Alle inzendingen over neerlaten kist

van haar kist neergelaten op diep zacht zand rust zij op Gods fundament!…

Ik zou het liefst bij een begraafplaats willen wonen ja, met zo'n mooie oude kerk met toren, 't liefst een katholieke, een roomse waar nog ondeugende dingen gebeuren, maar ook de ontroerendste, de meest hartverscheurende, verdrietigste,omdat de dood nooit went maar ook voor de ongelukjes met het dragen, het neerlaten van de kist door het verkeerd…

vandaag voelt de wereld aan als een wolk waarschijnlijkheden en ik laat alle dingen zijn zoals het gras, de wind en de bomen de regen laten komen de vogel ging zitten in de boom met de onhoorbare grondtoon de wolken botsen tegen de zon met de onhoorbare boventoon de anti-wolken botsen tegen de anti-zon in de vijver zonder vooroordelen…

Onder de stralende zon Een eindeloos ritueel Kist na kist na kist Van ruim naar wagen Gevat, getild, geschouderd Gedragen op gelijke wijze Kist na kist na kist Van ruim naar wagen Een fles rolt voorbij Rimpel in het ritueel Kist na kist na kist Van ruim naar wagen Nog zoveel te gaan De komende dagen Kist na kist na kist Van ruim…

Het leengeld -ophijsen, neerlaten aanspreken, instoppen toedienen, afvoeren - betalen wij graag. Hoor de eeuwigheid lachten om het pietepeuterige dat kleine strookje tijd waar die families toch allemaal zo voor rondrennen ------------------------------------- uit: 'God gaf ons apparaten', 2012.…

Dus Rutte wil weer naar Afghanistan En deze keer naar Kunduz in het noorden Ze schijnen je daar niet zo te vermoorden Er wonen louter lieve Taliban Straks blijkt dat we opnieuw zijn voorgelogen Wanneer de eerste kist wordt ingevlogen.…

De kist kan nu voorgoed gesloten worden, ergens in mijn hart weer veilig opgeborgen. Maar deze keer is mijn leven op orde, weg met alle zorgen.…

mijn best de rest van deze dag nog te redden nog maar kort geleden keek ik nog in jouw vertrouwde ogen nu doe ik zo mijn best om onopvallend mijn tranen te drogen het liefste laat ik alles vandaag staan laat ik deze dag zo aan mij voorbij gaan naast dat ik vandaag jou voorgoed moet laten gaan moet ik ook nog met een toespraak naast jouw kist…

het spotje beschijnt niet meer dan het bruine gordijn zonder motief tot schijnsel op een scherm als licht op het kussen waar eens jouw hoofd heeft gelegen nergens een plek voor de voeten in schemer geamputeerd het stond hem niet zelfs geen gezicht er is oneindig gezocht naar een passende kist…

Zolang de middelpuntvliedende krachten De chaos van 't divergent herenleed, Wat een gebrek aan concentratie heet, In dolende droommensen niet verzachten Is daartoe een minzame muze bij machte Die zich ontdoet van het satijnen kleed Waarin omwikkeld ze haar binnenbrachten Voor de sultan die haar, sprokenzegger, verwachtte Voor fabelverhalen…

stil in een kist bleek en wit gedachten overal maar nooit uit m’n geheugen gewist stil in huis en kist in de hoek hier was ze thuis moeder en dochter allebei dood te fanatiek om zo stil te liggen in een kist netjes opgepoetst een raampje erin bleek en wit vredig in een kist mensen komen en gaan gedachten zo verschillend maar toch…

Ze rust veel op haar zijde al het blijde van de diverse zangvogels de bloeiende bloesem in zich opnemend. In ’t echt en in gedachten loopt ze soms in de tuin bezoekt vertraagt aan zee menig duin en stiltegebied dat alles met haar euthanasie in het verschiet. Ik zie een stuk onbetreden daar beneden. Hoe verder ze wegloopt van deze plek…

Jan droomde van een kist vol goud. Hij werkte zich krom en werd veel te snel oud. Het goud heeft hij op een haar na gemist. Maar iedereen vond het een heel mooie kist.…

er vallen tranen op je kist…

De witte rozen op je kist deden denken aan eerdere uren, voor elk levensjaar gaf jij een roos, waarmee je liefde wilde sturen. De witte tulpen op je kist, deden denken aan al die dagen, dat je er voor iedereen was, zonder opmerkingen of vragen.…

