Alle inzendingen over neerslag

Er was voor die donderdag Wat bewolking voorspeld, Een matig zonnetje, dat Regelmatig achter de wolken Schuil zou gaan, maar niets Bijzonders was er voorzien Op deze doordeweekse zomerdag; Tot het mensen begon te regenen Uit het wolkendek dat zijn water Leek vast te houden, Maar mensen zonder vleugels Kansloos naar beneden zag…

De dagen lengen maar het weer zit tegen De sprokkelmaand blijkt veel en veel te nat Het voetpad zijpt en zompt, doorsijperd zat ’t Is droef, net Bloems ‘November’ door die regen Droef ook door wat ik hier níét in ons land zie: De krokussen zijn dit keer op vakantie…

Onopgemerkt of onderscheiden Een lentekind wil zuidenwind Gaat niet voor, maar door het lint, Onbescheidenheid bestrijden. Traditionele lintjesregen, Er is alles op tegen.…

[Haiku] regen streept het raam met transparante tekens in een hemels schrift…

Traanvocht kust het gras zoekend naar daar waar het geabsorbeerd zal worden omarmt door Moederaarde die het al koesterde nog voordat het ontstond rollend langs houten harten gebroken beloften blijkt de rit van korte duur daar de zon zich van haar sterkste kant laat zien en het aanroept…

Op hol geslagen raast de waan langs Hoofse Vijver waar hoge bomen gouden vruchten slijten vanuit hun schimmig rijk. Onthutst smaakt hij die hapt het rot van huichel en verlak omsluierd door een schil van ijdele woorden en theatraal verdichtsel. Voor de bühne blaast het kat- en muisorkest vrolijk valse noten. Gevoel van…

bevroren neerslag warmte laat de rijp smelten zij valt voor de zon…

zo mag het herfst zijn deze zomer alle neerslag komt me goed van pas voor mij geen zon en blauwe luchten ik heb liever grijs en een regenjas…

De weerman voorspelt storm voor zondag harde rukwinden en veel neerslag we zijn het echt beu vinden het niet sneu gaven ze Frank toch maar zijn ontslag!…

De vrijheid van gedachten daarentegen Kreeg neerslag van een zure kogelregen.…

Donker dat niet op komt dagen, Neerslag die zich uit de voeten maakt Op de vlucht voor zon en licht; Lichte, frisse bries die mij Wakker kust en tot leven maant, Het leven rolt zo maar binnen, Vandaag, zo maar, wat een geluk…

jouw wit was streepvrij de intense onschuld verblindend nauwelijks raakbaar door contrastuele weerspannigheden zacht ebde gesluierde schoonheid weg een spoortje hemel achterlatend in de neerslag van tijdloos goddelijk genieten…

Het stormt, gaat te keer, Uit onheilspellend donkere wolken Daalt onzichtbare neerslag O zo pijnlijk in dit Zielenlandschap neer - Wat er in mij omgaat Dat ben ikzelf niet, Dat zijn onbenoembare kanalen Die ontembaar in mijzelf Rond willen dwalen…

begin ik te dromen, is de herfst uit de bomen en de bloei is gekomen als ik aan je denk begin ik te zweven, is de neerslag verdreven en de zon is gaan leven als ik aan je denk denk ik aan die ene - , is de winter verdwenen en de zomer verschenen als ik aan je denk…

Vreemdelingenlegioen vol oude bekenden Neerslag maakt plaats voor regen Vindt hier de scheiding tussen kaf en koren plaats? Bittere nasmaak wordt weggespoeld De snee van de keizer gemaakt en de bloem in bloei heeft geen recht van spreken…

Ik verwacht een groot lage drukgebied toch wel wat neerslag af en toe regen hier en daar een bui en plaatselijk een wolkbreuk maar, morgen wordt het niet zo mooi en komt er wat water uit de hemel vallen en wordt het wat vochtiger kortom voor een zonnestraaltje raad ik u eigenlijk…

