Alle inzendingen over optillen

Hij zou er zijn pootje optillen... maar wat een paniek, hij had reumatiek, het water liep toen langs zijn billen.…

De emmer, je dochter, je zoon, Alles wat je zou willen, kan je gewoon optillen. Een spierziekte kan een stok tussen de wielen steken. Fietsen, tillen, voorbij. Mijn hoofd past niet meer op dat lijf van mij. Hoe functioneer je zonder kracht? Het betekent vaak Je donkerste nacht.…

De internationale vrouwendag Benadrukt in ons  huwelijk de verschillen Ik moet bijvoorbeeld nu mijn been optillen Want zij is in de kamer aan de slag O jee, dit vers doet mij het ergste vrezen Ik denk dat ik het haar maar niet laat lezen.…

Voor altijd zal ik aan je denken, met spijt en een traan, Had je kunnen optillen, samen kijken naar de maan. Je moet weten ik was te jong en te dom om te weten, dat de keuze voor altijd aan me zou gaan vreten. Zo nu en dan raak ik totaal overstuur, denk ik maar een ding, draai hem terug, dat klokje aan de muur.…

Haar laptop optillend het bagagerek in laat zich haar blote buik zien, een navel glimmend van doorvoed geluk een vleesgeworden godin volmaakt vallend in het moment waarvan ik deelgenoot ben zich hakt in de herinnering beweegt, bestond, verging voelbaar vloeibaar Ming…

zonder optillen staar ik naar de stilte van mijn wieg en beweeg binnenin wat komt is al zo vaak gebeurd en herhaalt zichzelf in lichaamsvormen ik roep woorden op tot ruimte houd ze in mijn handpalm vast en dood, soms traag, soms bliksemsnel, het kind dat ik in de tijd nooit heb bemind…

ik herkende het niet, het had geen naam het was licht en windstil vol van zang en dagen en het bleef liggen op mijn wang er viel geen regen ook geen schaduw, het was zoiets als eeuwigheid in een gedicht ik kon het niet optillen niet in woorden of met handen ademwarm en zo dichtbij jij gaf het me, net voor het afscheid liefde…

het bezwerende ritme van haar zang reikt voorbij het ijle verwarde gefluister in het woud de moeder wil haar kind het daglicht laten zien het optillen het bevrijden van de dood men wrikt haar los van de kist die in diepe zwarte aarde verdwijnt in het ondraaglijke daglicht valt het broze leven in scherven uiteen…

De woorden kunnen niet vertolken, alleen maar wegwijzers zijn naar het blijvende, het ongeziene; je optillen uit de pijn en je genezen. Hier past alleen maar zwijgen en diepe dankbaarheid; niets gaat verloren van wat liefde heeft gegeven, en trouw in helderheid. Bij het overlijden van de moeder van G.…

Hij kan een veer wegblazen, een vingerhoed optillen, een bladzij in een boek omslaan met de namen van alle duivelen. Hij kan een hand vol zand leeg laten lopen op het strand uitkijkend op de golven die elkaar steeds weer bedelven.…

Als een massa zwaar lijkt, zegt Verlinde komt dat doordat het universum zich verzet tegen het optillen ervan. Toch wordt de tafel opgetild, meer leeg dan vol en komt weer op zijn pootjes terecht, licht wankelend. Wat is het probleem als iets altijd heeft bestaan? Drijven de sterren als schuim op de golven van een donkere zee?…

' keek zij boos ja, besliste ik, omhoog, optillen? 'o nee, dat wil ik nou weer niet!' ging op mijn tenen staan…. en pakte het krukje 'laat me niet lachen' lachte zij!…

is het dat wat ik hoor de honger in mij om je aan te raken of is het nog de onschuld van september wanneer bomen spelen met de lichte geur van regen en niet vermoeden dat de winter hun kleren zal optillen en dan weer loslaten stormscheurend in de navel onbedekt onder de grijze regenboog van mijn handen en jouw buik…

de rust zocht mij op zij fluisterde in mijn oor, bezoek de canapé en wacht tot ik je zal verwennen, zodanig dat ik je amper stoor het is dommelen op donzige veren die je dromen in liefde verheffen en almaar in tederheid aanlengen ik zal over je wangen zachtjes zuchten als een zomerwind aan zee en optillen naar wolkenluchten; hemelsblauw…

verwachtingsvol daalt de zwangere lentebruid door haar landschap, toeschouwer maar mee duffelse drachten verruild in zachtgroen thermometers stijgen optillend in kwik het jaagt de kou uit de botten en neemt het roer in eigen hand verborgen leven in hoorbare energie tulpen ,lammetjes bijpassend nu ook het weer winter naar binnen, voorjaar…

Ze wuiven en schuiven de wind naar elkaar door - net een lispelkerkkoor - terwijl beneden de geurige gebeden van zoete kamille mij optillen naar oorden die met woorden niet te beschrijven zijn, zo bovenmatig rein van onbenulligheden, van overbodigheden.…

aan jou trekt het donker het tekent je gezicht ik wil de nacht verlaten binnentreden in het licht wil je optillen van waar je nu zit de oplossing voor je problemen is wit echter mijn lief je sluit je hart denkt het te vinden in het zwart ik geef je de ruimte, misschien vind je me wel, je heb teveel interesse in zaken uit de hel…

Als een kille zee van wijn Dreef de hemel met stille Golven - ik wilde mijn lippen optillen Om te drinken en rein te zijn. Als een dankbaar dier, zo vroom, Heb ik van de nacht gedronken - Toen ben ik nedergezonken Als een blad van een boom.…

mag ik aan uw zachte borsten slapen en spinnend neergelegen in uw armen naar het verre licht van sterren gapen zachtjes me aan het uwe verwarmen mag ik u voorzichtig uit het gras optillen en dat moment tot een puntje verkleinen om door regen en wind in mijn hart te stillen langzaam samen in ons geluk verdwijnen zonder gesproken woorden,…

toen we ontwaakten voor dag en dauw in het deprimerende hotel mocht je niks meer eten dus ontbeet ik ook niet toen we de draaideur door gingen en de lift in stapten dacht ik terug aan het zwarte monster dat we op de echo zagen toen de afdelingsdeuren openzwaaiden en ze je wezen welk bed wilde ik je in een deken wikkelen je optillen en met…

ik lees woorden van een vrouw, de diepere waarheid van het kwetsbare benoemd op iedere lente- en wintertrede in een zoektocht tussen handen, klein en groot, in een lichaam, vreemd gescheiden doch onafscheidelijk en opnieuw in adem, een bloem over fluisterhuid zoals het optillen wanneer het wenen wensen golft, een spreken wordt en…

waarvan 1 exemplaar meer verbeeld dan ik me kan voorstellen, aldus de Bijbel Dan kijk ik met wijdgeopende ogen naar de effen blauwe fletse lucht en loer, tuur naar de horizon van een zo rustig kalme zachte zee gecombineerd met een matige wind en een zeer aangename temperatuur dat alles doet mijn naakte lichaam vleugels geven en me optillen…

kleuren die ene meeuw heeft een circuskoor verzamelt ze laten een vlieg show zien in acrobatisch zeilen en duiken in kleurig ochtendgloren mag jij zwangere dag straks ontluiken andere vogels voegen zich willen er ook bij horen ik toeschouwer vraag me af als ik ooit wordt herboren doorbreekt in het pure licht wil jij me dan optillen…