Alle inzendingen over overbruggen

Een brug begint en eindigt 2 keer Eronderdoor ijlt een hoop blik rap weg razend op een Europese snelweg We fietsten samen dikwijls naar boven Zagen in de verte ijle kopieën van deze brug heiig oplossen Tussen de spijlen der balustrade hing een stenen duif, een tak in de bek Er lonken steeds nesten aan de einder Vandaag fiets ik alleen…

verheven neem je me mee laat me zonder barsten en voegen doorheen het moment de hoogte raken…

Overbruggen... De afstand tussen jou en mij wil je overbruggen Je weet me aan de andere oever de andere wal Wat zal je er aantreffen? gladde kiezel? hoog onkruid? Luid... klinkt je stem: 'ik wil de stroom overbruggen'.…

het is al lang geleden je zou haast zeggen in een gedachteloos verleden dat ik naar jou schreef ze waren koud, die korte zinnen gekrast met aangelengde inkt ik heb het nabij zijn gemeden kruiste de degens vanbinnen heb zodoende de eigenliefde verlinkt leve de republiek schreeuwde ik tegen het laatste kladblokvelletje van goor uitziend…

Tijd willen we overbruggen afstand tussen jou en mij Uren te lang een dagreis te veel rivieren te diep Om doorheen te waden en zee...? een lig-in-de-weg Altijd is er branding in minuut en uur golfslag van seconden Wij willen afstand overbruggen & tijd een dagelijkse strijd blijkbaar...tegen windmolens.…

handen en voeten overbruggen de afstand tussen theorie en praktijk…

Wij willen water overbruggen van oever naar wal en omgekeerd Het is niet de rivier die ons deert zelfs niet bij hoog water Nee, dan ooit het veer dat veerstoep met veerstoep verbindt het nu...met het later Maar de veerman heeft z'n veerpont verlaten motoren stilgelegd Zijn vaartuig heeft hij vaarwel gezegd met een '…

waar de hand van een mens beider oevers met hout verbindt ontwaart men ook sierlijke snaren die tezamen als verheffend instrument door waarneembare trillingen hoge bomen aan de overzijde bemint en iedereen in het stromend water zelfs de eeuwige beweging herkent…

waar de hand van een mens beider oevers met hout verbindt ontwaart men ook sierlijke snaren die tezamen als verheffend instrument door waarneembare trillingen hoge bomen aan de overzijde bemint en iedereen in het stromend water zelfs de eeuwige beweging herkent (Waterdag 2011 Gedichtenroute…

Twee broers uit een Amerikaanse stad Waren een ijzerhandel begonnen Dus hadden ze iets ludieks verzonnen En gingen met z’n beiden ’s nachts op pad De brug demonteren ging op zich wel vlug Maar dat wordt ook bedoeld met een “ophaalbrug” …Twee broers zijn in de Verenigde Staten aangeklaagd voor het stelen van een brug. ze verkochten het…

Een jaar voorbij...ik blik even terug Er waren weer voldoende rampen De mensheid nog verdeeld in kampen Zo sta ik peinzend op de brug Verschillen overbruggen tussen mensen Is wel het beste wat ik nu kan wensen…

We zijn bekend met oever en wal met gras begroeid beschoeid met palen of hout De waterloop driftig soms ijskoud We nemen onszelf in de tussentijd .....de maat Het overbruggen in ons als 'n voetveer verankerd.…

Zou de tijd zelfs deze kloof kunnen overbruggen? Sterkte lief...…

trappend overlangsonder maar nooit op snelwegen trappend jezelf overbruggen trapper zijn waar alles al ontdekt is de trap zonder verdieping jezelf betrappen natrappen…

