Alle inzendingen over noem het hoopvol

Door een plotseling vochtig wordende mist wordt de lucht voelbaar zwaar geen hand voor oog te zien ze zucht haar wangen nat de wind steekt op haren wapperen voeten zoeken houvast waar je ook bent ik zal je vinden klinkt haar fluister door de nacht…

De aanraking is voorbij De geur van de huid verdwenen De lieve spontane omhelzingen Die zijn Overleden en begraven Dood als een pier De natuur doet Daar nog een schepje bovenop Dagen laat zij sneeuw vallen De koude oosterwind laat Duinen ontstaan Doodse witte sneeuwduinen Die verder en verder ophopen Dan komt de dooi Doodse dooie…

Hoopvol wachten dagen en nachten op dat ene woord Gevoelens vermoord ! Gedachten omschreven zinnen verweven blikken ongelogen Lichaamstaal ? Bedrogen ! Moeilijk te verwerken Woorden die versterken Ogen vol emotie 'n traan die ik zie Onrust in lijf en leden Horizon verbreden Zoekend naar iets blijft over ... niets !…

trui waarin de geur nog is blijven hangen kerst en straks oudejaarsavond momenten om er even stil bij te staan dat niets in het leven vanzelfsprekend is en om er dan op een januari weer met frisse moed weer tegen aan te gaan hoor het fluisteren van de wind tussen sneeuwvlokken vertellen…….over het kerstverhaal hoopvol…

Hoe zal ik je noemen fluistert de wind Sterre ik ben Sterre klinkt het warm blozende wangen stralende blik dansende voeten handen vol verlangen in het ontmoeten dag Sterre fluistert de wind haar glimlach als antwoord is als de kus van elke nieuwe morgen waarmee ze de dag begint in vrijheid met liefde in hoopvol vertrouwen dag…

laat me je kussen in de wind van de sterren ik droom tot die tijd…

ogen vol glinstering gevuld met tranen kijken in de verte zoekend naar betere tijden…

Doelloos slenterend over het strand terwijl mijn haar danst door de wind ogen dicht…ik voel weer jouw hand en mijn emoties zijn eensgezind Urenlang verdwaalden we aan zee eindeloze gesprekken over ons leven waar je ook ging, ik ging met je mee onze toekomst stond zelfs geschreven Ik zie ook jouw schaduw in het zand hoopvol kijk ik even…

Met de hoop die ik altijd in mijn hoofd draag kan ik alle tegenslagen aan, overal en nergens, blijf ik daarom overeind staan.…

Nauwelijks nog woorden, alleen de stilte, terwijl beelden vervagen en geluiden verstommen in lege verten. Bijna alles gehuld in nevel die tot de einder reikt en onderwijl alle hoop verloren lijkt. Maar dan schijnt de zon die hoog aan de hemel prijkt.…

Zou ik.. je kunnen missen. Kunnen zien, wat ik niet ken. In een glimlach, kunnen smelten, naar de man, die ik niet ben. Zal ik.. je ooit herkennen. Je ogen vinden in de nacht, naar jouw diepte kunnen kleuren, een stukje hemel kunnen scheuren, waar ik als, maar op je wacht. - Kijk.. Kijk naar mij. Laat je dromen in…

Durf te kijken naar schoonheid in het lentegroen, naar alles wat ons kan verrijken en zo iets hoopvols rond je doen.…

hiernamaals echt bestaat Op andere momenten wil ik leven Leven alsof er geen dag meer zal komen Dan zou ik alles geven Om te krijgen waar ik zo van kan dromen Want gelukkig zijn is echt mijn grootste wens Wil het zelfs nog liever dan de dood Maar ik ben slechts een mens Dus die kans heb ik waarschijnlijk al verkloot Toch blijf ik hoopvol…

… en twintig-drieëntwintig is voorbij het nieuwe jaar verkneukelt zich: ik win! derhalve start ik snel met goede zin en sta met ‘beste wensen’ in de rij … oubollig zeker maar oprecht gemeend mijn hart is ondanks alles niet versteend…

