Alle inzendingen over niets vermag

Leef bij de dag, zo de Heer vermag, plan niet teveel vooruit, want voor je het weet, is het kaarsje ...UIT!…

liefst voel je problematiek veraf omdat de confrontatie ook een tangbeweging vermag heilig maar de verering van Maria organiseert de hygiene…

Wat toch een scheet bij zo iemand vermag! Maar wat een vreselijk eproctofielenleed treft deze man op een windstille dag…

Wat een mus al niet vermag.…

Wat is een Mens nu nog - Anders dan de Optelsom van een Stapel pasjes Die hij bij Zich draagt Dag aan dag En zonder welk Hij tegenwoordig Niets vermag UMCG/Niebert 20 juli '12…

zij koestert verlangen die strelende lach aanvaardt het dromen wat geen antwoord vermag fluistert haar woorden in momenten van pijn verbergt tranen die de hare zijn…

Ogen spreken Geen gehoor Oren spitsen Tussendoor Harten huilen Ongebroken Liefde Nauwelijks ontloken Lippen Rond een blijde lach Alles wat de mens vermag…

de zon in je handen dragen tot de einder buigt het zwerk verschroeit je hoofd geen aanstoot neemt aan gedonder van zwarte gaten en wat de dag niet bracht vermag de nacht…

Schroom niet te huilen Wend niet af dat bedroefd gelaat Vermag het niet in stoer te schuilen Zwijg niet, liever dat je er over praat Veins niet ongemeend het is vergeten Eenzaam is de mens die niet wil weten…

Vermag het mij te doen blozen Kus mijn nippels als rijpe frambozen Laat mij met exotische oliën beroeren Tot een ongekend hoogtepunt vervoeren Schroom niet ongeremde lusten te delen In hunkering door minnekunst te helen…

Tranen ze vloeien, voel me zo verlaten ruik je geur niet, hoor je niet praten, ik zal je blijven missen iedere dag hoe ik 't leven verder ook maar vermag. Vermag te dragen voor onze drie meiden wij moeten samen door, in stilte lijden, ik mis je mijn lieve lief zo onmetelijk maar voor mij, jij bent onvergetelijk.…

Toen ze aanspoelden als holle schelpen uitgesleten lichamen bij iedere golfslag, wist ik verloren dag van verre herinneringen verlaten metrum geschonden rijmen waartegen niets vermag dan wachten op vloed tot ze weer verdwijnen…

Omdat ik zonder u geen zier vermag Doop ik vandaag dus om tot Lezersdag!…

Maar wat zo’n toespraakje al niet vermag. Hij komt: De Nationale Touwtjesdag.…

Geef mij de eer te delen Bij het verlaten van het licht Te reizen waar u en ik naar streefden Om verlustigd deel te kunnen nemen Aan eeuwig erotisch geil vreet zuip festijn Schijnheilig verdrongen toen ik leefde Stuur mij wenend zo het vermag Daar waar de duivel vertoeft Bij het licht van hellevuur Waarin de wellust zegeviert Van gespuis…

ik fluister de wind het ochtendgloren huil de regen bij invallende nacht voel hartsverlangen in mijn zoektocht naar dromen ademloos de eenzaamheid verdwaal steeds weer waar de fluistering daagt mij zachtjes vragend wat vandaag vermag…

Milieu, wie heeft er niet de mond van vol Recyclen, groener leven, consuminderen Je moet al wat de aardbol schaadt, verhinderen Ook afval scheiden speelt een grote rol Dus kijk op straat, direct na koningsdag Dan zie je klaarlicht wat de mens vermag…

Een heer zo oud als pulverhout Zo teer en broos dat hij bezwijkt (of dat het lijkt) Zijn adem wee, verzwakt en voos maar ondanks dat Een sterke wil Een scherpe blik die alles zag Ook wat God en mens vermag De zaligheid der ouderdom Helaas, ook deze man komt om...…

schenk mij waarheden doorheen die lach laat geen masker markeren wat liefde vermag steel met jouw woorden geen ijdelheid meer een ego verloren hervindt zich wel weer in het aanvaarden dat wanhoop kwijnt soms in je vragen het antwoord verschijnt…

Dat menig PaBoleerling slechter rekent Dan een begaafd Groep Achtscholier vermag Zou alarmerend zijn vandaag de dag Terwijl 't misschien de tijd rooskleurig tekent Wie weet wat later de scholier bereikt Die nu reeds juf of meester meester blijkt…

De vlechten van jouw haar golven zachtjes heen en weer als treurig riet en in de ogen van jouw lichaam lichten sterren van verdriet een bittere trek speelt om je lippen, en kreunend loopt je lijf haar laatste dag, geen ziel kan hier aan tippen, geen mens die iets vermag.…

Het was in Thun een zomers warme dag Frau Polzer lag vermoeid op bed te gapen Ze had helaas nog amper kunnen slapen Nadat zij deed wat slechts een vrouw vermag Er was, dat liet de kleine Heinz luid horen, Een zondagskind én muzenzoon geboren…

Iets dat beklijft, tot vreugde vermag, onmiskenbaar, aan het einde van de dag.…

in rakende handen breekt eenzaamheid zoeken haar ogen naar levenslust omhelst zij verlangen dat tranen vermag beheert een toekomst die onmogelijk blijkt drukt haar verleden het dromen naar morgen wentelt zij angst in herinnering huilt zij verborgen vergeven tijden haar lot ondergaan in verbetenheid…

onbewust heb ik wel weet van macht over materie vertrouwend op die scheppingskracht geef ik mij aan Morpheus over in empirische twijfel echter ligt reeds creatieve dood besloten als een eeuwig zwarte nacht vragend vrees ik voor de sluimering en wat een mens daarmee vermag hecht ik aan de rede en zijn waan van overdag…

Over hoe verantwoordelijk hij is, wat zijn vermogen wel niet vermag, en hoe hard hij heeft gewerkt. Hoe hij zijn geld wettelijk heeft vergaard, en eerlijk aan de mensen moest onttrekken. Volgens zijn kasboek in zijn klauwen. Zijn weldadigheid wordt te lang doorzien. Zijn oneerlijkheid zal hem ooit berouwen.…

Achter de heuvel ligt de tijd in de stonde van de toekomst daar waar het pad slingerend sluipt langs verlaten verleden liggen antwoorden her en der verspreid in het dal van vragen verankerd en geworteld in de struiken van alledag helpt snoeien zinnen weven waardoor groeien weer vermag…

Aan de duistere kant van deze dag in de schaduw van een leven heb ik de wens dat ieder mens vermag elkaar broodnodige liefde te geven.…

Ik zag je toen en ik wist in te zien dat in mijn leven zoveel is gezien zonder dat ik het ooit eerder zag: dat kijken zoveel liefs vermag.…

Voor Els de Bruin Gedachten stromen Onophoudelijk elke dag 't Kost moeite soms Om ze in te tomen Toch is dat wat ik vermag Hoge pieken, diepe dalen Worden door jou en mij Op werkelijke waarde geschat Om te voorkomen dat ze me vermalen En samen lukt het om de echte Waarde ervan te bepalen zo dat ik - Goddank - verder leven mag…