Alle inzendingen over pijngrens

draag elke traan op handen kus het licht voorbij de pijngrens roep mij niet mijn lief denk mijn naam denk aan hoe onzeker hoe dwars ik was dat ik van je hield met alles wat ik had draag elke traan voorbij de pijngrens kus het licht…

ik zou zo graag u overweldigen onder uw protest met luid lawaai zoeken naar uw glanzen dat straks mij zal omvatten kneden tot de grens van pijn uw handen leid ik naar mijn kruis dat ik zal dragen als een man uw zilte geuren zal ik ademen uw mond en tempel vullen tot u de adem mist om door te gaan dan leidt u mij naar binnen…

Hoeveel kan een mens verdragen over grenzen van de pijn zonder antwoord op de vragen van het onbewuste zijn Sterker worden, alsmaar sterker tegen beter weten in diep gevangen in de kerker van een leven zonder zin Lucht mijn ziel op binnenplaatsen van ravijnen in je hart weet mijn zwakte te weerkaatsen op de bodem van je smart…

Van ver voorbij de pijngrens is een geucht vernomen. In schier onmogelijke taal gaat het gerucht dat wat verbroken of gebroken is zijn eigen schoonheid heeft en niet verloren is. Dat staat vast, onomstotelijk, zegt het gerucht.…

Over de pijngrens heen gekomen Heeft Lance een groots besluit genomen Hij heeft hierbij vermeld Dat in het leven elke seconde telt Lance trainde zo hard hij kon Lance kwam,Lance zag, en overwon…

Je kunt alles willen wensen gunnen verlangen maar strek een arm lang je hand waar de middelvinger reikt jouw grens misschien iets rekken iets verder de grens wordt voelbaar bereikt de pijngrens.…

Na de neerwaartse spiraal in zijn leven Is hij naar een andere uitdaging gaan streven Had hij zich ten doel gesteld De tour te winnen, waar elke seconde telt Over de pijngrens en opnieuw begonnen Heeft hij nu 6 maal de tour gewonnen…

doorleefd in zijn pijnen nog even te gaan alle hoop verdwenen in leven vergaan zoeken naar een lach de pijngrens voorbij waar engelengefluister zijn angsten leidt in een tocht door tranen het dal der verdriet ook de nacht zal huilen de dag dat jij gaat…

in de diepste meanders van ons bestaan leunen we aan tegen wie we wezenlijk zijn sluimeren schoonheid en wilde dromen pakken we uit met onze kwetsbaarheid reizen gedachten over de pijngrens heen vinden we weidse horizonten zeggen we het onzegbare in onze blikken schuilt de tweespalt die ons zal verscheuren…

niet de dromen maar de verwachting naar werkelijk beleven niet de onrust maar het verlangen naar 't onbekende niet de pijn maar het verdragen van 't bestaan ervan zelfs niet de verliefdheid maar zoveel liever blijvende liefde…

als ik èèn regel schrijf vul jij mij dan aan dan maken wij een gedicht over jou en mij en de reis langs de pijngrens door een land van berg en dal freewheelen kan alleen (hoe paradoxaal het ook klinkt) wanneer het bergafwaarts gaat doch èènmaal op snelheid is de tandem nauwelijks te stoppen en als we een tandje bijzetten gaan we weer…

Een vlakte dor en kaal zonder oneffenheid of gewelf geen hoogte of ravijn slechts een dode lijn en de vraag, waar ben ikzelf geen leven aan de horizon of ruis door het riet een rimpeling die water streelt briesje dat met gebladerte speelt maar ergens klinkt toch een lied.…

Die tergende blik snijdt door het ijs is scherp als een scheermes op weg naar die prijs Geen tijd om te zeuren dit is de strijd nu moet het gebeuren in een fractie van tijd In lange diepe slagen dwars door de pijngrens hier heersen geen wetten hier heers jij, op handen van de fans Met het zicht op de finish nog alles uit de kast…

ik drijf als in kamelennmelk tot in je zongebruinde armen in vrije dagen in ons hoofd, kuier er rond zonder drempels, beklim piramiden met de traplift, hemels voorbij die pijngrens.…

er gaan geluiden over de pijngrens door de wanden van het gehoor zij verdrijven de afwezigheid naar ruimten die ik luid doorboor laat mij wild zijn in het bos overgeleverd aan naakte aarde geur van mos en verschraald bier aan kaalzucht zonder eigenwaarde proevend van schroeihuiden opgezwollen in poriën van vlees uit achterbuurt en bielzentuin…

maar die kans werd mij maar een keer gegund voor ik echt duikelde ik wist dat mijn bestaan alleen nog met variabele balans kon door blijven gaan het was een schok om eigen broosheid als limiet te moeten ervaren want in de taal die mijn lichaam sprak bleef hierna ook geen enkele kans deze mededeling te vergeten het lijf had de pijngrens…

Begon de streving van het leven uit gemis in de opmaat van een stralende eentonigheid werd ons een pijnlijk groot geluk beloofd als de grote drieklank soms bij Schubert wij stegen met het bloed op naar een hoofd in het bruidsveld van de waarheid waar je op de pijngrens van het zijn alleen staat terwijl je toch gearmd en ruisend samengaat aan…

In de stilte sliep een mens, moe van het aards bestaan Levend over zijn pijngrens kon hij ’t leven amper aan Grauwe wolken van smart hingen om zijn droevig lijf Door ’t leven niet verhard, huilde hij al een uur of vijf Donkere tijden, kil en stil gleden onhoorbaar voorbij Zonder onderling verschil vierde het eenzaam hoogtij In de stilte…

Donkere bladeren, donkere takken resideren boven een eenzaam mens Die net iets in zich voelde knakken en juist wegzakte over de pijngrens Heldere sterren en vochtige tranen zien elkaar langs het vol lover heen Als schimmen die erg ver staan en beide voelen ze zich pijnlijk alleen Fluisterstemmen en ‘t stil snikken vormen nu ‘t hart van…

Geluidsnormen en gedragsregels, het is de schoen die wringt en wrevel en zinspelen op dit euvel, het overschrijden van de pijngrens; het is een schone zaak dat ik dan wens. Het is onze taak dat telt en hemel en werken aan ons reilen en zeilen; het is het verleggen van onze grenzen, het vervullen van elkaars goede wensen.…