Aan M. Rasker Haar huis- een Rechtopstaande mantelschelp Een raam met uitzicht op zee Hier vertoeft ze het liefst Moeder af, schrijfster Hier staat de mens op Die stierf bij het ter wereld Komen van haar dochter Vijf jaar later, het huis met Slingers, ballonnen, de jarige Stil en wit in haar bedje Maar net levend onder het ijs…

Terug in tijd klopt mijn hart, immer als vanouds voor jou Wij liepen toen de toekomst tegemoet Daar destijds onze woorden oceanen hebben overbrugd klinkt een echo van liefdeslessen die ik opnieuw en weer helemaal wil gaan beleven Sluier van neerslag uit het verleden langzaam door zon verdrongen Inmiddels ben ik door het heden…

De bloesemboom zal roze strooien Eerst zet een fee Galanthus in De herfst dropt blad en ik bemin De vrieskou vast, verban het dooien Maaien van gras, oogsten en hooien Naar een Spitsbergse ijsberin De bloesemboom zal roze strooien Eerst zet een fee Galanthus in Tijd nu om sneeuwballen te gooien Skadi, de Noordse skigodin Raadt slee aan, schaatsen…

Hulpeloos schepsel hartverwarmend onnozel blijf in mijn herinnering als de maagdelijke neerslag op de daken van een aankomende februarimorgen Wreedheden werden jouw deel daar waar de Dikke van Dale faalt maar een barbaar die erom smaalt en de sneeuw ging op in rook...…

in donkerbruine strofes stroomt een overvloed aan melancholie waarvan de gedichten straks zullen overlopen het is weer zover herfst tergt mijn gemoed tot schrijnens toe de eikels hoog in de bomen zullen spoedig vallen als verwoestende neerslag…

en dan is het tijd om te gaan de antwoorden in te pakken op de nooit gestelde vragen die ooit zo belangrijk waren een laatste innerlijke zwaai naar alle uiterlijke gebaren die in de lucht blijven hangen waar ze meewaaien met de wind het regende al veel langer maar droge neerslag valt niet op…

Als de wolken blijven hangen En de neerslag duurt maar voort En de bliksem kruist jouw gangen Donkere lucht boven jouw poort Weet dan dat die dondergoden ook wel weer hun kracht verliezen - Dan herrijzen lenteboden en die zullen zonlicht kiezen…

Mist begint waar je kijken eindigt, in de lucht zwevende deeltjes water, maar je ziet daardoor maar weinig, het meeste zelfs enkele seconden later. Je leeft voor even in een kooi van ongeveer zeventig meter doorsnee, je zit gevangen als zijn prooi maar wel reist hij met je mee. De weg ga je dadelijk achter je laten maar de mist lijkt niet…

Wolken drijven steeds weer over met daaruit hier en daar wat neerslag ondanks dat mijn hart vol liefde zit zal ik moeten wachten op die ene dag.…

De berenmuts weer stevig op het hoofd, De handen in twee warme wollen wanten. Klimatologisch klopt het van geen kanten, Alsof we van de lente zijn beroofd. Vanmorgen weer een sneeuwlaag op mijn pad, Ik heb het met de winter wel gehad.…

De natuur maakt zelf haar patronen De sneeuw 'n beeldend kunstenaar het zal lonen: Als kijker naar de aarde onder mij.…

En alles wat mooi is, is alles wat waar is, hoe neerslachtig wordt dan de regen, de neerslag, de hagel het gesprek met de buren over het weder en zelfs de mooiste meid van 't gezelschap.…

ik leg mijn gevoel op flinterdun papier de pen ontbreekt evenals een vaste hand om te schrijven woorden verdwijnen voordat letters elkaar vinden als een aquarel kristalliseren emoties in kleur op het witte vel ik geef je een vlek om te lezen de neerslag van mijn leven…

je oogt zonder mededoog blauw is je blik ik wolkte groen kolkte in cumulus jij hagelde mijn schrik in die koude neerslag heb ik mij met jou geschikt lichtte even op donderde wat na maar de bui was over zag de lach een warme zon weer in je groen met blauwe ogen…