Alle inzendingen over leeg hok

Dat lege hok, zo vol verleden, vol loodzwaar wachten op niets. ---------------------------------- uit: 'Een pijl door je maag', 1997.…

(voor Menno Wigman) Ineens ben je helemaal weg van de aardbodem verdwenen voorgoed in slaap gevallen de warmte uit alle genen er resteert slechts een leeg hok in de dichterlijke paardestallen. Je wist ons zo schoon met woorden te verblijden je hart zuchtte 'pech!'…

Soms sloft hij naar het lege hok, het lopen gaat voortdurend slechter, hij noemt de namen, onderwijl, bepeinzend hoe ze binnenkwamen. Bij volle maan is het sindsdien, dat hij de slaap niet meer kan vatten. Steeds hoort hij fladderend geruis, de dag daarna liggen er dan blauwgrijze veren rond zijn huis.…

Ik zie je liggen in je hok zo klein, alleen en koud. voel mijn lip trillen door jouw dood ik weet, ik zat fout ik had niet mogen raken mogen slaan met een spaan jij verdiende te leven en niet voor even was mijn handen onder de kraan..…

" De dochter zei: "Helaas, het hok is leeg, Hij is ontsnapt en ik snap ook wel hoe ma: Ook poema's hebben hun bevrijdingsfront En daarom loopt mijn huisdier nu vrij rond."…

"In onze grote pluimveefokbedrijven Gaan morgen alle deuren op de knip, Maar vreemd genoeg mag dan de hobbykip", Zo sprak de kippenboer, "wel buiten blijven. Zo komt het dat ik voor de goede zaak Van mijn beroep maar gauw mijn hobby maak."…

erotiseur hok 7: de onheilsprofeet, lid van de PVV hok 15: een bijstandstrekker, uitgeprocedeerd hok 17: een schijnheilige priester hok 23: de laatste weigerambtenaar u ziet het al, dit is slechts een deel van de waardevolle collectie het hek van hok 3 is opengebroken de gesluierde papoea die daar verbleef is ontsnapt en op vrije voeten…

ik ben ik niet hij, zij of jij gewoon ik niemand mag zich met mij bemoeien dat wil ik niet, alleen jij mag dat maar ja, jij nu dat gaat nu niet meer hé, jij was altijd mijn engeltje, altijd... mijn klein lief figuurlijk engeltje nu ben je een echt engeltje, het mijne, ik blijf tegen je vertellen, maar antwoorden zul je nooit meer, jij…

een hok met een konijn dat knaagt…

Niet voor lang, want het ouderlijk huis weet ze nog steeds te vinden gelukkig wel denk ik dan, met een groot verschil: ze heeft nu haar eigen omgeving die “ thuis “ is en weet: Wat uitvliegen betekend, het nest op het water is leeg de kleintjes spartelen op de kant het nest van de kinderen is eveneens leeg maar: Het ouderlijk huis blijft een…

als huwelijken pas na twintig jaar hokken werden gesloten zouden er veel minder vaak echtscheidingen voorkomen…

; Aan u, die 'k heb bemind om 't vlammen van uw handen, - o vleiën om het vlees dat als een beek vervliedt; o reiken van 't gebed dat slechts in de ijlt' kan branden; o wegen in de schoot, die 't leven wepel liet;- Aan u, die 'k heb bemind om de urne van uw lenden te zuchtend vol, helaas, of al te huilend ijl; om uwe leden die 't leeg…

was weer je hok…

Mijn hond in zijn hok is getraind, hij hoeft nooit te vechten voor een been.…

Ik zit te appen met een vriendin ze zegt: ‘k moet even aan de lader nou klinkt dat absurd is slechts een begin ‘t einde komt een stukje later… ‘k Zit te appen met een vriendin moet wachten tot ze ‘ opgeladen ‘ is intussen doe ‘k andere zaken omdat gewoon wachten: geen optie is! Dan bedenk ik me ineens bij toverslag stel je voor dat er…

de merel die fluit op het huis is veel meer dan het huis de merel wereld het huis hok…

De boer had slechte oren hij had het niet verstaan en tussen de kippen in het hok nog een hen gedaan…

