Alle inzendingen over onherkenbaar

we liepen samen, aan elkanders hand je zocht me overal maar vond slechts wat ik aan je zei- want mij herkende je niet meer de foto’s die ik toonde leken op iets moois doch nimmer op mijn kinderen of op de tijd dat jij nog als mijn moeder ook mijn moeder was de kleine vrouw waar je in schuilt herbergt enkel nog dat lieve ja, dat hele…

licht van het verwaaide spoor, haalt de vonken uit het vuur van uit de hand gelopen dromen, al lijkt alles even stil te staan in ademnood zal alles uit noodzaak blijven stromen in de weerwil van wat we kunnen verwachten, laat mijn leeg valies achter in het avondrood, ik sta stil tussen licht en schaduw in de verlichte bries van de onherkenbare…

Maar ook de tonen van onherkenbaarheid, Die de wereld hier aan jou geniet. Altijd samen, maar toch een erge angst. Niet kunnen verklaren waar je naar verlangt. Piepende banden en krijsende kieren. Blijf altijd samen en geef elkaar de hand.…

Een dame in Oostende Die laatst haar man verwende Bekende onomwonden Dat zij hem opgewonden Haast echt niet meer herkende…

Bij elke school een gemeente- of motorpolitie om burkadragers te gaan bekeuren. Zo zou het dus zomaar kunnen gebeuren dat je afscheid moet nemen van een eeuwen-traditie. Maar waar is het gezicht van de motoragent? Met zijn helm op heb ik hem niet herkend. ...er komt een verbod op het dragen van burka's. Ook ouders die hun kinderen naar school…

kwam gisteren mezelf tegen onherkenbaar liep er zo voorbij…

Vermomming geborgen een laag op het gezicht herbergt, via ogen door gangen de ware gezindheid; achter een muur van onherkenbaarheid huist de ware identiteit.…

Discriminatie smoort men in de kiem Door afkomst, naam en aanverwante zaken Volledig onherkenbaar te gaan maken. Sollicitanten blijven anoniem.…

struikelend over de restanten van leven zie ik gedaantes die geen stem meer hebben onherkenbaar zonder kracht op sterven na dood zie hoe dodelijk het leven is………

geef me dan liever een aangereden duif wit natuurlijk als de vrede op weg naar weer een dag bij het naar huis gaan eendimensionaal onherkenbaar vuil op een bekende plek…

Een hoofddoek of een sluier kan nog net, maar met een bivakmuts op ben je strafbaar, want daarmee ben je praktisch onherkenbaar. Dat geldt niet bij het dragen van een pet. De vraag is: draagt een moslima een burqa, of draagt een moslimterrorist een boerka?…

Ondergedompeld in de IJskoude wereld Van verborgen dromen Zweet het ongeloof Uit mijn poriën En herinneringen Vervagen tot een onherkenbare Substantie Een verstikkende Mantel van Bevrijdend zwart Is het enige dat nog blijft…

wij zijn het echt in de grote bol het flitslicht maakt ons voor even onherkenbaar het tijdsbeeld laat zich meten en de glazen ballen geven de naderende kerst alvast wat kleur…

Die achternacht kwam ik mij tegen op een plek waar ik mij gewoonlijk niet vertoon. Ik stelde mij teleur. Sprak te luid tegen mensen die mij zichtbaar niet vertrouwden. Ik wilde dat ik vond dat ik naar huis toe wilde en sprak mij aan om hiervandaan te gaan maar dat was zo gemakkelijk nog niet. Ik verloor mij in gesprekken die ik al zo vaak…

