Alle inzendingen over oranjerood

aan het einde van de weg zal ik me neerleggen in het oranjerood van de ondergaande zon die me mee zal nemen voorbij de horizon naar de serene rust van een nieuw nog onontgonnen land…

Zoals de bomenpracht vol oranjerode kleuren de frisse wind en ver daarboven: die strakke, blauwe lucht. Zo voel ik mij soms in de herfst van mijn leven. Er is een schoonheid die ondanks alles, toch vreugd blijft geven.…

Als de dagen grijs als lijsteen of nat en zwart als de nacht de wind bomen geselt hun takken nederigheid leert vult zij zichzelf met vurige oranjerode warmgedachten die grasgroene blijbloemen toveren in haar honinggele haar…

Voor mij weet ik teder en bedenk dat ik niet anders wil dan oranjerood ondergaan in je armen.…

Schuin aflopend, het strand Vlak onder de duinen Ik zit droog, zand Vloedlijn, jutters struinen Langs Noordzee, oplichtend In lichtgroene golven En achter het duingewelf begroet Oranjerood de nacht de zon Omdat het altijd zo moet.…

Oranjerode tinten in de parken, En blaadjes van de boom in elke kleur. En ik word groen en geel van de terreur Van lui die niet handmatig willen harken. De buren bakken het behoorlijk bruin, Ik erger me dan blauw in onze tuin.…

kogelrond oranjerood zoals je aan de hemel stond gewoon op klaarlichte dag zag ik jou een soort van naakt kersvers gemaakt door de zonnesmid met zijn ijzers heet en wit je moet de zon smeden als het ijzer heet is moet hij hebben…

De zee kookt, ik heb het zelf gezien ver weg aan de einder gloeit een oranjerode bron die bruisende schuimkopjes verwarmt totaan branding eindelijk weer hot-nieuws onder de zon. Eerst een teen, dan een been voorzichtig, er zijn muistromingen en kolken, half in de warme zee half tussen de groene wolken…

het donkere hout de dreigende lucht het vlammend rood van beuk het zilverwit van berk de oranjerode zon het winterharde groen het bleekroze van helleborus de paarse sierpeperkorrels het geel van winterjasmijn het geelbruin van zwammen de rode besjes van hulst het amandelroze van primus het winterkleurenpalet van moeder natuur ongeëvenaarde…

de zon komt op en vlamt oranjerood wordt groot in alle opzichten de Duitse windmolens knipperen onbenullig rood met hun toplichten donkere syndromen ritselige dromen komen in nood verliezen inzichten sterven dood morgenrood een onbeschreven blad stilte, alleen een eekhoorn, egeltje dat ritselt in het blad…

Aan gloed ontbreekt het je niet flonkerend knetterend vlammetje met je bitter blauwe stammetje dat oranjerood vertakt in 't verschiet. Ik kijk graag naar je tongen die zoveel stemmen trekken en de zomerdromen wekken die ik ooit heb verdrongen.…

Een glazen bol gevuld met meeuwen rolt over de golven naar de horizon waar oranjerood zonnelicht vurig weerkaatst krachtige vleugels zoeken gespreid een uitweg om de wind te benutten die hun wil beheerst vlieg, o vlieg engelen der zeeen ontdoe u van het glazen vlies bijt door de navelstreng verspreidt vermenigvuldig neem bezit…

Met je zilveren licht en je warmte heb je de aarde en ons weer gepamperd waarvan iedereen zo genoot Nu je stralen zijn getemperd kleur je de hemel met je warme gloed, oranjerood en je langzaam zal verdwijnen achter de horizon en in de prille morgen je stralen opnieuw uitbundig zullen schijnen O, heerlijke zon, jij bent een onuitputtelijke…

op de gedekte tafel het thé-complet met petitfour, koekjes, bonbon naast thé-kannetje en suikerpot voor de kleintjes de wonderschelp vanuit het grote bed onder de warme oranjerood gestikte deken samen turen naar het grote waterglas minuut....na minuut...na minuut tergend langzaam ontvouwt zich het bloemenspektakel en verschijnt voor minder…

ik steel je op oranje blauw je ontluikt schitterend uit het winters grauw spriet in lentepracht trekt bijen aan de eerste hommels zijn al bij je langs gegaan jouw stuifmeel aan hun lijven zal in het diepste blauw bij virulente stampers blijven in zacht oranjerood komen zomers weer de vruchten bloot die herfsten in het grijze…

ik heb mijn kleuren neergezet samen kozen we pigmenten jij aardde meer naar grond gekleurd door sedimenten ik koos blauw omdat het oceanen golft maar strakkend voel je dan de kou die onderhuids ook volgt jij bruin en veel oranjerood omdat je in de warmte van de dag iets meer kan geven dan je eigenlijk van jezelf mag jij bent de…

en nee gevoel geen afscheid willen nemen van het geel en vermiljoen de boterbloem de koperzon en lente jong de zomer met haar bronzen huid en zalig rollebollen op het platgewalste groenegrasmatras diepe zuchten langs het lichte korenbloemenblauw zalig zachte warme lippen lieflijk overvloedig kussend op die lustige van jou onder oranjerode…

ik loop de ondergaande zon tegemoet de mist plakt aan mij als natte lucht mijn haren hangen als slierten zeewier langs mijn vermoeide gezicht mijn kleren wapperen als zeilen in de wind wolken hangen uitgerafeld in een stille schemering de lucht een baldakijn van grijs in 't westen een smalle strook oranjerood met een vage streep blauw…

