Alle inzendingen over pasteltinten

hij lijkt los te raken van de wereld als hij in de schemerige pasteltinten van de avond door de stilte zingt het hart warmt zich aan de kleurige taal van zijn zang de frèle schemering rilt als de nacht zacht over haar pasteltinten penseelt dichter bij huis komt men niet…

ik kansen gegeven om met jou eeuwig te leven olie en pastel krijt en het grijs van houtskool ook op diverse ondergronden hebben wij alles gehad alleen de ziel ontbrak jij voelde leeg koud was de glans in je ogen er was geen vermogen tot contact ook in je bewegen bleef het `elan vitale ontbreken ik heb geprobeerd met jou in pasteltint…

Dromerig koester ik ieder moment, alles lijkt gehuld in een waas van pasteltinten. En de wereld is als klei zo kneedbaar. Maar het tegendeel is waar. Niet als riet zo buigbaar. Stram als een ceder en dat is geen goede houding omwille de vrede!…

gaat moe te bed strekt zich uit over het donkergroen laken van de dag De traan, de lach worden gewist door zachte kleuren pasteltinten van het palet Tot slot een feestelijk ballet van zwaluwen in silhouet tegen de hemelboog.…

ook ik zucht wanneer ik jouw verlangen aanschouw wijl het blauw van de hemel de daglicht kleurt naar de zijdeglans in je ogen deze pasteltint is als een wijde boog om de regen gelegd en voorziet de kamers van jouw hart met de inleg vinnen die het roerige water morsten toen de tijd nog waadde in de kwetsbare delen op weg naar het…

Het taaie fluithout, weerbarstig als de wind geworteld in drassige grond op de oever waar de dode snoek lag een droom over jou en mij en de zwanen, omdat het zwijgen verstilde in pasteltinten kleurde jouw hart omdat mijn ziel geen stem had wie kon ik zijn, zo hier alleen een lief konijn, een derde been een beeltenis van serene vrede…

Exotische flora in zachte pasteltint strand in diepgroene kapen omzomend dichtbij, landinwaarts, de toppen van Kedah, rijzend uit bosrijke mantels als tempels van Boeddha op stijgende trappen, pagoden op Britse enclave met in de verte de wazige kustlijn van Atjeh, als fata morgana.…

Ik zing felgekleurde emoties die vervloeien in pasteltinten bij het beluisteren van jouw fluisterende wimpers. Je schoonheid raakt mijn ziel met een snik. Duinen van melk en honing het fluwelen strand van je buik dijken van dijen de zilte vrucht.…

Het is het doek dat jij schildert, in jonggeboren kleuren contouren die vervagen in een vroege avondstilte pasteltinten op rimpelloos linnen woorden als beelden op het doek van zonnebloem of korenveld zo vreemd levensecht het is het doek dat stabiel een ondergrond biedt een knop in wording in simpelweg een pennenstreek leg wolken…

(bij een zelfportret van Emmeline Deane) De pasteltinten druipen als acasiahoning van jouw nog steeds natte schilderdoek uit 1891, waarbij ik als een vis op het droge naar adem snak.…

verleden een hart en hoofd vol wensen voor de wereld om jou heen die jij nodig hebt zoals zij jou in alles wat je hebt en bent dankbaar voor de ontmoeting intens of vluchtig misschien de triggers en de knockouts maken dat ik jou graag vier naast de rust en het alledaagse is het jouw kracht in het heden het vertrouwen in de toekomst in pasteltinten…

echter geen gemis aan sacrale waarde een sieraad met lichte omknelling geeft schitterlicht aan al je daden vaak met moeite te vinden zal het begin en het einde verbinden gedachten en wensen een krassend geluid kan toch de klanken van klokken niet bannen overstem nooit met dwang geef fantasie alle kans hoe vindingrijker hoe mooier pasteltint…