is…

‘Voor wie graaf jij een kuil?’ ‘Voor een ander.’ ‘Pas op hè, dat je er zelf niet in valt.’ De grafdelver grinnikt: ‘Je gelooft het niet maar het is me inderdaad bijna een keer gebeurd, ik graaf altijd voor een ander maar niet getreurd ooit zal een ander er eentje voor mij graven.’…

Gevonden en gekregen: een onbegaanbaar pad vol met kuilen met daarachter een splitsing Links liefde en geluk. Rechts pijn en verdriet. Overwin de kuilen en ga naar links. Val in de kuilen ga naar rechts. Maar hoe je het ook draait of keert links wordt ooit rechts En rechts wordt ooit links.…

de kuil waarin ik val stort boven mij ineen er rest mij slechts één woord gebeiteld in een steen uit…

Niet dat het me verwondert Zo'n kuil met baldakijn en oleander Graaft niemand voor zichzelf, maar voor een ander…

We kunnen er misschien in kuilen leven Dan gaan we vrolijk dansen op de maan En hebben we een plek om heen te gaan Tussen de sterren gaan we ons begeven De Duitsers sturen we als eerste want Die wonen graag in kuilen in het zand…

Ik wierp mijn koffer in de kuil en sprong hem na -- terug mijn jeugd in.…

echt aan de grond genageld staan een nachtmerrie Hij had ze nog zo gewaarschuwd: niet een hol graven in de wal van de geweldige kuil. En nu zaten ze daar toch in hun holletje naar hem te grijnzen. Duifjes in hun columbarium. Hoofdschuddend sprong meneer Jeronimus de kuil in en de wal bezweek.…

Vaak graaft hij een gat voor anderen, maar valt zelf in de kuil.…

ontkomen Aan het lot Veelal Toegekend aan God Doch Gelijk de Knal Komt ‘t nergens vandaan Verdwijnt al Als ’n stervende zwaan In Niets Ego is de val Als ware het Vanuit barensnood Uit de kluit gewassen Groeien tot aan de dood Doch Gelijk mens’lijk gebral Is slechts wens Vader van gedachten Aanbidden fans Links,midden en rechts De Kuil…

Graven een kuil voor hun allen!…

cinquiano Vader leidt ons steeds een stapje verder op de weg vol kuilen laat ons schuilen veilig…

Een kuil gegraven door een ander. Maar je lette zelf niet op. Ik wil je mijn hand wel geven. Maar zo werkt het niet in het leven. Overigens, je viel te diep.…

Onverstoorbaar blijft de volle maan zwijgen boven hologige gedaantes die zich naast ons neerleggen we wisselen nog wat woestijnwoorden en graven ons een kuil naar de hemel.…

men moet zijn winter nog sneeuwen men moet nog boodschappen doen voor het donker de weg vraagt, zwarte kaarsen voor in de kelder men moet de zonen nog moed inspreken, de dochters een harnas aanmeten, ijswater koken leren men moet de fotograaf nog de bloedplas wijzen zijn huis ontwennen, zijn inktlint vernieuwen men moet nog een kuil…

Plots een kuil en toen een knal, een grote plas op de weg door de zware regenval. Je trapte hard op de rem, maar de slip werd ons fataal, we gleden langzaam van de weg af, zo in het Darmkanaal. Tot onze nek toe in de shit, een rit als dit was niet normaal. Hoe had het zo toch kunnen lopen? Wij waren twee verzopen, stoere jongelui.…

De SP valt verontwaardigd in dezelfde kuil...…

- ‘Ik graaf een kuil hier aan mijn voeten, En schep er straks de zee in uit: Ik wil het zien – ik wil het weten, Wat zich daar wegschuilt voor mijn oog; Ik wil die diepe zeekolk meten En hoos de bodem daarom droog.’…

Een kekke kuil was ’s avonds al gegraven zodat ik vrolijk mij erheen begaf maar weldra stond ik stil, verbaasd, zelfs páf: Er lag een jonge vrouw vol overgave Ze rook naar zout, zand, zee, had ik wel lust? Ik ging, maar ja… alsof je duinen kust…

Ergens ben ik misgestapt, heb ik niet goed uitgekeken, toen in een kuil gevallen. Ergens ben ik ingestort, neergestort vanaf boven. Ik weet niet meer hoe ik eruit moet komen.…

Soms denk ik het leven te kunnen doorgronden maar als ik weer in een valkuil trap sta ik met beide benen op de grond voor even en soms langer!…

de zee woelt kust de branding zo verzandt de schemer die nacht doet stranden de avond graaft kuilen in sterren tot diep in de ochtend om morgen te scheppen…

Pijnloos verder daar ieder hart zijn eigen kuil graaft.…

boven 't door mij gegraven gat; met olifantenkracht zuigt hij de drollen op: doelmatig, onomwonden Hier zit ik: moe, voldaan; hier zit de Trotse Graver Een kuil dempt moeiteloos een leven vol palaver…

De tuin een ravage van zand en knikkers in een kuil. De lucht kijkt grauw.…

Dan krijgt hij aan ons strand zijn eigen kuil.…

het zijn niet de dagen die zo leeg zijn het zijn de nachten eenzaam koud daar waar jij ooit lag ligt nog je afdruk waar ik precies in pas soms krul ik me even op en laat me dragen door een kuil in het matras…

Een plu bij onweer dragen is niet schrander Je weet toch: wie een kuil graaft voor een ander...…