Alle inzendingen over naar aanleiding van een Japanse ets

een uil rust op een knoestige tak zijn vleugels licht gespreid laag aan de hemel verlicht de maansikkel het donkere tafereel de wassende maan en de kale tak verhalen over het einde van de herfst de aankomst van de winterkoning is nabij…

de lange schaduw van een monnik de schone was die buiten hangt het dak vol gaten na de wervelstorm verweerde muurtjes naast een verlaten boerderij in de zon sporen slechts van menselijke aanwezigheid kijk traag aandachtig naar die verstilde langzame leegte…

zijn gebroken hoofd draagt nochtans toch standvastig duizend sporen van verraad hoeveel kwaad er was geschied verkwanselt en besmuikt waar vrijheid naar de rotting ruikt van duizenden verdoemden ach daar binnen ruist zijn frase langs de schotten van de dood en in zijn nood verkleurt zijn blikveld niet- daar achter glas het houdt zijn…

verberg je maar in de hel van koude woorden achter glas van twee maal twee maar toch beschermd tegen zijn wrok het hemd is nader dan de rok maar jij betrok mijn beeld voor altijd onverdeeld in schuilkelders vol zand het is de tijd die aan mijn hand dit leven kwijt aan jouw verstand…

wat overblijft is veel een voorwerp, dat de grip verbergt op angst, op lijden en verzet de brokken in je keel het haastig schietgebed een klein gebaar na oorlogsjaren waar nog steeds ons bloed aan kleeft dit masker spreekt met glazen ogen en een weggesloten mond over weerloos onvermogen en de weerbaarheid van ondergronds…

de trage gang van oorlogsdagen vraagt een bange blik om moed gepast bij holle buiken en de gloed van koortsig toevlucht zoeken -bij elkaar kijk maar door het glas dat boven gas en licht met uitzicht op jouw stervensduur en dat dan ieder uur kerf de angst in duizend ogen kras de dagen in de muur…

lag het verborgen in de weerstand tegen gas? men wist dat er bescherming was een masker met de naam van Vrede en de faam van een fabriek die door de dramatiek van angst geen vaandel had veiligheid aanbad het spel van immer zeker weten elders, in de kamers waar een Jood werd weggesmeten stierven duizenden –tegelijk dat is waar…

vanuit het glazen huis dat vrijheid heet fluistert een decreet rond veilige besluiten achter ruiten blinkt slechts zwart beplakt, waar duister rauw doortrokken wordt door smart een hart klopt hoopvol binnen dat wat zuiver ademend, de roep van leven weet zelfs nu na zoveel jaren onderdrukt het beeld vol gas met glans de vuile spiegel…

mijn zienswijze, ze duidt op jou, jouw vrijheid en de nood er tegen in te gaan als de bezetter anders denkt zijn gekrenkte trots is als een baken in het laken van zijn macht wie heeft jou naar hier gebracht? de zuiverheid van eeuwen bloed doet mensen buigen rond hun erfgoed, maar verzet omvat veel meer het weigert elke keer om weer…

dit gezicht verstopt zich niet alleen geloken ogen als waarheid achter deuren ligt waar dood al heeft gewogen het verzet schuurt tegen gas, de galbult van de nazi’s in hun jeuk om wat zo anders was, dan levitaties van gevoel voor even veilig voor verraad maar kwaad is al geschied de vijand ziet jouw angsten niet maar slechts een masker…

verkleur je zicht naar vrije wolken… door dit glas lijkt het niet veel jouw ademnood verrast je keel als razzia’s de straat bestieren veiligheid voelt zo beperkt het werkt niet, als een ander onderduikt – en stikt- het riempje strikt nog rond het hoofd maar toch je hebt er altijd in geloofd dat ooit de lucht jouw adem sterkt…

ik beantwoordde de gestelde vragen maar dacht reeds aan iets anders zag de toekomst gans veranderd moest nu maar de gevolgen dragen beslissingen nemen onder invloed dat is solliciteren om problemen ik ben de boeman van mijn ondernemen en de naweeën smaken bitterzoet ik heb gebeden en tot God gepraat voelde me geen minuut op mijn gemak…

nu vogels zwijgen, en de zon zich uitstrekt, over zand en zee die eindeloos de wolken volgt, langs blauwe waterkanten ligt het binnenland gedrenkt in bloed een dodelijk reces de mensheid krijt, in wanhoopsmoed en vol gebarend, langs de snaren van respijt voor altijd kwijt voor altijd lichtloos en voor altijd aan de grond genageld…

neem mij mee kleine engel in het doen en laten hier ben ik voltooid mijn vleugels zijn sterk genoeg om te vliegen van het tijdelijke nu naar eeuwig zijn hier ben ik mijn koffers gepakt dankbaar en tevreden klaar in het nu neem mij mee maar naar de overkant waar ik plaatsneem in eeuwige herinnering neem mij engel op je vleugels…

De Heer is mijn licht, mijn behoud Daarom ben ik voor niemand bang Want Hij beschermt mij levenslang Ik blijf aan Hem toevertrouwd. Ook al willen vijanden mij verslaan Dan hoef ik voor hen niet te vrezen Want God de Heer zal bij mij wezen Hij zal de boze voor mij weerstaan. Al drijven ze mij ook in het nauw Ik blijf vertrouwen op mijn Heer…

