Alle inzendingen over martinus

nu moet ik gaan: de bloemen sterven, martinus, en het donkert al. als ik je weer ontmoeten zal, zal ik mijn naam in jouw huid kerven. dan zal ik zingen van de zwarte dag en van de schaduw die wij moesten delen en van de vloek die sprong in onze kelen en van het mes dat in jouw handen lag.…

uit het warme zuiden de mare: Martinus, de nobele heilige, van soldaat naar pontificaal. een doorsneden mantel aan de goddelijk noodlijdende is een boodschap van Gods Woord.…

Martinus Nijhoff wentelt in zijn graf en ondergaat zo zijn posthume straf. Verwacht men nieuwe poëzie misschien? Cultuurrespect, ach, kom daar nog eens om: in Utrecht bouwt men hoger dan de Dom.…

Dat hoge voorhoofd, die levensechte snor, de witte boorden onder je colbert, ernstig kijk je deze kamer in, boven je tekenblok een peer tussen je duim en vinger. Een potlood in je rechterhand klaar om te schetsen wat je ogen zien. Zolang je deel uitmaakte van een huisgezin zag je ze fantaseren: wat wil hij toch vertellen met die peer…

Wild duwt zich een dier naar vrijheid, onder mijn huid – en doet mij dansen.…

Op zich is het begrijpelijk, om niet te zeggen werkelijk waarachtig imitatierijk alsook navolgenswaardig! Velen zouden aan uw act een voorbeeld kunnen nemen, ook ik ben er tedienaangaand inmiddels veel vergeten Er ruischt een overvloed aan doffe vlekken zwarte inkt mijn oeuvre zit vol smetten van twee- of derde garnituur die vader…

Ik krijg haar in dit leven niet te zien. Ik wil er ook niet heen. De overzijde want hel of hemel wil ik graag vermijden, zo lang het kan. Ik hoop op honderd tien gezond en van het leven rijk gedronken, de aardkloot rondgezworven wijd en zijd - genoten van de schier oneindigheid en de muziek, dat mij de oren klonken. De zee van liefde die ik…

Regen, gesloten rolluiken; de stad slaapt nog – De eerste tramrit.…

Als ik de groene luiken openzet, Zie ik de bloemen om het raam heen trillen Druipend van tintelende dauw, en kil en Overzoet waait een geur door mijn gebed. O wonden, o bloei Gods! Mij is in 't bloed Eén uwer ranken dringend en uitlopend, Die, als uw lente eenmaal mijn zijden opent, In duizend bloemen mij uitbreken doet - Een vreemdling…

Wij stonden in de keuken, zij en ik. Ik dacht al dagen lang: vraag het vandaag. Maar omdat ik mij schaamde voor de vraag wachtte ik het onbewaakte ogenblik. Maar nu, haar bezig ziend in haar bedrijf, en de kans hebbend die ik hebben wou dat zij onvoorbereid antwoorden zou, vroeg ik: waarover wil je dat ik schrijf. Juist vangt de fluitketel…

Mijn eenzaam leven wandelt in de straten, Langs een landschap of tussen kamerwanden. Er stroomt geen bloed meer door mijn dode handen, Stil heeft mijn hart de daden sterven laten. Kloosterling uit de tijd der Carolingen, Zit ik met ernstig Vlaams gelaat voor 't raam; Zie mensen op een zonnig grasveld gaan, En hoor matrozen langs de…

't Werd stil aan tafel. 't Was of wijn en brood Werd neergeslagen uit de greep der handen. De kaarsvlam hing lang-wapperend te branden En 't raam sprong open door een donkre stoot. Als water woelden in de nacht de landen Onder het huis; wij voelden hoe een groot Waaien ons aangreep, hoe de wieken van de Vaart van de tijd ons droegen naar…

Ik droeg nog kleine kleren, en ik lag Lang-uit met moeder in de warme hei, De wolken schoven boven ons voorbij En moeder vroeg wat 'k in de wolken zag. En ik riep: Scandinavië, en: eenden, Daar gaat een dame, schapen met een herder - De wond'ren werden woord en dreven verder, Maar 'k zag dat moeder met een glimlach weende. Toen kwam de…

Een geur van hoger honing verbitterde de bloemen, een geur van hoger honing verdreef ons uit de woning. Die geur en een zacht zoemen in het azuur bevrozen, die geur en een zacht zoemen, een steeds herhaald niet-noemen, ried ons, ach roekelozen, de tuinen op te geven, riep ons, ach roekelozen, naar raadselige rozen. Ver van ons volk…

Ik ging naar Bommel om de brug te zien. Ik zag de nieuwe brug. Twee overzijden die elkaar vroeger schenen te vermijden, worden weer buren. Een minuut of tien dat ik daar lag, in 't gras, mijn thee gedronken, mijn hoofd vol van het landschap wijd en zijd - laat mij daar midden uit de oneindigheid een stem vernemen dat mijn oren klonken. Het…

.' - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - uit: Nieuwe Gedichten van Martinus Nijhoff (1894-1953)…

Ik zou een dag uit vissen, ik voelde mij moedeloos. Ik maakte tussen de lissen met de hand een wak in het kroos. Er steeg licht op van beneden uit de zwarte spiegelgrond. Ik zag een tuin onbetreden en een kind dat daar stond. Het stond aan zijn schrijftafel te schrijven op een lei. Het woord onder de griffel, herkende ik, was van mij.…

Over de duinen Woei een lied - Verstoor je mijn tuin en Stilte om niet? En langs de stranden Waar hij ging - Neem dan mijn handen, Lieveling - De stormwind riep en De regen riep - Je voeten liepen Waar ik sliep. Telkens bedolven…

- O oude boom in de achtertuin hoe kaal en lelijk is je kruin, ik vraag mij af of jij nog leeft, zo weinig vruchten als je geeft. - O eenzaam schrijvertje in het raam, je vrouw en kind zijn heengegaan, ik vraag mij af of dat jij schrijft het enige is wat je overblijft. — Stil! Hoor! De nachtegaal hervat zijn lied in 't hartje van…

Er staat in mijn hart een boompje gegroeid, De wortels zijn bloedig rood, Maar de bloesems zijn, als het boompje bloeit, Sneeuwwit langs de tengere loot. 's Nachts droom ik van vogels en laaiend vuur En hoor verward gekras, Maar een lied rijst in het morgenuur Als een feniks uit as. En van de liefde…

In deze morgen zie ik dat de nachten Dragend geweest zijn, van extase zwaar - En onze dagen, lichtend in elkaar, Ernstig van de bezinning der gedachten. Boven de warreling van zwarte nachten En witte dagen, staan wij, boven 't jaar. En zien de harde oneindigheden naar Het wentlen onzer wereld zich verzachten. Ik heb me plat tegen de grond…

Zijn ogen waren onnatuurlijk groot, De bleke handen te roerloos voor daden - Zoals een bloem uitbloeit met open bladen, Droomde zijn leven open naar de dood. Zijn zwakheid glimlachte als een kind glimlacht, Wanneer zijn tuin bevroren is van winter - Hij stond voor 't raam en, glimlachend naar ginder, Zong hij zijn zachte liefde door…

De bloemen staan in 't donker bed Als porseleinen scherven - God heeft ons op de wereld gezet, Het leven kan niet sterven. Ieder mens is een hovenier, Ieder mens is een graver: En zacht en diep graven we hier Een kuil voor ons kadaver. Maar 't leven is te vast en hard: Of we al een rustplaats graven, Nog nimmer kwam de grote…

Vliegen en vlinders, kinderen en bijen, al wat als stipjes vonkt door de natuur, warm, blij en snel, moedertje, schoot van vuur, daar hield je van, en zie, die bleven bij je. Want als ik hier de diepe stilte intuur, stijgt het zo glinsterend op, dat ik moet schreien, en duizend lachjes, liedjes, mijmerijen, tintelen uit het gras naar…

Moeder, weet je nog hoe vroeger Toen ik klein was, wij tezaam Iedre nacht een liedje, moeder, Zongen voor het raam? Moe gespeeld en moe gesprongen, Zat ik op uw schoot, en dacht, In mijn nacht-goed kleine jongen, Aan 't geheim der nacht. Want als wij dan gingen zingen 't Oude, altijd-eendre lied, Hoe God alle, alle dingen,…

Zij hadden een stem in het licht vernomen: ‘Laat de kinderen tot mij komen.’ Daar gingen ze, zingende, hand in hand, Ernstig op weg naar het Heilige Land, Dwalende zonder gids, zonder held, Als een zwerm witte bijen over het veld. In de armen van een der kinderen lag Een wolken-wit lam en een kruis met een vlag. De mensen gaven…

Vreemd pizzicato van verre gitaren, Hoorden we buiten reeds de vogels zingen - De zon kwam door de kieren van de zware Gordijnen in de stille kamer dringen. Maar ons gezicht en alle dingen hingen Nog in 't vermoeide licht der kandelaren - En tussen ons, als grote spoken, gingen Waanzin van woorden, wanhoop van gebaren. Dit was het…

Het vroege zonlicht trilt in de cipressen, Drijft als een blonde schaduw over 't gras En stroomt, huiv'rend in 't hoge vensterglas, In 't blank boudoir der grijzende comtesse. Dezelfde dag moest steeds opnieuw gebeuren, - Hoor de gekooide vogel boven haar - Weer buigt haar witgepoederd kapsel naar 't Borduurwerk van verguld en bonte…

Het is volle maan, uit het café klinkt muziek -- Ik hoor er niet bij.…

De hemel lokt ons, een geur van hoger honing -- trekt ons naar boven.…