Alle inzendingen over lampionnen

fladderend op en neer het ondoorgrondelijke water kan het tere niet dragen opent de stomme onverzadigbare kaken om de mond te snoeren van het weerloze kruipend neemt het stille geweld bezit van wat het niet tillen kan als het kind de kleine armen strekt buigt de duisternis voor de dieproze hemel die zich langzaam vult met kleurige lampionnen…

aan volle takken hangen vijf lampionnen vlammend oranje in een bewolkte kamer blijft zonnewarmte zichtbaar…

het was al aardedonker toen ze belden ik opende de deur en zag ze staan de zombies, vampiers -lampionnen aan- herrezen uit behekste knekelvelden het was een wijs besluit dat mes te kopen hoe hard die kleine griezels kunnen lopen…

de zomerfeesten zijn weer begonnen in de parken zijn stoelen en tafeltjes gezet met parasols versierd met kleurige lampionnen en worden door jong en oud heel druk bezet de strijd om het virus is eindelijk overwonnen na een lange lockdown is het hunkeren naar verzet de zomerfeesten zijn weer begonnen in de parken zijn stoelen en tafeltjes gezet…

Op straat is het feest, lampionnen in de nacht. Een gemaskerde stoet trekt voorbij. Luide muziek; trompetgeschal, trom ge- roffel en geschaterlach. In deze nacht zijn de mensen uitzinnig, alles komt bij hen los. Iedereen speelt de clown, men lacht, maar ook tranen druppelen op straat. Men viert feest, maar geschoeid op welke leest..?…

Schaduwen van licht lampionnen van kinderen, als zonnen opengaan. Verhalen ontstaan geplukt uit een verre ster gedragen zetels. Bloesem in wolken, lotussen aan de hemel, verdiepen de Melkweg. Purperen druppels traditionele horizon, de aarde geurt op. In meditatie vertaalt in een oogopslag innerlijke schoonheid.…

Het riet dunt uit, is aan het kalen Het najaar is nu echt begonnen Ik maak ze op, de eerste schalen Met sierfruit, blad en lampionnen Physalis met oranje bollen Heeft bijnaam jodenkers, veeg teken Omdat het volk der Thorarollen Hoofddeksels droeg die daarop leken De bloemen van de plant zijn giftig Maar dat is niet de kruisbes (Kaapse)…

’t is donker buiten en koud lampionnen schijnen als spoken de wind wil ze uitblazen denk ik, diep in m’n jas gedoken in de verte zie ik het vuur al ik ruik de rook tot hier straks speculaas en chocomel en de grote mensen bier ik sta in een cirkel van licht voor warm en achter koud het vuur danst als een geest terwijl de tijd zich verdicht…

ik ren over de melkweg verzamel zakken met sterren draag toverballen in mijn haar ik loop met lampionnen in de nacht vind een verwilderde tuin een oude boom waar de wind in rust een cherub aan de oostkant houdt de wacht ik zoek een meisje wil roepen maar ze heeft geen naam ik keer de spiegel ze hangt aan mij groene ogen smalle lippen…

ik heb ballonnen op kleur gesorteerd lampionnen al aangestoken guirlandes en slingers feestelijk neergelaten in open ontvangst het is jouw party de verrassing op je gezicht ziet enkel sprookjesachtig licht ik ben voorzichtig met schikken geweest alles luistert bijna autistisch nog is er enige souplesse in ogen en een wat flexibele…

De zon bebroedt de klei en aarde, stileert de broze schaal van eigenwaarde, op haar wolk speelt een ongedwongen kind, wordt geraakt door het gevederd licht, als duizend lampionnen in het duister.…

Bont gezelschap, groot inloopfeest lampionnen, maskers en een optocht met een staart die groeide. Een draak van een verhaal. Toen de muziek ophield waren wij de enigen zonder stoel. We liepen naar buiten de nacht in om een & in de sneeuw te pissen. Ergens hoog links boven ons trokken ganzen luid gakkend over.…

de ochtendmist hervindt de ondeelbare tijd zich in de herhaalde dageraad, waarin we alles kunnen verwachten maar zijn daarop nog niet voorbereid, het lijkt allemaal zo anders, ideeën en wetten vervreemd van gevoel, anoniem ongrijpbaar, wie zal weten hoe het tijdswiel er morgen voor zal staan, ons licht gestolen uit de sterren als lampionnen…

Zoals bij Sint Maarten een strakke blik even verzacht bij kindergezang en bij lampionnen. Maar als bij Sint Maarten duurt dat meestal niet lang: aan het front wordt, kort na Kerstnacht weer met het gewone leven en sterven begonnen.…

Waar hij in stilte zijn sores draagt Het leven laat zich niet inkapselen Of sturen door ongewenste bemoeizucht Het is juni de zon schijnt en De vogels zingen En ´s avonds loopt hij een tuinfeest binnen Weemoedig mijmerend bij 't houtvuur in 't licht Ziet hij hoe zij dansen hurken springen Onder de blauwe hemel Tussen de gekleurde lampionnen…

Doorzichtig en broos wordt ons wezen, maar licht giet langs gratig geraamte, als verwerden we tot lampionnen.…

Tekent de passie uit het bloed van oude zuilen, mozaïek over de grond gezaaid als duizend sterren, gekleurde lampionnen waarin de horizon voor liefde gloort, waarvoor de kampioenen streden, bijgezet in de adem van het verleden, gebalsemd in een lange zucht van zwijgen.…