Alle inzendingen over opbloeien

bloei ik in rijzende halmen als niets ontbreekt waar zon en water mij overgieten met stralen bloei ik bij jou als mens wanneer jij mij roept en ik in jou mag verdwalen…

Als alles dood in mij lijkt te zijn Een ijzige stilte mij het ruisen belet Ligt mijn schoonheid verborgen en ongezien Wachtend op de warmte van de lentezon Omarmd door deze met welgemeende liefde Aanvaard ik dit mokkend huilend doch verheugd Om dan gewillig mijn volle schoonheid te tonen Wederom opgebloeid in al mijn jeugdigheid…

omdat de ziel ons reeds nieuwe verwachtingen toebedeeld wenen we niet om hartverscheurend tenietgaan maar harken het met handen herleid tot plicht onder prille opbloei…

onverwachts die stilte diep in mij geen eindeloos getouwtrek meer niet meer draaien woorden verfraaien weken van heimwee buigen naar rust ik land op voeten van mogen, niet moeten…

en daar steekt zomaar madelief haar kopje op ze wilde niet tussen het gras maar ze kon niet anders naar de knoppen opbloeiend, omdat ze er anders niet was…

geef me het nachtelijk beeld van een hemelschittering dat leidt tot opbloei van sensualiteit een broedplaats vol liefde midden oneindigheid…

geef me het nachtelijk beeld van een hemelschittering dat leidt tot opbloei van sensualiteit een broedplaats vol liefde midden oneindigheid…

omdat de ziel ons reeds nieuwe verwachtingen toebedeelt wenen we niet om hartverscheurend tenietgaan maar harken het met handen herleid tot plicht onder prille opbloei…

Kleine groene speerpunten steken boven de grond uit doorboren de lentelucht lange smalle bladen omringen vredig en zorgzaam die witte wiegende elfenmutsjes.…

(tanka) Varens in april liggen bruinverdord, warrig op het lentegras, beschutten hun nazaten, die, klein en teer, rechtop staan.…

Geen zuchtje ontsnapt zijn bleek geraamte wit drukt zwaar op z'n schouders Diep geworteld hoopt hij op een warme bries die hem weer laat opbloeien…

jaar na jaar ziet hij verlepte zestigplussers opbloeien in de zon de lange winters in noordelijker landen vertragen beweging en levenslust op zijn terras in de Provence serveert hij salade niçoise.…

Dichte stormwolken tinten weiden en boszomen zwaar, donker, plechtig. Het rivierschip keert: fors - stervend klinkt een dwergstorm over pakhuizen. Er blaast geen wind, maar boomblaadjes schudden, klappen: vogels strijken neer. 's Morgens krabt mijn vrouw ijzel van de bushalte: tijden komen weer. Morgennevel ruist. Nadert langzaam…

Moeder zangvogel duikt vanuit haar woonboom telkens naar beneden haalt wormpjes en vliegjes uit dichte bloemenrijen voedt de piepende jongen die steeds meer willen eten het toegewijde diertje zorgt voor sterk nageslacht omringd door gezond lover boven fraaie bloemkronen bouwt komend leven op dat lustig ontluikt naast een hoge muur waarachter…

Dan ongemerkt bezwangerd, het voelen zwellen, zo zwaar, niet meer te houden, het durven baren, in openbaarheid brengen, er mee aan de gang gaan, en, als het opbloeien van een kind bewonderen.…

Ik ben een vagebond Die aan het einde van het jaar Naar het Zuiden verzwond Met de barende ooievaar Zoals tot wortel verwelken Aleer ze weer opbloeien in het gras De persistente krokuskelken Omdat zo het leven was Gelijk het ochtendrood Dat uitmondt in de nacht Het alter ego van de dood Die dagelijks op ons wacht…

In essentie van ontwaken beroer je mij tot slapen met accent van zwijgen hoor ik niets anders dan lyrische dromerige taal die kalmte laat opbloeien en in die fluistering herhaal jij verhalen over openbaring van verlangen er is geen diepere heimwee die ik koester dan de herinnering aan jouw geliefde warme stem.…

