Alle inzendingen over ondergang

Al zullen wij nooit zinken met onze houten kop: Red ons van de ondergang, de Beerenburg is op.…

Hoe konden wij vermoeden bij de eerste dageraad die ons vulde met verlangen dat de zon zou ondergaan? De zon die ons vervlamde en deed dansen van geluk klom steeds hoger in de hemel door een zinderende lucht Wat waren we verbijsterd eerst zag jij het, toen pas ik dat die zon begon te sterven langzaam stikkend in de mist Het al verslindend…

Op een boerenbedrijf nabij Goor Komt een grote tunnel voor 't spoor De boer was al bang Voor een overgang Maar hij gaat er nu onderdoor…

wandel west waar wolken -rode wonden- wachten op de avond, moe en bloedend lijk papaver wandel west waar drukte -woeste honden- webebt in vergeten hoe gedaver wurgend werkt nest is best nu 't noorden ijzig nadert moordend in z'n ijz'ren greep geklauwd : het einde van de dag nest is best en woorden van mijn vader trekken -goud-…

Van sommige legenden is het leven één lange doodsstuip, schijnbaar zonder eind. Uiteindelijk is hij niet weggekwijnd maar heeft zijn dood de juiste draai gegeven. Toch dacht ik van een man als Herman Brood: Die sterft zo lang al - die gaat nooit meer dood.…

Luister…, hoe kakelende kaketoes zwijgen het loof lispelend zijn ruisen trilt de rivier ‘t kabbelen deinend stilt en stapelwolken donker dreigen zie…, de nevelwazen zuchtend krullen verrijzen in ‘t hoog verheven rijk uit zilvergrauw geweven tijk waarin zich zoete geuren hullen weet…, dat de zon zich zal verdrinken in rode sluiers stervend…

aan het einde van de dag als ik naar haar kijken mag gaat de zon ten onder maar niet zonder zich weer te laten zien en misschien... wordt dit de laatste dag dat ik de mooiste stralen voor de laatste malen nog aanschouwen mag…

De zondagmiddag liep weer eens op een bloedig hanengevecht uit. Haar woorden. Mijn zwijgen. Haar bleke handen om het glas. Mijn afgewende blik. Opeens spoten haar ogen het avondrood woest in mijn gezicht en ik besefte dat het laat was.…

Turend naar de verre einder waar het licht al avond schijnt houdt ze de ondergaande zon behoedzaam in haar handen maar als zij louter vagend zijn liefde schimmen ziet drijven koesterende stralen dovend in verkilde tranen weerloos drinkt ze stilte uit geleegde eenzaamheid voor ze als gewezen engel vleugellam verzinkt…

alcohol gedronken beschonken bijgeschonken denk melancholiek de lieve woorden naast mij ligt het amourette vuuravontuur verlicht straalbezopen stomdronken weer bijgeschonken hoor lieve woorden in ondergang.…

Mysterieuze klanken doorweven van schoonheid gouden klanken zo betoverend als zij zingt Weerstand smelt door brandende liefde de ondergang lonkt via haar stem verstand verdwijnt in haar nevel Ondergang gehuld in ragfijne tonen gevoelens die heersen in het hoofd harten die verwachtingsvol kloppen Dromen van klanken gehuld in nevel we…

Dat de wereld vergaat, is tot daar aan toe, gebeurt een keer of je nou wilt of niet, denk aan de zon. maar dan wil ik wel graag weten hoe laat, want heb nog zoveel afspraken. Welke moet ik afzeggen en welke niet ? Om maar een dwarsstraat te noemen…

hij rolt over boomtoppen stuitert op de brug verblindt telkens vanuit een andere hoek ik haast me de wind is gaan liggen op het bankje naast mij ik wacht tot ik hem aan kan kijken hij draagt oranje, lacht vol en zinkt in mij tsila…

stroomopwaarts zwemmen zalmen hun ondergang tegemoet levensdrang geldt het nageslacht te ankeren in het zoet stroomafwaarts drijft mijn boot de ondergang tegemoet erfgoed geldt het nageslacht verankerd in het bloed…

je lonkt naar mij belooft mij gouden bergen stralend verleid je me tot vlak aan de horizon wenkend: .. ga mee.. en ik dwalende ziel stort mij naar voren in vol geloof, dat jij de waarheid bent maar in je kleurige jas open je de hemelpoort waarachter je verdwijnt mij laat je staan als een eenzame ster in een donkere nacht…

ga mee over de bondige, rechte, harde bodem laten we gaan naar het voeteneind alleen of in samenspraak naar het diepste gewicht in de gang van zwaartekracht het bezinksel van verdrinken randen van zwart, blinde vlek op platheid aan ondergrens waar de doden liggen die niet verder zinken konden…

heeft u zich al ontworsteld aan de winterslaap met vaak onverwachte kwade dromen waarin wij toch meestal met ons ons internet- en schoolwerk gedisciplineerd klaar moesten komen en soms op de stoep konden zwaaien naar hij of zij op weg naar 't laatste perk behoorde u tot de groep van isolement en lange dagen, of de zachte helpende handen…

Nu de wereld toch is afgestript van ondergang tot ondergang begrijp ik noch de waarheid en de leugen noch waarom oude slaap het gepelde mimosablaadje mijn vinger kan verdragen en violen werken op het verbeelde zo droomt het geen buiten daar stript nazomer even nog…

Listig denkt de mol onontkoombaar ondergang de reiger verslindt…

na een hete dag gaat de zon willig in zee met z’ n ondergang…

Wie de zon volgt die de zon ontmoet Die wordt verlicht die wordt verwarmt die wordt omarmt die wordt gered van de ondergang! Wie de zon volgt!!…

Een scheepsbouwer, wonend in Zelder, verwoordde Brams ondergang helder: ‘Kijk, hier is het schip en daar is de klip dus Moszkowicz pats, naar de Kelder…’…

Overmacht is ondergang Luiheid te traag…

De bom is wie hij was want verdwenen is hij toen de bus dichtbij zijn ondergang was.…

Ondergang van de planeet Bol vol zwarte aarde na het schieten van een atoomraket moleculaire splitsing vingergedrukt einde wie is het die als laatste mag, aan zet..…

En toch nooit stilstaan Elke ondergang Is aan de andere zijde een nieuw begin Elk nieuw begin houdt ergens anders een einde in…

brallen en bulderen de heersers en juichen hun legioenen over de ondergang van het individu het is een duivels wereldorkest dat de liefde en rede overstemt soms echter zwijgt die valsheid heel even maar…

Ons aller ondergang is afgeweerd. De CO2 die nu wordt uitgestoten Is immers, zo is wereldwijd besloten, In tweeduizendenvijftig gehalveerd. Dan ben ik volgens Bartjes honderdzeven En kan daarna dus veilig verder leven.…

weg van ondergang en verderf zal zij zichzelf in onderlinge samenhang leren verkennen zien en voelen dat in leven liefde en intimiteit een aanzet tot intense verbondenheid blijkt…

Berlijn is enkel nog voer voor vuur Hitler snauwt met slinkende adem Naar de generaal die stamelt in de kraag Met de macht der gewoonte de arm strekt Voor een Sieg Heil die galmt in de bunker Een koortsig gewemel hangt daar rond De ondergang plant zich onderhuids voort Het volk verdient de galg De pletwals van rupsbanden Want de natuurwetten…