Alle inzendingen over mot

Een klerenmot uit Lutjegast Komt regelmatig uit de kast Toch gaat er bij zijn coming out Herhaaldelijk iets grondig fout ‘Ik word’, zegt hij, ‘haast alle dagen Verjaagd, bespoten of geslagen Het is toch eigenlijk te zot Als ze me zien heb ik al mot’…

het trok de rits omlaag, ze spartelde, speels en tegen, maar elke mot herinnert zich het licht in haar cocon.…

terwijl hij zijn woorden over haar uitkotst kijkt zij vol ongeloof dwars door hem heen ogen die priemen maar stuiten op datgene wat hem ooit zo week maakte ze knipoogde en lachte gemeen *…

Maar een mot sterft slechts een kleine dood, landt liefdevol in zijn moeders schoot.…

Er waren twee motten Één van hen dacht, die zotte complotten, ‘k wil niet worden bedot ‘t vloog hem zelfs naar de strot Hoe hun vriendschap toen vlotte?…

het regent mot en calimero strooit weer handgranaatjes…

De bieren dorsten die ik les zijn borsten die ik evenmin beklim / bestijg (als ik begin) Het raam weerkaatst een koele maan ik zie gespiegeld op zijn kop je handen op mijn lippen staan…

zonder ben ik 3 coupletten zonder ben ik paraplu zonder ben ik sigaretten zonder ben ik déjà vu zo zonder ben ik zonder ben ik scheve schoenen zonder ben ik wortel-quiche zonder ben ik zuigend zoenen zonder ben ik lichte bries zo zonder ben ik zonder ben ik dode mussen zonder ben ik oude fiets zonder ben ik kaas ertussen zonder…

Het wonder waar ik steeds op wacht is ongetwijfeld rond en zacht Het komt – zo heb ik het bedacht precies om half negen En anders pas na middernacht…

lamplicht vangt een mot de wrede vuurgloed verzengt het vleugelpapier…

Het is laat, bedtijd, rondom de lamp walmt een wolk -- van witte motten.…

Het geluk mag wel eens toeslaan in grote moten zoals de ongewervelde liefde zoals een vrouw met haar blikken pijltjes trekt tot in mijn aarzelende lendenen zij de bronst maant met krommende rug mijn ruggegraatloosheid besluipt het gat van de schroom dichttrekt met grote moten van haar toegeeflijke schoot…

Platanenleed Takken Nodeloos geamputeerd Ik was het die ze op moest pakken in niet te tellen moten hakken Moedwillig de natuur versjteerd…

Ik rapporteer je van een regen mies en mot het kan niet op kijk ik naar buiten ik hoor ze hagen hangen zuchtend gammel in de natte wind…

De Belg moet nu blijven in zijn kot en wipt ze buiten die met het snot zo word je niet ziek geen corona piek wordt het virus verplet als een mot…

Pancras had mot met een melkmeid in bontjas zij wilde concessies met meer variaties maar hij wou alleen op z’n hondjas hendrik…

Het is u ongetwijfeld opgevallen Reclamespotjes worden pas goedgekeurd als ze geraffineerd zijn ingekleurd Dat promoot diversiteit voor allen Woke duwt kleur door je strot tot je er van kotsen mot…

- zoals deze wanneer vogels weggevlogen mij verlieten voor een verte die ik nemen kon wellicht dacht ik aan langvergane dagen van verlaten witte wolken die genomen door de vogels zomerden in vergezicht In winters hing ik niet aan slaap die was voor dwazen - radelozen nee - nog liever brandde ik mijn ogen rood in evenwicht en ving ik motten…

Maar aan zijn sprieten eerste klas voelde de mot van was en hij ging pas toen de potten riepen 'oprotten We houden ’t op samen in ’n ouwe jas'.…

die nacht was 't volgens de postkaart begonnen te sneeuwen als motten dansten de vlokken rond de panden om vervolgens zacht op bomen, boerderijen en huizen te landen alsook op struiken en heggen: gelijk een groep spreeuwen een stevige bries kondigde zich voorts vanuit het oosten aan witte sneeuwgordijnen sierden in een oogwenk de bomen waarin…

in voorjaarsregen ruist de smeltende sneeuw met vergeten stem een dichter met vier zijn eerste gedicht kwam pas met veertien jaar - een wond met roofies hoe heet kan je ze eten de korstjes op je lip bysshe een poging de mot is aangetrokken tot de morgenster naar het oude nest waar stilte geen stilstand is waait het raam open…

Haar laatste kerststukje Bij het flakkerende licht van de kaars Zag zij zichzelf in kleur en glans Rondfladderend op haar laatste bal Gelijk een mot in zijn laatste dans In eenzaamheid verwachtend Leegte en niemendal…

Sleets, met meer mot van rot dan fleur van vlinder in steeds maar minder ver verschiet weet ik bij leven en bij machte van die zachte dodendeur, bitterzoete pil van allerlaatste vrije wil voor dan en voor daar ginder maar nu nog even niet.…

In onze monarchie wordt kruit verschoten Zoals ook Alexander destijds deed En omdat hij zo veel van knippen weet Verdeelde hij de navelstreng in moten Weer blijkt dat de Oranjes zich beroemen Op nooit de dingen bij de naam te noemen…

Ik moet nog vlug een nieuwe doofpot kopen een rookgordijn, een proefballon en zo Charismapil, een kaasschaaf, een bon mot en snel nog langs de tunnelvisie lopen Op zoek naar achterban die is verdwenen Vooral moet ik m’n twitterduimpje trainen…

Deze kamer is een woestenij vliegenmeppend om de troep te zien daaronder ligt nog meer. Stoffige spinnewebben tv-schaduwen op de verre muur gevangen in nachtstrikken nu. Jouw bleke reflectie in het raam-wonderland…

Te lang al heb ik Mijzelf in jou verloren Te vaak al door dik en dun Je op handen gedragen Terwijl dat voor jou nooit Zichtbaar was, en nooit te Ver kon gaan - zie ik Eindelijk in dat ik de Mot ben die zonder uitzicht Op beter om jouw kaarsje In steeds kleiner wordende Kringetjes zijn leven aan Het verliezen is…

De vaste waarde van het eetmoment Wordt nu ontdaan van burgerlijke trekken We willen waar het kan voortdurend snacken Al zien we groen van elk ingrediënt En waar dat leidt tot mot op werkvloeren Daar gaan we over tot het actievoeren…

In Caïro staat een plein vol demonstranten Iran beledigt ons tot op Ben Bot De JSF zorgt elke keer voor mot Groen Links wordt gehalveerd zeggen de kranten Maar dat is nog niet alles, want ik vrees Een zeperd straks in mei met de drie J's.…

Op een keer stond ik met mijn fiets voor het voetveer van Woudrichem nu schaterlach ik steeds meer bij de oversteek terwijl ik afrem het kost geen kapitalen maar die eerste keer zag ik op een houten bordje op de pont wat er opstond "heen motte betaole en weer weer"…