Alle inzendingen over maar de opgesloten k

ik genoten maar ik moet weg uit deze zooi maar ik kan het niet ik zit opgesloten tussen woede en razernij voor wat geld hier neergeschoten een klein kind dood op het plein maar ik kan het niet ik zit opgesloten moet weg uit deze zooi 'k heb kanzen laten lopen kon ik maar weg uit deze open kooi maar ik kan het niet…

‘k heb je lief, jij, die vrijspreekt, zelfs als ik, gebonden en gebroken, zit opgesloten in mijzelf. ‘k heb je lief, jij, m'n onbegrensde vrijheid, laat ons vagebonden zijn tijdloos verbonden nooit gebonden.…

Ik voel me hopeloos opgesloten in het hart van de roos verliefd je houdt me gevangen maakt me gek van verlangen verliefd het voelt als een kooi waar ik niet uit kan komen verliefd het is niet altijd rozig en mooi verliefdhopeloos-over-jou-dromen…

Mijn geest zit vast opgesloten in mijn eigen ik een archief vol verspert het mijn gedachten En door de naden van beslotenheid drupt het onvermoede ongevraagd voort vallend in die kloof van peilloze duistere diepte soms zie ik vaag daarboven die uitgestoken handen En als ik dan bloedend omhoog klauter mijn vingers die liefdevolle handen…

Opgesloten en aangedaan. Alsof er duizend olifanten hun gewicht op haar duwen en geen poging doen om op te staan. Pijn zal ze hebben, vraagtekens cirkelen rond haar hoofd. Terwijl sommigen veranderen in uitroeptekens, wordt ze door elk wederkerend vraagteken nogmaals verdoofd .…

het voelde alsof ik in een donkere ruimte zat leegte en trillingen overheerste me een racebaan van emoties opgesloten in mijn eigen gedachten geen uitweg mogelijk…

Opkomende gesluierde goudgele zon in kris-kras witgestreepte blauwe lucht voor het eerst dit jaar de uilen weer gehoord roep en tegenroep, nestelen in onze tuin uitbundigheid van groei en bloei rondom witpaarse krokus waas in lichtgroen gras de velden met geel stro en prille levenstint aan mijn zij mijn lief verzadigd in haar slaap de natuur…

Al dagen is zij druk aan het werk geweest schoon gemaakt en al doende onbevreesd met vertrouwen de operatie dag ingegaan op thee en beschuit, koffie niet meegedaan op afdeling de tas uitgepakt, vanmorgen haar spullen op stapels in de kast geborgen in bed bij het raam op de gemengde kamer dat ging snel, de rest van de dag langzamer bij…

Krokante kuikens, kip Kaneelbestoven Kalkoen, kamelenoog, Komkommersla Koek bij kamillethee, zo kant-en-Klaar Kokkin met kikkerbillen, Kaalgekloven Kaag kookt coquilles in het Koeterwaals Kieskeurig in 't kwadraat, iets Kolossaals…

Het maakt me soms zo angstig en word het vaak zo moe het voelt als opgesloten zijn 'k weet ook niet waar naartoe ik voel me nu zo machteloos lichaam gescheiden van de geest ze werken niet meer samen zoals het vroeger is geweest positief zijn slaapt nog het denken op een pitje laag ongecontroleerde bewegingen hier en daar een open vraag…

Daarbuiten schijnt het felle zonlicht, naar buiten, daar wil ik heen, hier binnen zitten de ramen dicht, en hier binnen ben ik alleen. Daarbuiten fluiten mensen, en lopen vrolijk heen en weer, hierbinnen zijn volop wensen, maar dan ook niet veel meer. Laat me ook daarbuiten zijn, waar iedereen nu is, hierbinnen voel ik me zo klein, hierbinnen…

Als ik door de tralies van mijn kooitje tuur dan wil ik even vrij zijn zelfs voor korte duur. Een lekker stukkie vliegen met anderen om mij heen er even tussen uit zijn heel even niet alleen. Maar dit zal nooit gebeuren ze laten mij niet gaan daarom bestaat mijn leventje uit op mijn stok te staan.…

Eenzaamheid omsluit hem, als in een kast zonder deuren. Met geen spleetje licht. Afgesloten, duister, dicht. Hij trekt zich nog verder terug in een andere wereld. De wereld van zijn gedachtegang. Daar opent hij deuren naar een prachtige zonsondergang. Hij hoort de merel fluiten, ruikt nog de warmte van de dag, vermengd met bloemengeuren…