Verborgen in het diepste geheim van jouw hart speelt het kind met een groot eenvoudig verlangen het is nog vroeg, de zon aarzelt niet vandaag er vliegen vrolijke vlinders in jouw lege maag je kijkt naar de datum, staart naar de klok de kippen mogen eindelijk uit het hok je stuurt een vraag naar de wolken die de dagdromen speels vertolken…

Waarom is het dan of de hokken der woorden leeg zijn? In greppels en holen wachten de verbanden tot het tijdschrift zich sluit. Zet ik mijn bril op, voor de zekerheid schrikken de duiven. Want de begrijpelijke zin verplaatst niet maar de onbegrijpelijke zin verplaatst.…

Ik voel me weerloos, leeg en alleen, Sterk als ik was, zo belabberd loop ik er nu bij. Gevoelens overhoop gegooid in één, twee, drie, En niemand die het ziet. Alles lijkt plots zo anders, hoe hard ik ook vecht, Er is niemand die me redt! En waar is nu die vriend, Die me steeds uit alle ellende hielp.…

In de spiegel zag ik dat ik net zo grauw was als de morgen want er hing een nevel van motregen rondom het huis snel knoopte ik mijn overhemd dicht en haalde een kam door mijn haar maar ze belde al enfin, het gaf toch niets meer we waren versteend tot beelden met de tafel tussen ons in en het dode oog van de televisie op ons gericht ik zou…

Ogen stralen verdriet machteloos zie ik de pijn woordloos lees ik leegte wanhopig voelt het gemis krampachtig verscheurt het behouden tijdloos in verleden gestruikeld over zinnen gevallen in diep duister wentel ik mij in eindeloze leegte…

het maar Ik ga niet huilen Ik lach Al kijk je dwars door mijn inktzwarte gedachtes heen Je zult mijn hart niet raken Want mijn hart is een deur zonder slot Met een muur van ijzer die je met die lieve lach nooit breken zal Kijk me maar diep in mijn ogen je zult niet vinden wat je zoekt probeer met te doorgronden je stuit op een leeg…

Ik ben een lege huls Voed het Houd van het Laat het slapen Tot in de eeuwigheid Doe ermee wat je wilt Geen stem, geen benul, wordt gevormd jouw hand Voor jou Een pop Laat haar slapen Mondje open Oogjes dicht Geen pijn Geen pijn Alleen in het duister Doelloos. Een lege huls…

de dood valt als een muntstuk uit mijn wereld loodzwaar valt het terug waar ik niet meer grijpen kan de kassa is leeg opgeslorpt door een hemelse bank windstil geland ik hoef niet meer over te maken mijn nota's zijn geschreven mijn adem van geld is voor immer geveld…

de strjitten binne leech yn e stêd fan besjutting de dei wurch yn ûneinich begjin de maatslach ûnwis raffele,skuort gefoelfol yn griishollig ferline oersetting/vertaling de straten zijn leeg in de stad van zinnen de dag moe in oneindig beginnen de maatslag onzeker gerafeld,gescheurd fijnbesnaard in grijshoofdig verleden…

er is een lek in de tijd de tijd loopt leeg er blijft steeds minder over resterende gaat steeds sneller lopen mensen leven,worden oud en sterven snel beschavingen ontstaan en verdwijnen,totdat er geen tijd meer over is eeuwen veranderen in een planeet met wassen beelden…

nu nog kom ik er langs de ramen, zo vaak gezeemd een mens op de bank ze keek naar buiten ik kijk er weer van op tweede etage ze keek naar buiten maar kwam daar niet graag nu nog kom ik er langs maar de straat is leeg…

Ik zie je, leeg daar sta je, leeg wat strak, met bult wat je zomaar weer opvult. Ik zie je graag voel je nog liever zie je niet graag leeg maar soms, moet het. Het ergste is, dat alleen IK die leegte vullen kan, dus daar ga ik dan. Naar bed.…

ik pas niet in het kader van ‘t futuristisch schilderij ik ben te groot voor dat hok met kaalgevreten muizen maar tieren kan ik nog in een slinkse cirkelgang van de digitale luizen…