Als de bomen in de kleuren van een herfstpalet staan, in diverse bruinen en hier en daar oranjerood. ----------…

roepen van de meeuwen naar het praten van de mensen de middagzon schept een blinkende waterweg dansende lichtvlakken schitteren verblindend de tijd lijkt langzamer te vloeien creëert een rustig gevoel de zee ademt in mijn gezicht met haar bekende geuren de zon glijdt verder over het water in gouden kleuren om tenslotte geluidloos in oranjerood…

De straten liggen vol met bladeren in bruin en geel, oranjerood en dagen worden langzaam korter nog steeds draag ik de zomer in m'n schoot Ik omarm het steeds met beide armen maar 't ontglipt me meer en meer nog even en 't is helemaal verdwenen deze zomer komt nooit weer Maar van de herfst zal ik ook houden al doe ik dat op mijn manier…

Oranjerood: Bengaalse vuren hebben ons in gloed gezet. Wij flakkeren op, zij doven uit. Maar killer zal de nacht niet zijn dan lui-ontluikend nu: 4 maart want wat zo hevig in mij woedt, is roder nog dan rode vuren! Ik heb in jou een stem ontwaard, de roes van samen en alleen. "Ik wil jou wel!" en toch weer niet: verlangen en verzet.…

bloemsuikerspinnen, zo smaak ik u in roemrijker bundels bind je regendichten niet oranjerood verstart in u een cyclus van verschijnen verdwijnen, als tuur ik door het kijkglas van de stoof naar u naar buiten dan stuift een straaljacht door uw ruim het laat u schuimen als het strand dat pas werd gladgespoeld. de lucht die is van u van mij…

schimmenspel Het scherm is kant en klaar - ecru gordijnen De zon is lamp en niet te dimmen, fel Belicht hij wat ik zoal voel verschijnen Intense liefde voor het fundament Waarop hij rust, mijn meesterlijke woning Aan mij nu vijfentwintig jaar bekend We zochten lang en dit was de beloning Het pand lag lonkend aan de waterkant Ik viel voor de oranjerode…

Warempel je overrompelt me met ogenglitters die boekdelen spreken maar niet gelezen kunnen worden door mij want de code is oranjerood verschrompelde woorden met kapot geschoten gevoel is wat ik opvang in mijn armzalige systeem Warempel je ogen doffen je blik verstard het brandpunt ligt ver weg ergens in het universum levens verder…

Sinister en zwart tekent hij zich af, tegen het oranjerood van de ondergaande zon. Schaterend tussen het weelderig groen. Of hij al een vrouwtje voor zich won? Aan zijn gedrag te zien, denk ik van wel. Maar eerst wordt nu een nest gebouwd. Al jaren gaat dit zo, heel vakkundig en secuur. Gevlochten van takjes tegen het hout.…

het gloren hoor ik het ploegen van andere akkers zo triest zo triest geen kleine tjilpje van een gevederde vriend de ochtend staat niet meer fluitend op met leeuwerikken het gloren rekt zich zwijgend uit over zwartgeblakerde regels leeg is leeg gevuld met kringelende opstijgende rook bevolkt de lucht wranger alleen met het oranjerood…

Wolken vatten vlammen, oranjerood de onblusbare zon. Al mijn papieren verbleken. Inktzwarte zonden spoelen weg. De zee is heilig vuur. Zij woedt, verteert, zegent. Golven wiegen en stillen nood. Dwaze wensen verwaait de wind. Zand en zout verstuiven. Niets strooit zij blind.…

Op ’t nikkel Schittert een dubbelster, oranjerood Aan ’t einde van de laan, om me op te vangen, Staat, groot, de zon. Voort vlieg ’k, in vreemd verlangen naar iets — onzegbaar, tijdloos: liefde-en-dood.…

in het uur dat verloren lijkt te lopen tussen het einde van de nacht en het aanvangen van de dag ontwaakt in breekbaar licht de morgen het stille van de dageraad tooit zich met gouden randen en kleedt de dag weer aan met oranjerood satijn snaterend rimpelt het gladde water op de zondoordrenkte spiegel waar in eindeloze cirkels de nacht…