Of ben jij opgesloten, voel je niks meer, doe je alles op de tast? Alles voelt koud aan en niks geeft antwoord op hoe het zich verhoudt tot jou. Klein en onrustig waad je, klam en bang door de kamer, je zet koffie maar ruikt niks, je zintuigen zitten potdicht, als een neus die verstopt.…

ik sta bij het raam en kijk naar buiten, naar de bomen die groeien, het gras zo groen, de auto's, de dieren, het land en het bos, ik kijk verder dan ik kijken kan, ik kijk naar het venster, naar de vlieg, naar de vogels in de bomen, ik wil erheen naar buiten zo vrij maar ik zit opgesloten in mijn eigen gedachten.…

Het leven, een gevangenis Elke keuze, een tralie Elke weg, een dikke muur Elke vrijheid, een farce Ik, opgesloten.…

Woorden Al maar woorden schieten door mijn hoofd Beelden allerlei beelden van de realiteit beroofd Sneller alsmaar sneller raast de wereld voort Schreeuwen heel hard schreeuwen al word ik nooit gehoord…

men dichtte je psychopathische trekken toe wat dat betekende vroeg ik toen werd je meegenomen naar een duister einde zonder bewustzijn…

lippen begeven ogen spreken uit zichzelf in besloten leed…

In zijn gedachtenwereld Voel jij je opgesloten De kronkels van zijn Denken een ondier Met tentakels die Jou meer dan je Lief is gevangen houden En jou de vrijheid Die je lief was Voorgoed ontnemen…

Er ligt een vertragende stilte in de schaduw van jouw lichaamstaal een droef verhaal, het zwijgen waard vergeten in zichzelf, gekooid niet welkom in de wereld en alles wat je tegenkomt blijft zelfgenoegzaam op veilige afstand van jouw werkelijkheid beperkingen, je hebt ze nu in dwaze dromen opgesloten.…

ze kijkt naar de mensen die bij elkaar horen ze is met niemand samen en voelt zich verloren ze mocht nooit huilen grote meisjes huilen niet maar ze voelt nog steeds de pijn van dat oude kinderverdriet ze heeft haar gevoelens volledig geblokkeerd hoe ze zich moet uiten heeft ze nooit geleerd haar emoties zijn weggestopt in de kluis…

ze kijkt naar de mensen die bij elkaar horen ze is met niemand samen en voelt zich verloren ze mocht nooit huilen grote meisjes huilen niet maar ze voelt nog steeds de pijn van dat oude kinderverdriet ze heeft haar gevoelens volledig geblokkeerd hoe ze zich moet uiten heeft ze nooit geleerd haar emoties zijn weggestopt in de kluis…

gravend naar pijnen uit een ver verleden struikel ik onvoorzien over mijn eigen graf dat me even stil doet staan, stamp 't nogmaals aan daar deze gevoelens zorgvuldig leken weggeborgen en nu veel te dichtbij willen komen grijpt het mij onverhoeds naar de keel waardoor mijn schreeuw wordt gesmoord evenals al die anderen die schreeuwen…

Twee Zwarte Pieten hebben ze geturfd Maar ja, die zitten nu al opgesloten Daarmee staat het journaalverhaal op poten Voor wie hierom te speculeren durft Wie schieten er te hulp? Dat blijft dus gissen Al ogen ze vast weer als compromissen…

'k voor hun dood mijn gelijk kom halen Zich zonder twijfel bewust van drijfzand onder hun voeten…

En werd ik niet verleid door alcohol en wiet Vrijheid is het belangrijkste dat er is Ik zit opgesloten en dat is wat ik het meeste mis…

Naast mij een levensvorm die zich uitstrekt wanneer ik naast haar lig en de perfectie bemin van een repeterend beeld wat zich op het netvlies voortbewoog in een caleidoscoop zich steeds herschikt waarin de wereld werd gewogen naar ziel, zin en norm, geschapen alleen voor een oog dat het wil zien de precieusheid rekt de nacht naar…

Ik hoop dat het nog lang zal duren lang zal duren voor ik ook stilte voor haar word. Het verstand gunt ons vast die vele liefdevolle uren maar met woorden van troost schiet ik nu te kort. Al vindt ook zij nog steeds liefde en ook geluk in dingen zijn wij niet de enigen die wakker zijn in de rozentuin, ik zou nu over die broze bloemen en sneeuw…

Hoe een huis overeind kan blijven nu die akelige ziekte ook daar wil beklijven, haar geest nu wellicht ook een ster wil zijn rest hier opnieuw al weer intens zielenpijn. Die dag dat ze niet meer zal ontwaken geen gesprekken of reünie mee zal maken, blijf het vast even roerloos op die hemeltrap kraakt hij al maanden genoeg bij menig stap.…