Alle inzendingen over luchtruim

achter onze daagse gezichten en zuinige woorden net boven de aarde kondigden naderende wolken voor alles wat leeft en gist de neerslag aan met krijt trokken we een onvaste streep door onze kamer wat over bleef tussen hemel en aarde was een fladderende vogel die het luchtruim zocht of remde hij af voor de landing?…

was ik een vogel ik blies nieuw leven in mijn oude veren dan koos ik het luchtruim een subtiel tapijt van veren liet ik voor jou lief achter…

vrijheid is het kunnen mogen durven het luchtruim doorzweven het luchtruim de ander - de wereld - je thuis vrijheid daar waar je wil wezen daar waar je zonder angst of pijn jezelf mag zijn…

de verzamelvlucht van kieviten en spreeuwen vult het luchtruim…

Het Nederlandse luchtruim is verboden voor alle vliegtuigen...…

wereld op zijn kop paniek door ijzeren greep luchtruim gekanteld…

Zilv'ren engelen Als duif of zilvermeeuw Verkleed Die het luchtruim bezingen In een eeuwig durend Levensfeest…

O grote witte vogel vang zon, draai rond in cirkels oneindig in een werveldans het luchtruim kent geen grens.…

ze trotseert stoffige woestijnwinden hagelstenen hameren op het kleine weerloze lijf zo vaak verwond maar niet verslagen droomt ze van de dansende fee trappelend slaat ze haar krachtige veren uit moeizaam en vastberaden ontstijgt ze de zwaartekracht in de vlucht strijkt de wind langs haar vleugels en doet hen zingen zwevende…

in vliegensvlugge vaart scheerde de bromvlieg langs mijn bril de stoppels van mijn baard richtten zich op, toen werd het stil de boodschap die de bromvlieg zond: dat ik het luchtruim der insecten schond…

kaarslicht in pompoenen spooknacht van Halloween heksen en draken die door het luchtruim zweven griezelende monsters huiveringwekkende dracula' s en vampiers die van schrik doen beven…

Kijk wat daar door het luchtruim schiet Nog doelbewuster dan een kogel Als Jonathan boven de branding Eeuwig te vliegen zonder landing…

de storm smeet een oude tak op het mos een kraai koos klapwiekend het luchtruim de avond hulde de bomen in stilzwijgen geluidloos viel mijn haar voor mijn gezicht ik gaf me over…

Op te vliegen het luchtruim te kiezen.... naar wolken die.. je beter pasten.…

Vogels zie ik vrij door Het luchtruim vliegen Op weg naar oneindige vrijheid Die hen voor eeuwig vervullen zal Telkens opnieuw halen Ze mij bij de tijd - Maken mij bewust van Wat leven is - Van wat míjn leven is…

Op zoek naar ruimte vrij vliegend als een arend in de lucht vindt zij meewiegend behoefte aan beperking zij vlucht het luchtruim voelt kil en stil zij wil een veldmuis zijn veilig in de schoot van de aarde zoekt zij het geheim en geborgenheid als waarde.…

wolken met grote lijsters spannen het luchtruim jubelend golft de lente mijn polderland in knotwilgen staan bloedend zonder vingers langs de kreek te wachten hun vuisten baldadig leeg het zwermt vol liefdes over mij heen, zoekend in luidruchtige wolkenluchten naar weer een bevruchting…

Fietsend door de sneeuw hoor ik een meisje zingen. Moederziel alleen staat ze op ’t stille plein te staren naar de vlokken, haar benen swingen. Koordjes van haar wollen muts dansen vrolijk mee. Haar “in excelsis Deo” klinkt zacht maar krachtig na als ik over mijn schouder haar nog eenmaal gadesla.…

De lucht willen we in als vogels op vleugels Losser onze teugels waarmee wij gebonden zijn aan 'deez aard' waar wetten van de zwaartekracht beide voeten aan de grond houden alleen bij wijn en andere alcoholisch vocht Maken we -schijnbaar-een tocht die veel weg heeft van zweven.…

Ver kun je hier kijken je ogen wijd open De lijnen van voet-en fietspad tussen Gelderland en Brabant Het Maaswater binnen oever en wal waarop de dunne populieren Bakens die -zichtbaar- herfst vieren een afscheidsfeest van lang daglicht Hier, fietsend op de dijk verliest leven z'n gewicht zie ik zon in 't water schijnen…

's Heren gouden kroon buigt zich vol stralen over een wijde, donkerblauwe luchtzee, die vloeiend voortwelft, met stille wind mee, strijkt langs blije heuvels, bloeiende dalen. Glanzende Hemelse druppels dalen zacht neer in het dichte gras, vervolgen gedwee hun weg naar land en gaard bij boerenstee, geven vruchtbaarheid in alle talen. Bewondering…

in het park staat een man bij het monument hij prevelt namen achter hem op het gras blaast een kind bellen elke draagt een jonge dood boven het loof wieken vleugels verschrikt het luchtruim open…

haasjes wachten na zonsondergang op hun geboorteplek op moeder en haar melk de vallen en opstaan vlieg prestaties van het eerste gewervelde dier dat het luchtruim koos het dansen van de nachtzwaluwen klapwiekend en zwenkend in de lucht het landen op een tak…

Ik droomde over jouw luchtruim liep door mijn verleden over jouw zand en ik weet nog hoe je dronken werd niet dat gelal, stoutmoedig doen maar zware vleugels, intens verdriet wijsheid die zich niet dromend verpakken liet er dansten rupsen op witte toetsen van de oude liedjespiano in het hotel aan de kust terwijl je rookte, dronk je jenever…

in deze uitgestrekte vlakte waar tekens onbekommerd door het luchtruim zweven tot de zwaartekracht ze op de knieën dwingt. Samensmeltend tot een vesting waar het laaiende wit onophoudelijk op poorten beukt in deze eindeloze vlakte weet ik niet waar ik leven kan…

Met goud in de mond En ferme, krachtige slagen Zwemt tweeslachtig brons Vrij in de koude morgenstond Poogt een vliegtuig in te halen Wedijverend in 't luchtruim Van weleer de zoete Zuiderzee Zwevend op zilv'ren zonnestralen…

zoveel jaren ouder komen ze weerom 'door het luchtruim zweven' En meer dan even... ben ik me zeer bewust van hun bestaan.…

De trage vleugelslagen van je lange, lange wimpers Mijn hart, vertwijfeld luchtruim, kan niet volgen Het strekt zich uit Wolken vol kunstjes en beloften Terwijl jij, ontgoocheld meisje van het zoute land je stafje zwaait en ongezien de sterren uit mijn hemel regent…

boven een bergkloof cirkel ik Condor, gedragen door thermiek mijn breedgespreide zwarte vleugels zijn getooid door witte verenband hier vlieg ik, meester van luchtruim mijn felle ogen zien alles, wat beweegt leiden mij bliksemsnel naar een prooi scherpe snavel scheurt haar aan flarden…

Er wonen vogels In mijn hoofd, Ontelbaar veel - Allemaal, een voor een, Gekooid achter tralies Van onnuttige gedachten En voorbije toekomstdromen - Hunkeren doe ik ernaar Ze los te laten en Ze vrij door het Luchtruim te laten vliegen Om mij op weg te helpen Naar mijn voorgoed Herwonnen vrijheid…