Omsloten door een laagje roest, liggen in de kern van mijn hart, de resten van een verloren liefde, die alleen jíj nog weer opbloeien laat.…

Gij zijt me als 't zonnetje in de mei, Zo lieflijk, rein en goed, Dat bloemen strooit in bos en wei, En vogels zingen doet; Toch schildren zon en lentedag U trouwe liefde niet, Mijn engel met uw zoeten lach, Mijn leven en mijn lied! Vaak is een Meidag koud en grijs: Zoo dikwerf schuilt de zon, En geeft de tere bloempjes prijs, Die ze…

Bosanemoontjes hangen dof neer; boven hen glanst het nieuwe loof.…

Ergens in Breda 's grote tuin vol graven staan, keurig opgestapeld, woningen van wilde bijen; ronde openingen in 't hout bergen woelige werkhaven. De diertjes zoemen rond om zich te laven aan bloemen, die stil opbeurend zingen tot mensen, die hier overdenkingen, door vrolijke bloei geleid, verhalen. Nectar zuigen en stuifmeel verspreiden…

Wie had ooit gedacht dat mijn ziel zich zo aan de jouwe zou hechten Wie had ooit gedacht dat mijn leven zich van het jouwe zou laten afhangen kon ik het maar over doen Was er maar een zoete genade die gezegde woorden en gedane zaken in één keer uit zou wissen was er maar een onzichtbare vergeving die mijn leven wat zou laten opbloeien…

liefde doet mijn masker smelten liefde maakt kwetsbaar ik laat me zien zoals ik ben ik open me en word vrij ik - mens - ik mag er zijn net als jij - mens - mag zijn wie je bent liefde verzacht ontspant doet opbloeien in liefde raken hemel en aarde elkaar - even -…

ik heb met je huid gesproken kleine rimpels en kloven heel minutieus onderzocht van beneden naar boven in het glooiend heuvelland voelde mijn hand de zacht vertrouwelijke warm vrouwelijke opbloeiende ontvankelijkheid daar waar de wereld strijdt toont zij kracht is de oppervlakte vaak robuuster en beter bestand tegen…

Hierdoor kan er nog een fantastische vriendschap opbloeien Ik hoop dat zij mij vertrouwen kan. De rest komt vanzelf dan…

Gevangen in het duister medicatie niet verlicht Geen troost is groot genoeg geen tolerantie toch voor luister Flitsen verstoren zicht weer een aanval voor de boeg Communicatie wordt vermoord contacten niet verdraagbaar Het is zomer het is mei deprimerend kan het zijn Een jaarlijks nieuw begin opbloeien van leven Beter worden van de…

We hebben gedeeld Jarenlang Lief en leed Vriendschap Als een bloem Teder opbloeiend Groeiend in warmte Stralend in de zon Als een bloem Heen en weer geschud Zwiepend in de storm Druipend in de regen Als een bloem droevig geknakt Stervend in de kou Eenzaam in de sneeuw Vriendschap Heb ik het genoemd Het was gedoemd te sterven…

zag je lentebloem wit in geel opbloeien een vlinder zo dichtbij zij kende alle geuren vloog in sneeuw en hagel regenboogde alle zorgen in fladderend komen zo voorbij ja ik was godvergeten blij koester alle kleuren die jij geeft bewonder jou en weet dat jij ook om en met mij naar een nieuwe zomer leeft…

werd met eenvoud gesproken over de akker der mensheid vele halmen groeien snel hebben een steen onder hun voet krijgen nooit volle aren hoe vaak heeft het rijpe koren dat in goede aarde staat bij zijn diepe wortelpunten geen kleine kruimelkiezels welke de allerfijnste tastzin een weinig onderdrukken lichte belemmering zijn voor de opbloei…

ik heb je profiel weer gezien je haren plukten hemel de kleur kon ik door tegenlicht niet goed bekijken je stem klonk zacht ik zag het paradijs opbloeien en je ogen groeiden bloemen die ik nog niet plukken mocht nog winteren we door feesten trage dagen maar je blikken dragen al een kleur die lente opent in een nieuwe pas…