De Heer zal u steeds gadeslaan Van Hem mag u hulp verwachten Alle dagen en ook alle nachten Want Hij blijft met uw lot begaan. De Heer slaapt of sluimert niet Hij is als een schaduw aan uw zij En blijft u altijd heel dicht nabij In vreugde maar ook bij verdriet. De Heer wil altijd uw helper zijn. Hij die hemel en aarde voortbracht En aan…

Prijs de Heer, want Hij is goed Zijn liefde duurt in eeuwigheid Dat allen Hem eren, wijd en zijd Voor al het goede dat Hij doet. Prijs de Heer, Hij geeft ons kracht Laten we Hem loven met een lied Voor de zekerheid die Hij ons biedt Alles heeft Hij voor ons volbracht. Prijs de Heer, want Hij is onze God Hij zorgt voor ons, heel ons leven…

een nieuw boek wordt geopend het nieuwe leven begint de eerste bladzijden worden beschreven daar waar de bepaling van het leven begint de hoofdstukken die volgen geven richting aan de levenszin hoe het boek zal eindigen bepaalt de zingeving van het begin…

de blauwe nacht zwijgzaam en stil nachtuilen dier en avondmens een nachtelijk kantoor je kunt niet binnenkomen er is geen deur tankstation aan het einde van een snelweg het huis in de buurt van de spoorweg in de ochtendzon zit zij op het bed staart naar buiten wat gebeurt er als je alleen bent in een stilgevallen stad…

Ik heb deze ochtend in jouw armen gelegd verwonderd over zoveel schoonheid lachen ogen spontaan geluk achter glas tracht ik weemoed te vangen doch het vlies te dun om zelfs maar broos te zijn laat zich net niet vastleggen…

Rivier, kerk en Hollandse lucht mooie contouren van toren Decennia terug, leg- de men hetzelfde plaatje vast. Hoe- wel de Dijk niet was opgehoogd bomen stukken klei- ner waren kribben nog in ontwikke- ling en jij en ik samen vloeibaar…

Helemaal alleen zonder dak boven mijn hoofd ik ben onzichtbaar Met breekbaar hart en ernstig eenzaamheid in deze veranderlijke wereld kom ik hem tegen, een arm kwetsbaar persoon die er sjofel bijloopt met tijdelijk verlies van gezichtsvermogen die hij nog niet zo lang geleden kreeg. Dat hij vervuild verweerd vergrijsd is kan ik helemaal…

een haiku is een hengelaar die hengelt naar een lieve glimlach ~~~~ Hollandse nieuwe : die eerste verse haiku glimmend van de lach ~~~~ vet van de glimlach presenteert hij zijn haiku de letters glimmen…

Verwaaide namen de wind draagt hun stemmen mee stilte luistert toe Tussen de grafstenen ligt de tijd, verweven met de grond, waar namen langzaam vervagen onder de schaduw van het gras. De geschiedenis huivert in de winden die door de bomen trekken, terwijl de aarde de verhalen van hen die gingen, zachtjes bewaart. De wind fluistert over…

in een kamer een vreemd bed je mond zo hard als een streep met een scherpe lijn op papier gezet je ogen in een bleek gezicht zien geen werkelijkheid maar dromen een gedicht lief, de tijd heelt niet onze wonden vervaagt alleen dat moment van die ene seconde…

Gelijk de droom eens kinds is, dat een dag Van wandelen en spelen buiten stad In zwoele zomer-hette heeft gehad: Een uchtend, dat het landschap zonnig zag; Een middag, dat de lucht gestapeld lag Vol donkre donder-wolken, en 't kind mat En drensend voort moest over 't zandig pad Met in zijn oogjes stof en spinne-rag; En in de spoortrein…

Geen aanleiding, niets te melden, maar wel iets, iets willen horen, zien, wat zwarte letters op wit scherm, die licht, die verwarmen, waarvan je denkt dat ze je een beetje bij die ander laten zijn, gewoon die zwarte letters ja en de inhoud natuurlijk maar het lijkt of alles gezegd, maar niet hoe je het ervoer, en alsof over dagelijkse…

vriendschap gelijk kinderen klautert de horden vallend en opstaand roetsjt zij geluk van samen zijn vriendschap grift zich herinnering van ruiterlijke ridderlijkheid die zich klonen laat zoals een paardenbloem haar nootjes blazen laat vriendschap deelt en speelt gunt elkaar de bal ravot zich een stalen ros stift het leven gelijk…

Muren die lijden onder duizenden speldenprikken van irreële gedachten. Ik, de metselaar, zwoegend voegend, niets herstellend. Het verdampen van mijn krachten. Ik voel de onmacht. Schelle mineur noten verschijnen. Een nieuw partituur ontvouwt zich. De voegen barsten. Hoge noten verzwakken mortel. Triolen van bassen, krachtig…

Wie durft? Als je verdwaalt in je hoofd, als jezelf niet meer gelooft, als je elke dag opnieuw begint, als je niets nieuws meer verzint, wie ben je dan nog? Wie durft? Als je gedachten blijven dolen in onpeilbare, diepe holen vergeefs zoekend naar een doel, vergeefs zoekend naar gevoel, wie ben je dan nog? Wie durft? Wie was je…