Door een woud van armen zoek je mijn mond en ik de jouwe, verdwaald in een oceaan van liefde, op zoek naar woorden in de ban van ondoorwaadbare vloed en overbruggende eb.…

jas losknopen en de koelkast vullen met de dagelijkse spullen je dan vol te kussen om die afstand eindelijk weer te kunnen overbruggen…

donkere pretogen overbruggen de afstand die hen scheidt geraakt door zijn woorden danst zij ritmisch met haar hoofd in de wolken waar zij sinds zijn komst graag vertoeft…

een niet te overbruggen nacht peinzend uitvlakken brengt haar midden schemerdonker waar ze één en al schaduw aan eindigheid friemelend in slaap valt dromen droomt waaraan ze nog nooit heeft gedacht…

zelfs aan zicht onttrokken bereikt eenzelfde zon aller huid lichtelijk tastbaar te weten van ruimte in de zin van elk woord een oceaan te overbruggen als het kind in mei…

lief! maar dat is niet genoeg hij wil weten hoe! van hier tot waar tot maastricht casablanca de ochtendster tot mijn huis hier om de hoek - hoe lief! ik vind lief! lief genoeg hij wil woorden die ronken ik zeg: de langste lange twinkelhaar lief de zachtste haar waarmee ik je omwikkel van top tot teen een glanzende haarhuid een doorzichtige…

ik ben geen dichter maar een ruimtebrenger bruggen wil ik over onbegrip slippend op beregend steen hakkend door verstrikte takken sleurend aan verbindingshaken die vanzelf verstrikt gaan raken in het oerwoud van het zijnsgevecht waaraan de mens nu eenmaal hecht als bij een zwaarbeladen jungletocht bevecht ik log de doorgangswegen…

een brug slaan tussen de seizoenen het voorjaar overbruggen tot het zomer wordt en wij zonder schroom de oversteek durven wagen zoals ook gedichten soms een link kunnen leggen en woorden dikwijls de taal van je hart zullen vertolken…

In de schaduw van de maan loopt een silhouet te dromen wachtend op een lichtgenoot net voor de lange eenzaamheid een dag moet overbruggen doemt nog een gestalte op blij met toch wat gezelschap begroet hij in het water zijn eigen spiegelbeeld ~wordt vervolgd~…

Tederheid strelend als een zachte hand Kriebelend in je nek Met vleugels die zo kwetsbaar zijn Als een jong vogeltje Een afstand niet te overbruggen Niet waarneembaar Werelden van mij verwijderd Onzichtbaar gebleken Als een mens met gevoelens Hunkerend naar alles Wat eens zo mooi was Verlang ik naar jou…

ik heb alles gezegd zwijgend ik kon niet bij je de afstand overbruggen ik zag aan je ogen dat je het niet begreep ik schreeuwde zonder woorden zij galmden na in je gezicht zo gesloten als nooit tevoren ik ben ver gegaan heb me helemaal gegeven stortte mijn hart uit vertelde je dat ik van je hield veel veel heel veel ik heb…

Wilden ze elkaar wel aanraken, maar wisten ze niet hoe de afstand te overbruggen? Die behoefte zat bij haar. Zijn trots zat in de brommer. Die straalde achter hun. Nog veel meer dan haar haar.…

Regenachtige dagen, onder de kilheid van gebreken Jouw armen de enige overbrugging die mijn verstopte geluk kan doen laten leven Verlangend gestreeld te worden tot alle onmacht en verdriet is uitgewreven Kijk ik in de vele regendruppels, de weerspiegeling van het gevoel dat was uitgebleven…

het blond en blauw ogen vol verwondering in een lach die trouw blijft aan de vriendelijkheid van je gezicht nog is het handje zo gepakt in het snel over bruggen van veel jaren de echte warme gaan er niet zomaar af we hebben jouw sporen door laten lopen naar de vloedlijn en zee met witte golfjes je voeten laten groeten…

Woorden schrijf ik tot kilometers om afstanden te overbruggen. Mijn eenzame gedachten vormen ontelbare PS’sen; ze vliegen als postduiven weg. Geen grenzen kunnen mijn minnende mijmeringen dwarsbomen Zo smokkel ik de verwachting van het weerzien over het afscheid en de tijd heen die ik bukkend sprokkel.…

Ben jij daar aan de andere kant Van de wereld Toch dichtbij Maar relatief ver weg Of is de afstand steeds te groot En kan alleen Een aanraking Het gevoel overbruggen Ik denk aan jou Prachtig mooi Als de zonnestralen In de ochtend De rust en de eenvoud Puur en verwarmend Natuurwonderlijk Echt…