Mezelf kom ik Vandaag tegen - Maar hoe kan ik Me herinneren Hem die ooit ik Was, maar nu onherkenbaar Opgegaan in wolken Van eeuwigheid, Dertig jaar woon ik Hier - onderkomen Dat mij nooit gekend Heeft en na een tel Van de oneindigheid Al niet meer weet Dat ik hier ooit Geweest ben…

zwarte lokken rode lippen glinstering in bruine ogen warm liefdevol vermogen verscholen onherkenbaar bleek gebroken ben je nu jezelf en ons verloren mijn mooie liefste moeder…

als je verdwijnt zo zonder omkijken oplost in de verte witter wordt dan de witste muur als je verdwijnt zo zonder dralen een wordt met de schutkleuren van een ondoordringbaar woud als je verdwijnt zo zonder naam onherkenbaar samenvalt met de massa en niet terug zal keren…

een poging tot balans afgronden gaapten hun donkere gaten met overhangend talud benen trilden en sprankjes hoop waren vervlogen ooit gingen wij met zon de ochtend in het vredige ontwaken op paden die wij zelfs nog mochten smaken in alle rust de omslag kwam met wind en regen boven sneeuwde het zo dat paden zich in onherkenbaar…

een bejaarde man in Wormerveer herkende zijn vrouw na een tijdje niet meer erg vond zij dat niet want zodra hij haar ziet wordt hij opnieuw verliefd, elke keer weer…

Ik herkende de stem En die lach Ik keek dus opzij En zij recht naar mij “Peter, jij ook taart?” Ik kreeg het ijskoud Stotterde “kom zo” Liep naar mijn kamer Daar even bekomen Alvorens mij weer te vertonen Was dat Linda? Die felle, Linda? Met alle collega’s rond haar Ontspande ze zichtbaar Haar traktatie in moed Was veel meer…

Soms vind ik mezelf onherkenbaar terug; waar is de moed, de liefde gebleven? Nu de lente uitbreekt in teer groen en bloemen wil ik weer leven zonder al die zorgen, die vragen, maar herboren als een kind.…

Onherkenbaar was die, het begin vergeleken met het eind van haar leven. Alleen al op technologisch vlak volgde ze met haar scherpe intelligentie alles. Maar ze zocht altijd voornamelijk de goedheid in de mensen.…

je vervaagt zoals voorheen in het onvermogen om het praten te bevestigen maanlicht wordt onherkenbaar en ik zoek niet verder meer naar overlevenden omdat hun bleekheid mij op knieën laat vallen hoor je mij in losse schaduwen de kerkklok galmt nog sterflijk na…

in de witte wereld waar zon en maan elkaar kruisen is een uitgang niet voor de hand liggend veranderde vrijheid ongewenst in gevangenschap eindeloos dolend door onherkenbare gangen hopend op een weg terug naar hier…

Mijn broek is kapot Mijn schoenen versleten De wind die langs mijn wangen giert Ik ben je al vergeten Je verstikte me Zo mooi, onherkenbaar Een ongewild gebaar Ik geef het terug Je bent me heel even kwijt Uit elkaar gedreven Voor altijd…

over het scheppen van de juiste afstand weggaan om te blijven, jezelf herkennen in wat is geweest en verlangen naar een beter onherkenbaar dubbelleven je met het andere gewone omringen getroffen worden door een détail mezelf en jou daarin tegenkomen me afvragen hoe wij zijn gegroeid…

Een lichaam bijna onherkenbaar, half begraven. Aarde die roept om vergeving voor zoveel leed.…

kijk haar maar niet aan ogen vliegen alle kanten uit achter oogkassen geen houvast uitgesleten in kijken van de wereld beelden hangen te wiegen voor haar ogen onherkenbaar gaan ze voorbij objecten schitteren wazig in de mistigheid van beeld…

(tanka) De stad in schemer is vol vage gestalten, haast onherkenbaar. Daarboven blinkt verblindend zonlicht, tot dalen bereid.…

naar 'a bigger splash' van David Hockney bij een foto die plons dat ben ik onherkenbaar dus lekker anoniem van de foto die jij nam kennen wij de hoed rand en 't negatief en dat willen wij graag zo houden…