Alle inzendingen over martijn zonlicht

Amanda is wel tien keer vreemd gegaan Martijn was veel te vaak van huis Altijd zijn “big smile” op de buis Maar ’t lachen is hem jammerlijk vergaan Gelukkig lijkt de vree nu weer hersteld Ze was na tien keer zeker uitgeteld ----------------------------------------------------- AMSTERDAM - Amanda Krabbé heeft onthuld dat ze Martijn heeft…

Amanda is wel tien keer vreemd gegaan Martijn was veel te vaak van huis Altijd zijn “big smile” op de buis Maar ’t lachen is hem jammerlijk vergaan Gelukkig lijkt de vree nu weer hersteld Ze was na tien keer zeker uitgeteld ----------------------------------------------------- AMSTERDAM - Amanda Krabbé heeft onthuld dat ze Martijn heeft bedrogen…

Martijn uit Amsterdam is jarig, maar verheug je niet te voorbarig.... Feliciteer je hem met een zoen, denk na vóórdat je dat gaat doen! Want hij is op zijn kin wat harig......…

hij heeft van zichzelf een dode gemaakt zij het een milde dode die weleens van zich laat horen voor ons bestaat hij sinds jaren uit een stem zijn lichaam houdt hij voor zichzelf het moet al oud zijn nu hij heeft van ons een blinde familie gemaakt we zijn getraind op zijn stem horen precies hoe hij zich voelt ook al blijft hij praten…

Er is niets aangenamer dan onder de bomen te zijn in de schaduw beschut tegen het felle licht van de zon Daar zijn wij ongezien en onbespied in het halfdonker in een schemering waar alles ineen vloeit zich samenvoegt waar harde contouren verdwijnen lieflijk en zacht een nieuw zintuig zich opent waar geheimen worden bewaard…

Ik adem het licht De lucht glijdt Langs mijn gezicht Mijn voeten komen Los van de grond Die me met alle macht Wil ketenen met haar Grijpgrage tentakels Ik zweef, en leef eindelijk In het moment…

Pauw en de Wit gisteravond::: ik dacht die staan voor wereldnieuws maar het werd: 'Eigen volk eerst': het Televisie-Ring Gala  nog net niet postuum maar een pandemonisch applaus in een glitter, gelikt, gelakt, gekakt Carré vol van eigen volk tv-BN-ners voor de man op weg naar het einde de golden boy Martijn Krabbé publiekelijk sprak…

Adem het licht Adem de lucht Adem de wolken Achter elke zucht Adem de stralen Die alle donker In de uithoeken Van je hart voorgoed Doen verdwijnen…

Riviertjes biggelen langs ruiten Al zwaaien kruinen driftig nee: Geduchte wind heeft vrij entree Aan ’t muiten zijn mijn stoelen buiten Ik voel me niet appassionato Waar blijft het zonlicht pizzicato?…

Dali Venus delen ongevraagd geleend in vlakten bergen versteend Zie ik dat haar ogen links onder mij beginnen te bollen De vinger dwingend binnen gaat zoekend rond te tollen Dan knekels van het zwarte paard steigerend staat op hollen Onderga ik wereld van surrealisme indringend gericht Zo ik weer verward exit treed verblind mij zonlicht…

binnen is het stil de orkaan is gaan liggen zonlicht op mijn huid…

Niets krijgt me nu nog stuk 'k ga dansend door het leven en lach de zorge-lijken uit geen oordeel laat nog beven Ik dans de wereld door gedragen op de stralen van zonlicht in mijn hart voorbij de ziekten en de zorgen, na pijn en lijden, dood en smart glanst weer opnieuw de dag haar zoemend pad langs glanzend licht en bloemengeur naar morgen…

Wat een verademing, na al die dagen met storm en regen koesteren we ons nu aan de stralen van de zon wat een zegen dat een gevoel oproept van welbehagen…

ik keek in je ogen zag de tranen branden verdriet stond er in geschreven ik nam je bij je handen we spraken zonder woorden het was puur samen delen je verdriet laten gaan proberen je hart te helen ik neem je mee naar de sterren waar geen tijd bestaat daar waar alleen liefde is waar verdriet je hart verlaat ik wil je ogen weer zien…

