Alle inzendingen over opgekropt

Er lijkt geen uitweg keel en darmen zitten dicht met weerstand van een levenlang maar wanhoop wanhopig sterker wint en vindt haar weg ik buig ik breek ik barst en spuiend spat ik uiteen in niet te lijmen scherven.…

Sport voorziet in leemten en verbroedert 't Parool is 'Geen racisme maar respect' Maar snode plannen worden nooit gelekt Wie durft te zeggen dat sport niet verloedert? Ik niet, maar ach, ze kunnen er niet buiten Om hun frustraties met geweld te uiten…

Wat is het leven mooi en prachtig Als je dit maar onder ogen wilt zien Ben blij en gelukkig met wat je hebt En waardeer het kleine bovendien Wat ben ik blij om wat ik nu ben Dat ik bewust op deze aarde besta Draai de radio gewoon wat harder Zodat ik swingend door het leven ga Zal het wel uit willen schreeuwen Mensen er is teveel opgekropt…

Al dat opgekropte En dat opgefokte, Al dat gebok. Rancune? Sans rancune!…

Verborgen Verstopt Helemaal opgekropt hartje vol mondje dicht nooit verteld nooit gezwicht…

Verbeten gezichten Met ogen van vuur Kokend van woede Door adrenaline gezet Korans en andere Islamitische Geschriften vlammen Door opgekropte woede van Ernstig gefrustreerde Amerikaanse zeer-dienstplichtige Stars-and-stripes-militairen Afghaanse burgers daar- entegen vlammen van opgekropte Frustratie jegens het Westen...…

als ik boos ben, mijn woede zich ontladen moet, stort ik mij op mijn krabpaal in het schuurtje van mijn achtererf alle ingehouden emotie alle opgekropte frustratie krab ik weg…

Want een opgekropt gemoed, Voelt zwaar en is niet goed.…

Je bent vandaag weer huilend thuisgekomen, Woedetranen, lang en moedig opgekropt, zag ik met lede ogen langs je wangen stromen. Op school had iemand weer je boekentas verstopt.…

Een alledaags probleem Ik kom er niet omheen. Je zou het haast maar eens vergeten. Een vrij simpele vraag Die ik stel aan mijn maag. Wat gaan we vandaag weer eens eten? De opties zijn immens Daaraan zit geen grens. Hoezo begin ik te zweten? De interne strijd Die zich altijd verspreid. Ik voel me door mezelf bezeten. Een mening die…

de wereld is zijn verstand verloren of was het er één wiens frustratie zo was opgekropt dat hij de vrijheden van zijn thuisland niet aankon zodat hij kon overgaan tot het beramen van om hen die het leven liefhadden nodeloos mee zijn dood in te sleuren gewoon, omdat het kon…

Ze tonen naast hun vreugde daar op straat ook openlijk hun opgekropte haat, nu Saddam van zijn voetstuk is gevallen. De klus die vader Bush ooit heeft gestaakt is met succes door zoonlief afgemaakt.…

Ze druppelden bij jou naar buiten Maar toen dus mijn glas overliep Begon ik mijn gevoel te uiten Dat gevoel kwam van heel diep Ze waren al zo vaak gevallen Had ieder woord snel weggestopt Dacht ze wel te kunnen stallen Maar ze bleken opgekropt…

Een lange gang deur links, deur rechts deur links, deur rechts een rokende kamer een verbitterd gezicht verbeten verdriet opgekropte woede geur van inspanning inspanning om te vergeten Welkom op psychiatrie!…

Waar ik sta daar blijf ik verder gaan er is geen lucht zonder klank anders is het licht of getemde wind en ik stroom door in de gangen van de mond het roodaangelopen festijn knikt de zwarte nek van het geluid -gelukkig is er lucht- zo smaakt alles opgekropt of zoet of bitter of niet…

Bliksem en donder Verdriet en woede Alles tegelijk Een uitbarsting is gekomen Een diepdreigende uitbarsting Van verdriet en woede Opgekropte emoties Het lijkt net onweer Maar geen onweer in de lucht Maar in een ziel Een ziel die is verwoest Verwoest door emoties Emoties van woede en verdriet…

als tafels konden spreken had niemand voortaan noch honger noch dorst door al die onverteerde, opgekropte rotzooi van dubbelspel en achterbaks geroddel, dat werd verteld tussen de soep en de patatjes, of in een bruine kroeg tussen pot en pint in de donkerste hoek.…