Achter een ronde muur blinkt een onneembare burcht zonder vorst, zonder onderdanen, de dagen zijn er brodeloos geteld, klimop tiert daar welig in de scheuren van het aloude ritme, verstikkend het hart dat druivenranken doet verstokken, tijdens het neerlaten van de ophaalbrug met kettingen en ijzeren pinnen verbonden klonk tromgeroffel…

Schrijnend was het afscheid één bloem slechts op haar kist intens stil bleef het geween geen vriend, familie om haar heen is er dan niemand die haar mist schreiend neem ik afscheid één bloem slechts op haar kist.…

“Natuurlijk, onze kisten zijn wel groot, Maar dit is nou toch werkelijk te gek: Dat rotbeest heeft een veel te lange nek; Daar hebben wij geen kist voor, maar geen nood: Wij vatten het probleem wel bij de kop En vouwen uw giraf vakkundig op!”…

Gevoelloos, lig ik, in deze, donkere kist. Mijn laatste gil, verstomd. Het blijft, ...stil...…

Zij zag iets bij de preekstoel aanbelanden – een kleine kist waarin zij wist haar droom... zij voelde zich in droefenis verzanden.…

De poorten die staan open maar er komt niemand door En als er iemand aanklopt Dan geef ik geen gehoor Ik wacht op een boodschap Die komt uit het vuur Ik kom er wel doorheen ieder moment, ieder uur En als ik dood ben liggend in mijn kist Dan zullen mensen zeggen Daar ligt hij die niet weet, die niet wist…

meer krijg je niet net voldoende voor verdriet en dan moet je kiezen na een leven verliezen wat laat je achter voor de eenzame wachter word je gemist liggend in een kist of ben je het gesprek van de dag verbrand tot op het bot, fijnstof mag ?…

Onzichtbaar vaar je mij tegemoet op mijn eenzame tocht langs wijde oceanen van de grenzeloze tijd, onhoorbaar dringt je wezen door tot mijn intiemste luisterpost, je kent mijn wegen, die je ontcijferd en gelezen hebt, vaak gezwegen, omring je mij, ik adem met een brok van afscheid in mij keel, ik zal huilen als mijn lot mijn kist…

worden ontstoken Bibberig kleven de tranen aan menig vinger die vroeger naar haar wees Ze keken op haar vrijgevochten natuur neer en zelfs na haar stervensuur worden er inwendig degens gekruist maar zij zwijgt in eeuwige zaligheid ver weg van al het gekissebis en wie goed kijkt ziet haar ziel zachtjes naglinsteren in de roos op de kist…

de ooievaar, de rammelaar en daarna snel gedoopt de basisschool, de pubertijd de mouwen opgestroopt een gladde ring, een hypotheek een blijde kinderlach de midlifecrisis, de golfbaan dan wenkt de herfstdag de stramme loop, verzorgingshuis verleden uitgewist gebroken blik, een laatste snik en daarna zakt de kist…

”Wereld Niet Roken Dag” is weer voorbij Ik had de kist sigaren opgeborgen maar dacht voortdurend aan de dag van morgen En die gedachte maakte mij weer blij Vandaag de achterstand weer ingelopen Ik moet m’n laatste kist ook maar gaan kopen…

Daar lig je dan, in een houten kist, oh als je toch eens wist, wat een mensen er voor je zijn. Gezien toen je ziek was, neen, geen mens, maar nu, staat het vol. Te weten dat de kist zo zakken zal, tik ik nog eventjes op het gelakte hout, om je zo te laten weten, dat ik van je hield en hou.…

Viool uit de kist: Serenade aan kade, Door niemand gemist.…

“Neen ik bedoel de kist niet die van Evangelische Omroep maar van alle gezamenlijke omroepen" de kist zo mooi vormgegeven en in de tafel verwerkt van Op 1…

je ligt werkelijk keurig opgebaard beste kostuum is je aangetrokken donkerblauw; je lievelingskleur, met grijze sokken familie en vrienden om de kist geschaard het laatst ritje vangt straks aan kist wordt reeds door je zonen gesloten deksel werkelijk overgoten met bloemen, kleurige linten en harten van cellofaan afscheid doet pijn voor zo…