Zojuist werd het net Opgehangen Schilderij van dode paling En stikkende zoutwatervis - Eerder een collage, eigenlijk - Weer uit het water In de lucht, boven De boot waar het al weken Regenachtig miezert Getrokken als zoutwaterthee vissen over boten vliegen Vogels onder dekken duiken En de visser zeker weer Gedwee naar zee? Nee,…

Terwijl wij ieder zo genoten van een zonnig dal vol witbeslagen bomen had jij zelf toen al besloten dat het gevreesde einde toch zou komen Terwijl ik uren dwaalde in gedachten omgeven door de winterse kou had jij toen al eerder besloten dat ik niet echt de ware was voor jou Nu twee jaargetijden later de zomer laat mij nog niet vrij word…

verward door pijn en verdriet.. voorbijgestreefd aan mijn doel.. drijf ik in een zee van tranen.. op zoek naar mijn gevoel..…

ik geef je een bloem recht uit mijn hart voor al je smart ik brand je een licht voor al je verdriet dat mijn hart ziet ik wens je de hoop vanuit het diepste water kracht te vinden voor later om steeds te kunnen blijven begrijpen, dat wij allen als mens jou willen begrijpen in het juiste licht…

Zoveel vragen, spoken door mijn hoofd.. Ben jij de man, die mij van mijn hart heeft beroofd? Zoveel vragen, spoken door mijn hoofd.. Ben jij de man, die wél in mijn toekomst geloofd? Al die vragen, komen maar op 1 ding neer.. Ik twijfel over onze liefde, en dat doet mij zeer. Ik weet dat ik van je hou, maar is dat wederzijds? Ik investeer…

Het einde is nabij En het enige wat we doen, We kijken toe Hoe alles wat we hebben Stuk gaat Door wat wij doen Praten Beloven En niets doen Is accepteren wat je aan ziet komen Laat los, In godsnaam laat los Laat alles los wat dit kan laten gebeuren…

Is de mens een parasiet Die het hemels evenwicht verstoort En kans ziet Met zijn egoïstische zelfdrang Het voor alles te verpesten…

"Heb je nu alle anglicismen genoteerd?" Vroeg de leraar zwaar geïrriteerd. "Ja ja, wacht! Ik ken er nog wel vier." "Maar ik rende uit papier."…

Ik zit mij voor 't vensterglas Onnoemlijk te vervellen Ik wou da'k twee linguïsten was Dan kon ik samen spellen…

Een kleptomaan uit Mokum Vond het leuk om vuur te stokun "Een kleptomaan?", vroeg iemand Jahaa, dat zit zo, want... ...De lucifers had hij gestolun!…

Als ik de zomer niet haal Begraaf me op een warme winteravond Proef intens van 't laatste geluid Seconden doden en doden vergaan Kus teder mijn tere huid Liefde leeft en leven moet gaan Als ik de zomer niet haal Begraaf me op een warme winteravond Laat je lach zachtjes met me meegaan En haal weg m’n verdriet Fluister stilletjes mee…

perfectie behouden Ik sla een arm om hem heen En weet dat het zonlicht Nog even op ons zal moeten wachten…

Lichtgordijn van zonnestralen ongeacht de datum van de dag goed weten, leef gewoon vandaag wacht niet tot de morgen aanklopt Hemelblauw streelt de lucht witte schapenwolken hier en daar gedreven door de warme wind die aankomt gevlogen uit het zuiden Verdrijft de winterse temperaturen die worden terug gedreven, weg van hier weet men zo de dag…

Zonlicht klatert in zomers verlangen over mijn genietend lijf wanneer ik onbezorgd de tuin in loop vergeet ik de politiek van de ontstemden de klaagzang van betweters gelaten vrolijkheid van de gemaakte clown boosdoeners onechtheid ontucht van de zielenpriesters en ik heb het leven lief met alles wat ik in mijn tenen voel.…

met hoofd gebogen tranen in ogen 't licht valt over m'n donkere haar 't is net een donker waas waar men niet meer uit kan komen om van nieuwe resultaten te dromen ik voel met mijn handen naar dat ongrijpbare licht het geeft mij totaal geen zicht op het leven op de strijd droomt gij ook wel eens van vrijheid…

zo lichtvoetig dat ik hem niet hoorde toen hij in een oogwenk met jouw ziel verdween ik hoor je praten ik zie je schaduw op de muur van de tuin je leefde daarnet nog een onpeilbare god trok je ziel zwijgend naar een lichtloze ruimte je lichaam liet hij achter…