Soms is er toch nog droefheid in mijn hart al bloeien tere bloesems hier dichtbij; Waarom die ruzie tussen mensen die soms dromen van geluk en van nabij. Er is de oorlog waar zovelen vallen en niemand die er maar wat kan aan doen; of menen we te vlug dat weinig helpt en zwijgen we uit goed fatsoen? De uren en de dagen ijlen voort en voor…

Wat hier gebeurt, wordt mateloos besproken In elke toonaard schalt het Brugmanlied Of men gezond verstand benut of niet Dus van verdeeldheid zijn we nooit verstoken Dat is ’t speciale van democratie: We zijn één koor maar zonder harmonie…

gisteren fluisterde de wind haar woorden toe na een warme nacht vielen ze als rijpe vruchten in haar schoot de zaadjes van het goed luisteren hadden wortel geschoten juist het on uit gesprokene werd koesterbaar in de palm van hand en hart liefde straalde uit twee paar mensen ogen zo mild en zacht…

het nastreven van een droom is hoopvol zolang ik hopen blijf het nastreven van mijn droom is hopeloos zolang ik niet vol houd het nastreven van onze droom is hoopvol want samen blijven we hopen…

Hoe zal ik u toch noemen? Wanneer uw blikken in mij schijnen en al mijn lijden doen verdwijnen; wanneer uwe ogen liefde stralen en, als de beken in de dalen de bloemekens zo fris besproeien, mijn hart met zoete lust bevloeien: Hoe zal ik u toch noemen? Hoe zal ik u toch noemen?…

noem me vuur en noem me fleur en heel secuur je lentekleur noem me wens en noem me fee en heel intens je rozenzee noem me ziel en noem me bloed en heel stabiel je zonnegloed noem me lust en noem me lied en heel bewust je stroomgebied noem me zee en noem me kust en heel tevree je levenslust…

Noem me dan, zeg mijn naam, zeg me wie ik ben, omarm mijn verlorenheid in zachte armen. Lieg liefdevol en breng me stap voor stap naar huis waar de winter met koude ogen wacht. Help me oversteken naar de nacht voordat ik tot stilstand kom. Noem me, zeg me dat ik ben.…

het zou mooi zijn als er nu een V van ganzen overvloog en die voor de eeuwigheid in hun vogelvlucht zouden shinen de kracht schuilt in het ontstijgen reiken naar het hogere noem dat maar een klein verhaal…

Hoopvol geloof ik en bewonder, En laat ik mij niet leiden door wat ik het meeste vrees. Hoopvol geloof ik in een wonder, Dat ik de winnaar ben in mijn eigen race.…

Komt straks de herfst met bonte kleuren, met dagen die wat korter zijn en naar het afscheid geuren..., toch wil mijn hart niet treuren maar hoopvol blijven tot het licht weer daagt.…

Het regent almaar; de beek zonder bedding stroomt door wijd water. Madeliefjes in de rijp: hard en zacht wit door elkaar. Wieden en harken: het kleine leven wemelt, vlucht weg of vergaat. In ochtendnevel staan bomen, half verzonken: ruige eilandjes. Ritsel op zolder. Ongedierte? Insluipers? Vogels doen hun nest. De kraai pikt…

ik zie sprankels van gouden licht in de lucht dat het trillend leven voedt ik zie dat elk onkruid, welig in grasland gedijt met bloemen en distels gevoed door een groene omgeving, instromende liefde benut tot spijt van een donkere kudde, in angst om verlies van het goud afwachtend Ik zie een zingende zindering in ieder levende…

Mist en morgendauw de eerste goudgele stralen Troebel, maar hoopvol!…

Zo maar een kaarsje geeft mij midden in de nacht plots hoopvol veel licht…

De wereld verlicht kleurrijk in een hoopvol jaar vol sterrenregen.…

helder hemellicht zelfs als alles donker schijnt hoopvol verwachten…