De boer, hij rijdt; zijn trekker weegt vijf ton Verbitterd dendert hij langs ‘s Heren wegen Die wegen kunnen daar helaas niet tegen Het deert hem niet, de boer kent geen pardon Gedreven door het opgekropt venijn Scheurt hij verbeten richting Albert Heijn…

de droom staat naast het lichaam versoepelt de vlek op de muur die er daarnet nog zat, de rest is een gat van steen, achtergebleven in een ontwaakte huid, nader dan de rok, verder weg dan ooit, met een opgekropt kussen, ontwortelde lakens als moment in vergetelheid…

In broeierige ruimte groeit onaangenaam de opgekropte hitte naar ontlading toe zacht gromt de donder vooralsnog zonder effect zigzaggende pijlen flitsten het doel voorbij samengebalde knallen in crescendo afgevuurd een onverwachte voltreffer die helderheid in puin legt…

mijn gevoelens ontbloot kwetsbaar opengesteld meteen gestorven een vroege dood na wat jij me had verteld toch nog steeds geen spijt het is goed zoals het is ik moest het gewoon even kwijt het moest uit die gevangenis opgekropt, weggestopt deed het te veel pijn nu opengelegd, niet meer verstopt lijkt het minder te zijn…

Dit opnieuw te spellen uit te spreken, dit uit krampachtigheid vandaan naar vingers grijpen, taal- springen, klankstoten, letterlallen, dit likkende liplezende, hortende dit allereerste onverstaanbaar hulpeloze, dit stameldichtende dat opgekropt stampt in het gedicht: een hunkering naar de zeggingskracht van goesting in gezoogde taal…

ik leg al mijn zorgen in de veilige handen van morgen en kus gisteren vaarwel lang genoeg heb ik mezelf verstopt mijn diepe gevoelens opgekropt ik heb genoeg van dit spel gooi de ramen, van mijn ziel, wagenwijd open voel hoe regendruppels over mijn gezicht lopen en weet ik zeker, ik kom er wel…

jouw verfijnde klanken brengen diep in mij een opgekropte snik ik voel de melancholie de liefde in jouw avondlied er is zoveel meer je bent gedreven bij elke prille noot tover je een wijze sfeer liefde voor het licht liefde voor het leven een aankondiging van mogen verjaren ik voel de veerkracht en ik zing……

zij scherpte haar woorden met opgekropte emoties bijtend veegde ze de vloer met hun argumenten aan zij konden haar verbale uitbarsting niet goed verdragen weg was het overleg dat nog redelijkheden droeg maar hier ging in korte spanne tijds het hek van de dam zij draaiden zich om vluchtten uit wolken pure agressie liepen…

Klap na klap kregen we te verwerken drie van de familie in acht maand tijd nu begint het pas echt door te dringen worden opgekropte tranen zachtjes geschreid Verdriet om hen die we verloren hebben zullen we langzaam aan een plekje geven de tranen drogen die gehuild zijn en verder gaan weer met ons leven…

het licht is gebroken de poorten van hel geopend goed en kwaad gewist nu sist en schuifelt gebroed met opgekropt gemoed voorbij de apocalyps gemist gist angst en pijn als venijn in het bestaan radeloze ogen breken in onvermogen om verder te gaan de klok is blijven staan toen de mensheid aarde de das heeft omgedaan…

Die opgekropte emoties nog Maar net binnen houdt Angst en agressie Die om voorrang strijden Hier wordt niet gretig gezwegen Maar alleen uit bittere noodzaak Zichtbare golven van ergernis Die over elkaar heen rollen Zonder geluid Uit pure frustratie aangelengd Met hoog oplopende irritatie Alleen pure wilskracht Houdt de breekbare…

hoe donker is de nacht als ogen zijn gesloten woorden zijn gestopt en leven niets meer geeft hoe donker is de ziel als harten zijn gebroken woede opgekropt en geven niet meer leeft hoe donker is de geest als liefde lijkt te dwalen denken steeds verstikt en huilen niet verlicht hoe donker is de dag als wolken samen pakken bliksem niet verschrikt…

Waarom slaat mijn hart sneller als ik aan het dichten denk zo zag ik de rode zee opengaan heb van menig appel genoten in het Paradijs gedichten nemen je mee op reis verre velden heb ik bezocht in menig wilde rivier heb ik mogen zwemmen tijdens mijn tocht als de voorstelling is gestopt schrijf ik achter de coulissen ik heb zoveel opgekropt…